Jean-Claude Van Damme kreeg een standbeeld bij een Belgisch winkelcentrum en kwam hem zelf onthullen

Toen bekend werd dat er in Anderlecht een standbeeld van Jean-Claude Van Damme onthuld zou worden door de acteur zelf, was ik in de wolken. Hij en Harrison Ford zijn mijn grootste jeugdhelden en ik heb Bloodsport en Kickboxer miljoenen keren gezien. De wijze waarop hij in Kickboxer Tong Po op het einde afmaakt, terwijl het publiek "Nuk soo kow!" (Nooit opgeven!) roept, is legendarisch. Zo dacht de gemiddelde klant van Westland er ook over. Het winkelcentrum wilde voor haar veertigste verjaardag een standbeeld laten maken, en vroeg haar klanten van wie dat standbeeld moest zijn. De meerderheid koos voor JCVD.

Ik reed zondagmiddag naar Westland, in het sombere Anderlecht. Gelukkig lag het in een goede buurt, want in Anderlecht Kuregem pis ik zoals iedere blanke Vlaming in mijn broek. De huldiging zou om drie uur plaatsvinden, en ik besloot een half uurtje eerder aan te komen zodat ik de stormloop kon vermijden. Toen ik arriveerde, besefte ik wat voor een naïeve zak ik was. Ongeveer 2.000 man (volgens de politietelling) had al plaatsgenomen achter de dranghekken.

Ik haat rood-witte linten. 

Zelfs alle paaltjes waren bezet.

Enkele vips kregen stoeltjes. Volgens mij waren het geen beroemdheden, maar mensen die een wedstrijd gewonnen hadden.

JCVD liet zoals een echte ster veel te lang op zich wachten, maar toen We Are the Champions van Queen door de speakers knalde, wist ik dat het moment was aangebroken. Ik stond op mijn tenen en draaide mijn hoofd de lucht in als Stevie Wonder, hopend op een glimp van mijn tienerheld. Het enige wat ik zag was de walgelijke nekplooi van de kerel voor mij. Mijn lengte is de reden waarom ik niet in God geloof.

Geen spierballen van JCVD voor mij, wel deze 90 graden gedraaide nekreet.

Gelukkig had ik mijn lief meegenomen. Mooie meisjes hebben de gave van het voordringen, dus zij kon foto’s maken.

JCVD was volgens de presentator geëmotioneerd.

Het lokale karateteam wacht geduldig terwijl JCVD doet alsof hij naar de burgemeester luistert.

De onthulling van het bronzen beeld.

JCVD zwaaide naar zijn fans.

De huldiging verliep als volgt. JCVD kwam aan en werd verwelkomd door het lokale karateteam, dat in een rij stond opgesteld. Ieder lid deed om de beurt een voorwaartse trap. Vervolgens ging JC op een stoeltje zitten en mocht de nietsbetekenende, aftredende burgemeester van Anderlecht een speech afsteken. Hij was vol lof over JC. Toen was de beurt aan een nietsbetekenende minister. Wederom niets dan lof. Na het gezeik van de politici betrad JC het podium en beantwoordde hij hakkelend enkele vragen. Tijdens iedere stilte zei de presentator: "Dames en heren, u moet begrijpen, meneer Van Damme is duidelijk geëmotioneerd en erg onder de indruk." Uiteindelijk richtte hij zich tot het publiek en zei hij dat de eer om een standbeeld te ontvangen 'monumentaal' was. Daarbij spreidde hij zijn armen. Verder zei hij ook dat hij zielsveel van iedereen hield. Het publiek reageerde matig, ook tijdens de onthulling van het beeld. Pas wanneer hij handjes kwam schudden, kwam de sfeer erin. Velen riepen op agressieve toon dat hij naar hen moest komen. Achter begon een groepje studenten te scanderen: "Nuk soo kow! Nuk soo kow! Nuk soo kow!"

Het standbeeld is op ware grootte, 1m73, en beeldt JCVD af in gevechtshouding. Ik wilde een foto van het beeld, maar dat werd verhinderd door de beveiliging. Een goed half uur later kondigde JC aan dat hij zou stoppen met handtekeningen uitdelen. De rij wachtenden was veel te lang. Hij zei spijtig genoeg "een heel belangrijke afspraak met heel belangrijke mensen" te hebben en terwijl hij wegging barstte Queen weer uit de speakers. Ik vroeg mij af hoe tevreden de mensen waren over dit evenement, maar daarvoor hoefde ik niemand te interviewen. Dat deden de filmploegen al. De meningen waren verdeeld. Sommigen vonden het legendarisch, anderen zeiden dat hij een opgeblazen filmster was die niet de moeite deed om echt dicht bij het volk te komen. Je hebt altijd eikels die ontevreden zijn omdat ze geen handje gekregen hebben.

Deze man was in de wolken omdat hij een handtekening had gekregen, en trakteerde de filmploeg op een staaltje kickboksen.

Dit jasje vond ik goed bij de levensfilosofie van JCVD passen. Hij heeft een snel leven achter de rug.

Als er één Belg is die een standbeeld verdient, dan is het wel JCVD. The muscles from Brussels heeft in feite niets te maken met Anderlecht. Toch bedank ik Dirk Buyssens, de baas van Westland Shopping, die het beeld betaald heeft. Het is hopen dat niet ieder winkelcentrum nu een standbeeld voor de deur gaat zetten. Geen Belgische bekendheid is als JCVD. JCVD zou nooit meedoen aan Sterren op de Dansvloer. JCVD zou zich nooit profileren als de B-versie van Johnny Depp. JCVD dropkickt andere bekende Belgen vier keer voordat ze de grond raken. Nuk soo kow! Nuk soo kow!