Identiteit

Flo maakt kwetsbare foto’s over liefdesverdriet en eenzaamheid

MixCollage-06-Nov-2023-03-57-PM-6367

Er bestaat niet zoiets als de ‘gemiddelde twintiger’, maar er zijn een aantal zaken die je als verse volwassene hoogstwaarschijnlijk door moet maken: liefde en liefdesverdriet, vriendschap en het verlies daarvan, eenzaamheid en die schijnbaar eindeloze zoektocht naar wie je nu echt bent. Al die dingen vind je terug in het werk van fotograaf Floor Verhulst (24), oftewel: Flo. 

Flo studeert fotografie aan de Willem de Kooning Academie in Rotterdam en is al zes jaar bezig met het vastleggen van alle vragen waar je als jong persoon mee te maken krijgt, in de vorm van zelfportretten. Zo fotografeerde die ondere andere diens liefdesverdriet, hun ervaring met non-binariteit en hoe je in eenzaamheid voor jezelf kan zorgen.

Videos by VICE

VICE sprak Flo over diens werk, inspiratie en waarom bloedeerlijke fotografie hartstikke therapeutisch kan zijn.

zelfportret
womb, zelfportret

VICE: Een groot deel van je werk bestaat uit zelfportretten. Waarom?
Flo:
Op het moment dat ik een camera vast heb en die voor me neerzet, kan ik niets anders dan eerlijk zijn. En ik fotografeer analoog, dus alle foto’s die uit dat proces komen, laten de werkelijkheid zien. 

Ik ben als enig kind opgegroeid, en ik kon me erg goed bezig houden in mijn eentje en verdwijnen in mijn eigen droomwereld. Ik was altijd erg terughoudend en ik merkte dat mensen daardoor vaak het idee kregen dat ik niet echt over dingen nadacht. Fotografie is een manier om mezelf vast te leggen, en om vast te leggen hoe ik de wereld en de mensen om me heen ervaar. Het is een manier geworden om me uit te drukken en tegelijkertijd is het ook een spiegel.

zelfportret liefdesverdriet
-2: Geen titel, onderdeel van de serie (re)visiting, part I: remember. “Deze foto gaat over het terugvinden van jezelf na liefdesverdriet door plekken te bezoeken waar je herinneringen aan hebt – haar toenmalige huis waar ik vaak voor de deur heb gestaan met bloemen.”

Je maakte een reeks zelfportretten voor je project (re)visiting. Waar gaat die serie over?
Op dat moment had ik ontzettend liefdesverdriet om Lee. Op hen was ik voor het eerst echt verliefd, en die relatiebreuk was intens. Drie maanden lang zagen we elkaar niet. Ik wilde daar een fotoserie over maken.

(Re)visiting bestaat uit drie hoofdstukken. In het eerste hoofdstuk heb ik mezelf gefotografeerd op plekken waar we vaak samen waren. Ik vroeg me af wie ik nu was als persoon, zonder Lee, op die plek. In het tweede hoofdstuk heb ik allerlei objecten gefotografeerd die me aan hun doen denken, waaronder onze liefdesbrieven. En in het derde hoofdstuk heb ik mezelf gefotografeerd op plekken waar we samen heen zouden gaan. Dat project heeft me veel geleerd over wat ik wil doen met mijn foto’s.

zelfportret foto eerste date
Geen titel, onderdeel van de serie (re)visiting, part I: remember. “Dit is de plek van onze allereerste date.”

Hoezo?
De serie komt uit mijn eigen hoofd en is gebaseerd op mijn eigen emoties. Het was de eerste keer dat ik me zo kwetsbaar durfde op te stellen. Ik moest dit werk exposeren op school, ik heb de foto’s als dia’s geprojecteerd onder begeleiding van muziek. Van de twintig mensen die ik uitnodigde, zijn er vijf huilend weggelopen. Toen besefte ik dat eerlijk zijn over je eigen gevoelens ook andere mensen kan raken. En ik merkte dat het therapeutisch voelde om mezelf op deze manier bloot te geven.

Nu zijn Lee en ik trouwens weer samen. Daarom heb ik de serie (Re)union gemaakt. Vijf weken lang hebben we samen in the middle of nowhere in Sardinië doorgebracht, waar hun moeder oorspronkelijk vandaan komt. Het was onze eerste vakantie samen. De laatste drie dagen heb ik deze foto’s gemaakt. Ik weet niet of ik er echt tevreden over ben. Ik ben gek op hen, onze relatie is zo bijzonder, dus ik vind het belangrijk dat ik hen eer aan doe met deze foto’s.

foto van Flo en geliefde
lovers rock, uit de serie (re)union.
Flo op dak met geliefde
sun set, uit de serie (re)union.

Je werk is ontzettend persoonlijk.
Ja, en vaak ook een beetje pijnlijk. Ik merk dat verdriet me erg inspireert. Mijn laatste werk, At Home With Myself, is een project over self-care. Ik heb altijd het idee dat ik beter voor mezelf moet zorgen, en dat ik daar elke dag actief mee bezig moet zijn. Maar juist dat kan voor een enorme druk zorgen. Ik wilde met deze foto’s onderzoeken hoe ik self-care op een nieuwe manier kan invullen. Ik vind het bijvoorbeeld heerlijk om soms een hele dag helemaal niets te doen en gare documentaires te kijken op YouTube. Dat kan me juist opladen. 

foto van flo en vrienden op verjaardagsfeestje
it’s my party and I’ll pie if I want to, over eenzaamheid, maar ook over de knusheid van van een kleine vriendenkring, uit de serie At Home With Myself.

Herkenbaar.
En ik wil me niet schuldig voelen over het feit dat ik soms helemaal niets wil doen. Dat is voor mij een van de manieren om bijvoorbeeld oude trauma’s te verwerken. Ik heb een fijne opvoeding gehad, maar allebei mijn ouders hebben een hoop meegemaakt, en dat laat z’n sporen na – ook op mij. Met mijn fotoserie wil ik laten zien dat traumaverwerking en zelfzorg er ook op deze manier uit kan zien.

fotograaf tussen knuffels
for my dreams only, over dat je als volwassen persoon nog steeds met knuffels kan slapen. Uit de serie At Home With Myself.

Passief en niet zo glamoureus.
Precies. Ik wil laten zien dat je heel verdrietig en slordig kunt zijn, en dat dat soms ook helpt. Ik was best eenzaam toen ik deze foto maakte. Alleen met mijn partner en huisgenoot was ik echt close. Ik heb deze foto (it’s my party and I’ll pie if I want to, red.) dan ook samen met hen gemaakt, op mijn verjaardag. 

Op een andere foto zie je dat ik omringd ben door mijn knuffels. Iemand zei een keertje dat het echt een red flag is als iemand van in de twintig nog met knuffels slaapt. Maar die knuffels zijn heilig voor mij, ze helen mijn innerlijke kind. Op weer een andere foto heb ik mezelf als een soort slordige huisvrouw neergezet. Ik ging toen weinig naar school, werd elke dag rond het middaguur wakker, ging wat schoonmaken en koken voor mijn partner. Ik vond dat eigenlijk echt heerlijk, ik kon even mijn leven ‘resetten’. Dat zijn allemaal vormen van self-care voor mij. Ik was heel erg zacht voor mezelf toen, dat heeft echt geholpen.

selfcare-1.jpg
happy wife happy life, over genot vinden in thuiszitten om zo rust te vinden, uit de serie At Home With Myself.

Je foto’s halen volgens mij een hoop thema’s aan waar de gemiddelde twintiger mee te maken krijgt.
Ik snap wat je bedoelt. Ik vind eerlijkheid erg belangrijk in kunst, maar ook in het algemeen. Hoe eerlijker je bent, hoe dichter je bij anderen komt te staan. En misschien dat we er dan ook vaker achter komen dat we meer op elkaar lijken dan we soms denken. En dat we zien dat andere mensen dezelfde angsten en ontwikkelingen doormaken. 

eerste zelfportret non-binariteit
Uit de serie about confidence, over zelfacceptatie als een non-binair persoon. “Overigens is dit ook één van mijn eerste zelfportretten.”
Flo in bed met geliefde
all about love, uit de serie the embodiment of freedom, zelfportret met Lee op bed.

In je werk zie je een duidelijke evolutie in je zelfbeeld: in 2019 gingen je foto’s over zelfvertrouwen, in 2021 maakte je een serie over lichamelijke vrijheid. 
Ja. Ik ben een paar jaar geleden gevraagd door een fotograaf om onderdeel te zijn van zijn serie over non-binaire mensen. Hij hield ook van analoge foto’s, dus ik dacht: leuk! De shoot zelf verliep best soepel, maar ik merkte wel dat hij als cis heteroman een zeker beeld had van non-binariteit. Voor hem zagen non-binaire mensen er heel specifiek uit, met top surgery en in het midden van een transitie. Tijdens het fotograferen vroeg hij me of ik van plan was mijn borsten te verwijderen, of mijn partner het niet vervelend vindt dat ik non-binair ben, wanneer ik een intake ging plannen om in transitie te gaan – allemaal zaken die, voor mij, niet noodzakelijk met non-binariteit te maken hebben. Ik kreeg daardoor al het gevoel dat ik op een bepaalde manier neergezet zou worden. Uiteindelijk stuurde hij me via de post een minuscuul printje door. Het was an sich een mooie foto, maar ik zag er zo somber uit. Hij had me op bed gefotografeerd, maar eerst had hij mijn kamer volledig leeggehaald, mijn foto’s aan de muur verwijderd en een wit beddengoed op mijn bed gelegd. Toen ik die foto zag leek het alsof ik compleet ontdaan was van alles wat mij mij maakt. Het enige wat overbleef, is dat ik non-binair ben. In reactie daarop heb ik mijn eigen serie gemaakt. 

foto op verjaardag non-binair genderexpressie
Uit de serie the embodiment of freedom, “een serie over mijn genderexpressie en hoe je uiterlijk niks zegt over je gender.” Titels: happy birthday #1 / happy birthday #2 / happy birthday #3

Hoe heb je dat gedaan?
Ik heb eerst foto’s van mezelf gemaakt in dezelfde pose en met hetzelfde licht, maar dan met verschillende outfits die mijn persoonlijkheid laten zien, mijn drukke dekbed en foto’s aan de muur. Ik heb toen ook foto’s gemaakt met mijn partner, met wie ik door een best lastige periode ging.

Die foto’s laten dus veel meer van jouw persoonlijkheid zien, nog los van je genderidentiteit.
Ja, precies. Ik dacht toen: die fotograaf fotografeerde mensen alleen vanwege hun androgynie. Maar hoe zien androgyne mensen er dan uit? Dat beeld heb ik zelf lange tijd willen nastreven. Ik hield me erg bezig met hoe mijn genderidentiteit overkwam op andere mensen. Maar nu heb ik dat losgelaten. Genderidentiteit en zelfexpressie is nog steeds erg belangrijk voor me, maar ik voel me nu veel comfortabeler bij wie ik ben. Ik ging naar de expositie van dit werk in hakken en een pak. Dat kan gewoon.

Zelfportret met knuffel
untitled (inner child)
geliefden in veld
to each their own, uit de serie (re)union.
revisiting-1.jpg
Geen titel, onderdeel van de serie (re)visiting, part III: visiting. “Deze foto gaat over het helen na liefdesverdriet door in je eentje plekken te bezoeken waar je samen heen had willen gaan.”

Volg Flo op Instagram om op de hoogte te blijven van diens werk.