Britse bajesklanten vertellen over de bizarste dingen die ze in de gevangenis gezien hebben

De gevangenis lijkt een bijna oneindige bron van bizarre verhalen voor de Britse sensatiepers. In de laatste paar maanden zijn er berichten geweest over gedetineerden die elkaar halfnaakt te lijf gingen met wc-borstels, hun rivalen probeerden op te blazen met vloeibare explosieven, en zich naakt door het observatieluikje in de celdeur probeerden te wurmen. Kortom, er gebeuren een hoop dingen achter tralies die je in het dagelijks leven niet zo snel zal tegenkomen.

Ik nam contact op met vier voormalig gedetineerden om erachter te komen wat de bizarste dingen zijn die zij in de gevangenis hebben gezien. Dit is wat ze te zeggen hadden.

Tijdens mijn gevangenisstraffen heb ik twee dingen meegemaakt die ik erg bizar vond. De eerste was toen de gevangenisbewaarders in HMP Albany het lijkje van mijn parkiet opgroeven, omdat ze dachten dat ik smokkelwaar had verstopt. Mensen die lange straffen uitzaten, mochten parkieten houden als huisdier, en de mijne was bijna als een kind voor me geworden. Er was een klein grasveldje met een boom buiten de vleugel, en toen mijn parkiet doodging, besloot ik hem daar te begraven. Ongeveer twintig minuten later keek ik uit mijn celraam, en zag ik een groep cipiers naar het grasveld lopen.

Tot mijn grote afschuw begonnen ze te graven, omdat ze dachten dat ik iets illegaals had verstopt. Ze hadden waarschijnlijk gezien dat ik iets begroef en hadden het verkeerde idee gekregen. Het was erg absurd. Uiteindelijk vonden ze de parkiet, en moesten ze daar hard om lachen. Ik vond het niet zo grappig. Ik had een betere band gekregen met dat vogeltje dan ik met de meeste mensen had, wat waarschijnlijk een van de redenen is dat ik überhaupt in de bak ben beland.

Het tweede incident draaide om een gevangene die betrapt werd in het ondergoed van de vrouw van de gevangenisdirecteur. Hij werd gefouilleerd, en toen bleek dat-ie een kanten slipje aan had. De cipiers doorzochten z'n cel, en vonden nog vier soortgelijke onderbroekjes. Ze begonnen gelijk allerlei vragen op 'm af te vuren: "Wat is dit? Is er een zwarte handel in ondergoed? Waar heb je dit vandaan?" Hij weigerde te antwoorden, dus werd hij naar de directeur gesleept omdat hij ongeautoriseerde spullen in z'n cel had.

Ik hoorde later dat de directeur de beschuldigingen had voorgelezen, en hem daarna vroeg of hij nog iets te zeggen had. "Ja," zei de onderbroekendief. "Het spijt me, meneer, maar ze zijn van uw vrouw." Hij zat in een ploeg die de gevangenis uit mocht om het huis van de directeur te schilderen, en was naar binnen geslopen en had het ondergoed gestolen.

Het raarste dat ik ooit heb gezien in de gevangenis gebeurde in HMP Highdown in Surrey. Ik was in de ziekenvleugel geplaatst, nadat ik in mijn armen had gesneden met een scheermesje omdat ik overgeplaatst wilde worden. Het was in de ziekenvleugel een stuk veiliger en rustiger dan in de vleugel voor jeugdcriminelen, waar ik daarvoor zat.

Iedereen in de ziekenvleugel behalve ik was volwassen, en veel van de mensen daar hadden ernstige psychische problemen. Op een dag zag ik hoe een gast uit z'n cel werd getrokken door bewaarders in van die witte anti-besmettingspakken. Hij werd langs mijn cel afgevoerd, en in een speciale isolatiecel geplaatst.

Het gebeurde wel vaker dat gevangenen door de mannen in witte pakken werden afgevoerd; dat gebeurde meestal als iemand zichzelf had onder gesmeerd met poep, wat regelmatig voorkwam. Maar deze keer was de reden voor de pakken veel vreemder; er was een kussensloop vol met duivenkoppen gevonden in de cel van de gevangene. Blijkbaar gebruikte hij brood om ze naar zijn raam te lokken, en trok hij dan hun kop eraf en verzamelde die.

Ik heb de duivenmoordenaar daarna nooit meer gezien. Ik ga ervan uit dat hij naar een andere gevangenis werd overgeplaatst, of met spoed is opgenomen in een psychiatrische inrichting. De andere gevangenen vonden het hele verhaal wel grappig – uiteindelijk moet je wel de humor inzien van moeilijke situaties in de gevangenis. Het personeel was nog meer gehard dan de criminelen. Ze hadden alles wel al een keertje meegemaakt, en keken nergens meer van op. Maar een cipier moest wel kotsen na de duivenvondst, wat ik ook niet zo gek vond.

Het bizarste dat ik heb gezien in de bak was een gast die een cipier gijzelde met een nepbom, die hij had gemaakt van een heupfles en een paar draden van een radio. Hij was Iers, en maakte gebruik van het nationale stereotype. In werkelijkheid had hij geen idee hoe je een bom maakt. De gijzelaar was een vrouwelijke bewaarder die Emma heette, en ongelofelijk vervelend was. De hele vleugel klaagde over haar, en die Ierse gast had duidelijk besloten om er iets aan te doen. Hij sloot haar op in haar kantoor, en dreigde haar op te blazen. Ze piste in haar broek, wat we behoorlijk grappig vonden, omdat ze ons allemaal het leven zuur had gemaakt.

Het werd duidelijk dat de cipiers de controle over de vleugel waren verloren, en de gevangenen begonnen al snel te rellen. Het lukte de bewaarders om ons naar buiten te drijven, naar de binnenplaats, waar we tot middernacht werden vastgehouden. De gevangenen van de vleugels om de binnenplaats heen gooiden hun matrassen uit het raam, en wij staken ze in de fik en maakten een soort vreugdevuur. De rel haalde de regionale nieuwszender.

Die Ierse gast kreeg vier jaar bovenop zijn gevangenisstraf voor de gijzeling. De gevangenisdirecteur verzekerde iedereen die op de binnenplaats werd vastgehouden dat we geen extra straf zouden krijgen als we allemaal teruggingen naar onze cel. Hoewel hij zich aan zijn woord hield, werden sommigen van ons wel snel daarna overgeplaatst naar andere gevangenissen. Het was een rare en grappige gebeurtenis die laat zien hoe gestoord de bak af en toe kan zijn.

Een van de raarste dingen die ik in de gevangenis heb meegemaakt, was dat de cipiers van HMP Parkhurst besloten dat we niet naar buiten mochten, omdat er een wolk in de lucht boven de binnenplaats hing. Volgens mij dachten ze dat het zou gaan regenen, en dat de natte tegels een gevaar voor onze veiligheid zouden zijn, omdat we dan misschien wel zouden uitglijden. Ze wilden proactief zijn, en de dreiging alvast neutraliseren voordat het zover was. Als je kijkt naar hoe het leven is in de gevangenis, zou je niet denken dat een wolk het grootste gevaar voor de veiligheid vormt.

John, Justin, Cesto en Stephen zeggen dat ze nu op het rechte pad zijn. Justin heeft een boek geschreven over zijn criminele dagen, Stephen runt zijn eigen uitgeverij, John houdt een blog bij over misdaad en het gevangeniswezen, en Cesto is een rapper.