Ik zag van dichtbij hoe iemand een piramide in zijn kin liet kerven

Ik heb geen tatoeages of piercings. Ik heb niet eens gaatjes in mijn oren. Als ik dat aan Luna Cobra vertel, fronst hij zijn wenkbrauwen en verschijnen er rimpels in de tatoeage van een halve maan op zijn voorhoofd. Hij stelt voor dat ik begin met het puntig maken van mijn oren, of misschien met een subtiele oogtatoeage die mijn oogwit lichtblauw kleurt.

In de wereld van lichaamsmodificatie is Luna Cobra een legende. Mensen van over de hele wereld reizen naar hem toe om hun tong te laten splijten, implantaten onder hun huid te laten plaatsen, of hun oogballen te laten tatoeëren – een techniek die hij heeft uitgevonden.

De laatste tijd is het verwijderen van tepels en navels populair, legt hij uit, terwijl hij op zijn telefoon door foto's van recente ingrepen scrolt. Veel mensen ondergaan deze ingrepen vanwege tatoeages – niemand wil een tepel die door zijn of haar borsttattoo heen prikt. "Deze meid vond haar navel maar niks," legt Luna uit, terwijl hij zijn telefoon kantelt om iets te onthullen dat op een navelstreng lijkt. Ik realiseer me dat het dat ook min of meer is. "Ze had een bolle navel," vertelt hij.

Ik ben hier om een scarificatie bij te wonen, een ingreep waarbij Luna een scalpel gebruikt om een ontwerp in iemands huid te snijden. Na genezing blijft een litteken over. "Het lijkt op een soort tatoeage met witte inkt," legt hij uit.

De jongen die vandaag een scarificatie ondergaat is Sam, een tatoeëerder die tattoos uit de losse pols zet. Hij vertelt me dat hij het al drie keer eerder heeft gedaan. Ik knijp mijn ogen samen om te zien waar ze zitten. Hij gaat zijn rijtje littekens af: een lange snee aan de linkerkant van zijn gezicht, een driehoek onder zijn rechteroog, en als hij zijn hoofd kantelt worden de graancirkels op zijn hoofd zichtbaar, die zich in zijn eigen tattoo van een halve maan bevinden.

Hij heeft ook een implantaat in zijn vinger, in de vorm van een Zuiderkruis. Ik weet niet helemaal zeker of het een grap is.

Deze keer gaat Luna een piramide in Sams kin snijden. Als ik aan hem vraag of hij nerveus is, schudt hij zijn hoofd en lacht. Het lijkt alsof Sam zich alleen maar druk maakt om het feit dat hij zijn vriendin heeft verteld dat hij de scarificatie op zijn borst krijgt. De kin, had hij aan haar beloofd, was verboden terrein.

Maar al snel friemelt Luna met een sjabloon van een piramide, en probeert hij de juiste positie op Sams kin te bepalen. Dat blijkt nog niet gemakkelijk te zijn, vanwege de mentolabiale sulcus, de gleuf die van je onderlip tot aan het uitstekende deel van je kin loopt. Sam loenst naar zijn reflectie in de spiegel, en is er vrij zeker van dat de piramide teveel naar links zit. Luna denkt dat het komt doordat zijn gezicht niet symmetrisch is. Ik vind het er zelf goed uitzien, wat waarschijnlijk betekent dat het een goede zaak is dat ik nooit iemands uiterlijk permanent zal veranderen.

Als ze de juiste positie uiteindelijk hebben gevonden, vraagt Luna Sam te gaan liggen, terwijl hij zijn gereedschap uitstalt op een rolwagentje. Er liggen pincetten, gaas en een scalpel, waar hij een nieuw mesje in heeft gestoken. Luna vertelt me dat hij alleen in de opperhuid zal snijden – maar een paar millimeter – dus het zou niet te veel moeten bloeden.

Hij begint met een grote snee langs de linkerkant van de piramide. Sam hapt naar lucht als iemand die wist dat de pijn zou komen, maar het specifieke gevoel is vergeten dat eraan zat te komen. De mentolabiale sulcus, het topje van de piramide, blijkt de meeste gevoelige plek te zijn.

Waarschuwing: sommige van de onderstaande beelden zijn geen pretje om naar te kijken.

Vervolgens maakt Luna een parallelle snee, slechts een paar millimeter van de eerste vandaan. Bij de hoekjes maakt hij een inkeping tussen de twee lijnen, en gebruikt hij de scalpel en een paar pincetten om de flap huid omhoog houden. Daaronder is het kersenrood – bloed, heel veel bloed. Luna dept het weg met gaas en gaat verder.

Hij doet dit nu al tientallen jaren. Toen hij voor het eerst met modificatie in aanraking kwam studeerde hij in Canada. Zijn broer Aaron – die nu een bekende plastisch chirurg is in Los Angeles – was toen zijn huisgenoot. Lichaamsmodificatie was een scene die toen al bestond, maar nog in de kinderschoenen stond. De bijbel van de beweging – BMEzine, werd pas gelanceerd in 1994. Terwijl Luna religie en psychologie studeerde, spitte hij schoolboeken over anatomie door met de schoolvrienden van zijn broer die geneeskunde studeerden. Zo vonden ze nieuwe technieken uit.

Zelfs nu, met een lijf vol tatoeages, praat Luna als een student geneeskunde – hij formuleert zijn zinnen in wetenschappelijke termen. Hij is streng voor zichzelf, ook al zijn hem geen regels opgelegd, en volgt hij de medische richtlijnen op de voet. Lichaamsmodificatie bevindt zich in een grijs gebied: er zouden absoluut strenge wetten ingevoerd moeten worden over wat wel en niet kan, maar die zijn er om de een of andere reden niet.

Luna doet niet aan nullificatie. Dat is misschien wel de meest shockerende ingreep in lichaamsmodificatie – waarbij mensen hun tepels en geslachtsdelen volledig laten verwijderen. Het gaat hem een stap te ver erover na te denken wat iemand beweegt om zich volledig te laten castreren. "Ik vertel die mensen dat ze naar Zuidoost-Azië moeten te gaan," vertelt Luna. In Azië zijn dat soort ingrepen legaal en een stuk goedkoper dan in de rest van de wereld.

Op de operatietafel is Luna ondertussen het laatste deel van Sams piramide aan het fatsoeneren, door de scalpel langs de wond te leggen om er zeker van de zijn dat de lijn recht ligt en goed zal genezen. Je kunt het mes door de huid horen snijden. "Ik snijd de haarzakjes door," legt Luna uit. De kin van Sam zit onder het bloed. Luna druppelt er wat pure adrenaline op om de wond dicht te branden.

Pas dan, terwijl ik daar al een half uur ben, realiseer ik me dat het best wel raar is dat ik in een lege tattooshop sta te kijken hoe een vreemde zich in zijn gezicht laat snijden. Van een afstandje lijkt lichaamsmodificatie een duistere en bizarre daad. Maar van dichtbij is het moeilijker om te zien waar de grens ligt tussen wat de maatschappij als aanvaardbaar beschouwt en wat onaanvaardbaar is.

Al mijn goede vrienden hebben een ring in hun neus. Mijn tattooloze bestaan is genoeg om wenkbrauwen te laten fronsen overal waar ik kom, en toch is alles op het gezicht, nek of handen nog net steeds een stapje te ver. Als ik naar Luna kijk terwijl hij de wond schoonmaakt, vraag ik me af of lichaamsmodificatie gewoon het volgende ding is dat als normaal beschouwd gaat worden. Hoe vaker we het zien, hoe minder spectaculair het zal worden.

Sam is opgestaan en kijkt in de spiegel naar zijn piramide. Luna staat over zijn schouder zijn werk te observeren. Ze lijken er allebei tevreden over, al vraag ik me af wat Sams vriendin ervan gaat vinden. Voor mij ziet-ie er vanaf hier op zijn minst recht uit.