De Lowlands-ervaringen van iemand die er nog nooit eerder was en die niks van muziek weet

Elk jaar hoor ik half augustus een week lang verhalen aan over X-raytenten, nachtenlang doorhalen op de camping en optredens van bands waarvan ik de naam altijd meteen weer vergeet. Ikzelf, inmiddels 27, was nog nooit op Lowlands geweest en ik heb nooit het idee gehad dat ik wat miste. Misschien omdat ik alle acts die er komen toch niet ken en dus ook geen spijt kon hebben dat ik ze niet gezien had, of misschien omdat ik bij kamperen alleen maar denk aan een met regen doordrenkte slaapzak. Wat de reden ook was, deze gaat vanaf nu niet meer op, want ik ben net terug van Lowlands en ik heb me ontzettend goed vermaakt. De met regen doordrenkte slaapzak was een van de weinige verwachtingen die daadwerkelijk uitkwam.

Ik kwam donderdagavond op Lowlands aan en had verwacht dat degenen die er toen al waren wat bier naar binnen zouden gieten, rond een uur of twee halflam seks zouden hebben in hun tent en daarna zouden gaan slapen. Dit klopte deels, maar Renee had wel wat beters te doen. Zij was samen met haar sympathiek laag uitgesneden tweeling op en neer aan het stuiteren in een pit. “Ja, ik weet dat ik goede tieten heb voor in een pit,” zei ze. Daarna draaide ze zich om en ging ze verder met het naar de grond duwen van mannen waar ze zelf twee keer in paste. Toen er echt niemand meer te duwen viel vertrok ze voldaan naar de bar.

Diezelfde avond sprak ik een ander meisje dat mij, de leek, vertelde over het “Lowlands-gevoel”: een soort speciale sfeer waar iedereen elkaar het beste gunt en iedereen elkaar aardig vindt. Ik knikte en dacht dat ik weer met zo’n bikram-yoga-cursus-mindfullness-hippie te maken had, waar er tegenwoordig zoveel van rondlopen dat je erover struikelt. Dat was totdat ik de volgende ochtend de bewoonster van deze tent, zonder spoor van humor in haar stem, tegen een jongen hoorde zeggen dat hij “gerust over haar tent mocht plassen als hij moest”.

Als doorgewinterde karaokefan was ik blij verrast om ergens in een hoek van het festivalterrein een karaoketent te vinden. Op deze foto zie je goed dat het voor sommigen, zoals de blanke man met rasta’s in konijnenpak die hier schaterlachend het beeld uit valt, een bodemloze put van plezier was, terwijl anderen het slechts zagen als een pitstop om even een restje lauw bier weg te klokken onderweg naar een optreden. Ik stond duidelijk aan de kant van de man in konijnenpak en heb hier aardig wat uren doorgebracht met vertolkingen van Toto’s Africa, Sweet Child of Mine en Call Me Maybe. In die volgorde.

Gelukkig ben ik ook mijn vrienden achterna gelopen naar fatsoenlijke optredens, zoals deze van Baauer. Liever had ik hier een foto geplaatst van mezelf bij Major Lazer, maar ik was daar te druk met bewegen op de mad beatz om een foto te maken. Ik had de naam Major Lazer weleens horen vallen, aangezien Bumaye in de Top 40 stond, wat mijn inspiratiebron is als ik naar muziek wil luisteren. Verder wist ik niks van ze, maar ik was blij dat ik mijn vrienden achterna was gelopen en zit er over te denken om thuis wat dingen van ze te luisteren, maar ik weet het nog niet zeker.

Mocht je na het lezen van de vorige alinea van mening zijn dat ik het niet verdiend heb om naar Lowlands te zijn geweest, dan is het oké als je stopt met lezen. Ik werd tijdens een gesprek met een vreemde ook al uitgescholden omdat ik nog nooit van Nine Inch Nails gehoord had en toen maar gokte dat het een rockbandje uit Groningen was. Het rode kruisje vind je in de hoek van je scherm.

Bij het optreden van Buraka Som Sistema vermaakte ik me zeker zo goed als bij Major Lazer en zoals je in dit filmpje kunt zien was ik niet de enige. Ik dacht altijd dat vrouwen van tegen de 50 jaar zonder uitzondering dansten als een op halve kracht functionerende trekpop die een bezemsteel heeft ingeslikt, totdat ik Saskia van 48 bezig zag. Ze was bij toeval deze tent binnengelopen en vond het “helemaal leuk”.

Even buiten de loempiatent kwam ik Orista tegen: een ex-brandweervrouw die nu liftmonteur is. Na het hier een minuut of twintig over gehad te hebben (“De beste fik die ik ooit gezien heb was op een koelschip in Beverwijk. Bijna niet te blussen.”), zei Orista dat ze ook nog eens paranormaal begaafd was. Dat er ooit een dag zou komen dat ik een paranormaal begaafde, vrouwelijke liftmonteur en ex-brandweervrouw tegen het lijf zou lopen schatte ik altijd klein, maar ik heb de hoop nooit verloren. Orista denkt niet dat er geesten op Lowlands zijn. “Het is hier veel te druk voor geesten, dus dan zweven ze om het terrein heen.”

Het verwachte campingleed kwam de nacht die volgde uit onverwachte hoek. Dat de medewerkster van Perry Sport vorige week niet vermeld had dat mijn tent eigenlijk gemaakt was voor een kleuter, daar kon ik nog mee leven. Gezien de print had ik dat misschien zelf ook kunnen bedenken. Nee, het echte leed kwam van een buurvrouw die om half 7 ’s ochtends een overdosis GHB had genomen, huilend over de camping raasde en ondertussen lawaaierig kotste (die variant dat er alleen nog gal uitkomt). Dit terwijl vriendinnen dingen naar haar schreeuwden als “KOM TERUG, JE MOET EEN BANAAN ETEN” en “NEEEEEE, NIET OP DE GROND GAAN SLAPEN DAN GA JE DOOD”. Andere buren, een stel veertigers dat het woord chillen gebruikte, noemden dit tafereel de ochtend erna een “duivelsuitdrijving”.

Gelukkig waren er de volgende dag bordjes die me precies vertelden wat ik moest doen. Toen ik even was bijgekomen van de door GHB bezeten buurvrouw, moest ik naar huis om dit verslag te maken. Ergens had ik gedacht dat Lowlands nog steeds draaide om obscure rockbandjes uit Groningen met namen als Nine Inch Nails, maar ik had het duidelijk mis. Lowlands is niet meer het Lowlands uit “de goeie ouwe Lowlands-tijd”, zoals ik een paar diehards hoorde zeggen toen ik naast ze aan de bar stond, en dat is voor muziekbarbaren als ik een uitkomst. Ik heb me heel erg goed vermaakt en ik denk dat ik volgend jaar weer ga.

Meer Lowlands 2013? Bekijk ook de fotoserie van Milan Boonstra.