Hardcore punk in het zonnige Suriname

FYI.

This story is over 5 years old.

Muziek

Hardcore punk in het zonnige Suriname

Luguber is Caribische muziek zoals je die nog nooit hebt gehoord.

Als je aan Suriname en de Caribische zon denkt, denk je waarschijnlijk niet aan hardcore punk en metal. Dat is niet per se gek: de Surinaamse scene voor luide, duistere muziek is klein, maar hij bestaat wel. Neem bijvoorbeeld Luguber, de band van Shavero Ferrier (22), Akeem Smith (18) en Regillio Norman Padma (29). Ze maken harde, donkere en melancholische muziek, die je misschien nog het best kan definiëren als Neuk! meets Bad Brains. Veel van hun teksten draaien er niet omheen, zoals op de track Alleen: "Geen pijn, verdriet. Ik ben fucking depressief." Of op het nummer Nickerie Song: "De dagen worden donker en ze blijven slechter worden."  Luguber is ook de enige Surinaamse band die meedeed aan de eerste editie van Wacken Metal Battle Caribbean. Ik sprak ze over de scene in Suriname, hun toekomstplannen en tegen de stroming in gaan.

Advertentie

Noisey: Om te beginnen: hoe is Luguber ontstaan?
Shavero: Ik leerde Akeem in 2014 kennen op school in Nieuw Nickerie. Toen we erachter kwamen dat we dezelfde muziek leuk vonden, zijn we samen gaan jammen. Het eerste jaar hebben we als duo opgetreden. Vervolgens is Regillio er bijgekomen in 2016. Ik kende hem omdat we samen in een andere band speelden, Skafu.

Hoe is de alternatieve scene in Suriname, treden jullie veel op?
Shavero: De alternatieve scene in Suriname is nog klein. Er zijn drie bars die jaarlijks een paar shows organiseren, maar het blijft wel een struggle om de juiste plek te vinden. Er is elk jaar wel een groter evenement: Unkies Open Air, daar wordt echt naar uitgekeken. Daar komt toch wel een man of duizend op af. Maar gemiddeld zie je bij een gig tussen de honderd en tweehonderd mensen. We hebben nu voorlopig geen optredens, maar we hebben wel redelijk wat gedaan.
Regillio: Het is nog zo klein dat je bij elke gig dezelfde mensen ziet. Iedereen kent elkaar. Afgelopen jaar hebben we vier gigs gehad en in 2016 tot nu toe vijf. Als je in Suriname drie of vier keer per jaar optreedt, dan heb je hier best wat gedaan.

Zien jullie de scene veranderen?
Regillio: Jawel, nu heb je nog geluk als je quitte speelt met een gig, maar bands beginnen serieus op te nemen en veel bands beginnen steeds meer te investeren. Hopelijk komt er een trend dat meer mensen dingen van de bands gaan kopen en gaan betalen voor de shows.
Shavero: Na Wacken Metal Battle werden we uitgenodigd voor Fête de La Musique in Fort Zeelandia, dat is een flink festival waar normaal niet echt alternatieve bands spelen. Dat is wel een barrière die we hebben doorbroken. Als je als eerste Surinaamse alternatieve band op Fort Zeelandia speelt, dan is dat toch wel wat.

Advertentie

Worden jullie gezien als de kartrekkers van de alternatieve scene daar? 
Shavero: Dat durf ik niet te zeggen. Maar sinds Wacken en een paar andere gigs komt er wel interesse en support uit onverwachte hoeken. We durven zelf niet de term kartrekkers te gebruiken, maar vanwege de hoeveelheid exposure in de laatste maanden staan we wel op de voorgrond van de scene. De kartrekker van de rockscene in Suriname is volgens ons Jerry Orie. Hij organiseert de grootste shows hier, en hij was ook de organisator achter Wacken Metal Battle Caribbean.

Werken jullie samen met andere Caribische bands?
Shavero: Na Wacken Metal Battle hebben we veel meer contacten. Nu bestaat de mogelijkheid dat Surinaamse bands naar bijvoorbeeld Trinidad kunnen gaan en andersom. Daarvoor kon dat niet zomaar. We hadden ook een uitnodiging om afgelopen juli op Trinidad te spelen samen met LYNCHPiN, maar die gig was in onze tentamenperiode, dus helaas konden we niet.

Veel van jullie teksten zijn duister en depressief, waar komt dat vandaan?
Shavero: Ik ben in 2011 van Paramaribo naar Nickerie verhuisd. In Nickerie was ik echt een depressieve lul. Ik had niet veel vrienden daar, ik had niks te doen, ik verveelde me kapot en ik wou er weg. Alles wat zich toen in mijn hoofd afspeelde heb ik opgeschreven. Daarom zijn die nummers zo duister. Je kan zeggen dat Nickerie mijn grootste inspiratiebron was.
Akeem: Nickerie is niet zo erg hoor.
Shavero: Hij is een Nickeriaan, maar ik ben daar gaan wonen. Voor mij was het helemaal anders, ik had geen matties daar. Ik moest me als het ware helemaal aanpassen, voor mij was het echt een domper.

Wat vinden jullie familie en vrienden van de band?
Akeem: Mijn vader denkt dat ik satanist ben. Hij zegt dat ik moet stoppen, dat het duivelse muziek is. Er zijn ook wel mensen die ons gewoon steunen zonder dat ze naar onze muziek luisteren. En er zijn veel mensen die onze muziek niet leuk vinden, die vragen vaak waarom we niet iets anders spelen.
Regillio: Ze begrijpen de muziek niet, maar ze demotiveren ons ook niet. Soms maken ze wel vervelende opmerkingen, dan zeggen ze dat onze muziek rommel is, maar verder steunen ze ons wel.
Shavero: Bij mij is het echt totaal anders, mijn ouders steunen me al vanaf de eerste dag. Ik heb in meerdere bands gespeeld en mijn vader heeft me altijd geholpen.

Willen jullie nog iets kwijt aan de lezers?
Shavero: Shit, wat gaan we zeggen. Dit interview hadden we nooit verwacht, dus dit is al een big deal voor ons.
Regillio: Check ons, like ons.
Shavero: Ik hoop dat ze genieten van onze muziek.​