FYI.

This story is over 5 years old.

Muziek

Le Guess Who? was obscuur en grijs met Oathbreaker en Ectopia als favorieten

Timo Pisart en Fiona Fortuin zijn collega’s. Ze waren allebei op Le Guess Who in Utrecht, maar zijn elkaar daar niet tegengekomen. Toen ze elkaar erover spraken ging dat ongeveer zo.

Timo Pisart: Dit was de meest radicale editie tot nu toe. Kon je eerder nog regelmatig crowdsurfen, elkaar bier in de nek gooien of gewoon je favoriete indiepopzangeres St. Vincent nog eens zien, dit jaar is het programma serieuzer dan ooit. Je kunt gerust toekijken hoe twee Russische monniken twee uur lang op een stel toeters blazen in de grootste zaal van het festival. Je kunt bij een dj-set twintig minuten luisteren naar hoe een kabbelende zee klinkt uit speakers. Je kunt zien hoe vader en zoon, beiden avant garde-componisten, met doedelzakken door een kerk lopen en dezelfde fluittoon blijven spelen. Het is me wat. Savages, Wilco, Julia Holter, Swans en Suuns heb ik de laatste jaren allemaal al minstens drie keer gezien, dus ik besloot om juist de vreemde dingen in te duiken, en ik keek mijn ogen uit. Waarschijnlijk bestaat er wereldwijd geen festival dat zo de diepte in durft te gaan als Le Guess Who dit jaar.

Advertentie

Fiona Fortuin: Ik zag veel oudere mensen, meer dan voorgaande jaren. Tijdens het optreden van Black Mountain merkte een man op tegen zijn vriend dat het leek alsof het merendeel van de mensen in de zaal klaar was met het opvoeden van de kinderen en uitgaan opnieuw heeft ontdekt. Die man –  grijze kop en gestreept overhemd waar de boord van een wit T-shirt bovenuit kruipt ­– sprak waarschijnlijk uit ervaring.

Timo: Het was vroeger het lievelingsfestival van veel van mijn vrienden, maar die zijn allemaal afgehaakt omdat ze niet meer dronken kunnen worden bij Thee Oh Sees en Ty Segall.

Het was Timo toch nog gelukt om een foto van een crowdsurfer te maken, dit was tijdens Girl Band

Fiona: Dat vind ik juist een zegen. Garagebands programmeren is wel de makkelijkste manier om je festival gaande te krijgen. En dan al die foto's achteraf van crowdsurfende mensen, het werd bijna cliché. Dan liever Black Mountain die schaamteloze psychedelische rock maken waar papa's wilde herinneringen bij ophalen aan een tijd dat muziek tenminste nog te pruimen was. Hoewel de synthesizer bij vlagen op een irritante manier overheerste, vond ik het zeer goed en luid en hou ik heel erg van de koele, afstandelijke zang van de vrij stoïcijnse Amber Webber. Ik ben dan ook de laatste die durft te beweren dat mijn vader Piet een achterhaalde smaak heeft. Maar wat je zegt: het was wel stijfjes.

Timo: Humor was er slechts mondjesmaat te vinden. Ik vond het alleen op de cocktailkaart bij de bar, waar woordgrapjes zijn uitgehaald met artiesten. En bij de T-shirtstand:

Advertentie

Grappig, want Nirvana speelt helemaal niet op het festival. Verder is het een behoorlijk serieuze bedoening.

Fiona: Als je zoveel obscure dingen hebt gezien, wat vond je dan het vetst?

Timo: Ectopia. De zanger droeg een jurk met een split tot boven zijn heup. Hij knielde telkens, waardoor je zijn goedgevulde witte slip zag. Hij jammerde woordeloos, terwijl een celliste op haar instrument ramde en een gast tussen hen in op een bureaustoeltje achter een drumcomputer zat. Ze zong prachtig, met een gigantisch bereik van een diepe grom tot een ijzingwekkend gegil. "I don't want to fuck you anymore," zei ze het ene moment vermoeid. Het volgende begon ze alsmaar te scanderen "I ain't no man!". Een meisje naast me op de voorste rij zat in een schetsblok naakte vrouwentorso's te tekenen. Het was allemaal bijzonder vervreemdend, maar tegelijkertijd raakte het me diep.

Fiona: Ik vond Oathbreaker het tofst. Niet per se obscuur – eigenlijk heb ik niets obscuurs gezien – maar het was superintens, furieus en zat ergens tussen hardcore, black metal en shoegaze in. Zangeres Caro Tanghe  – die haar gezicht verborgen hield onder een enorme bos haar – kon naast enorm schreeuwen en krijsen ook nog eens fantastisch zingen. Het is echt bizar hoe eng snel ze tussen die verschillende vocalen wist te schakelen. En ik zag CHVE in LE:EN iets verderop, het soloproject van Amenra's frontman Colin van Eeckhout. De muziek is net zo intens als Amenra, maar verder heeft het niets met elkaar te maken Als CHVE zat hij op een krukje, kaarsen om zich heen, te draaien aan een draailier. Als je bij CHVE niet oplet, lijkt alles op elkaar (af en toe was hij me kwijt, ik zeg het eerlijk), als je wel oplet, kom je in een steeds dieper gravende trip terecht – wat bij mij uiteindelijk niet gebeurde maar bij mensen vooraan duidelijk wel. Valt het je trouwens op dat ik graag laat weten dat ik buiten TivoliVredenburg ben geweest? Ik ben dus buiten Tivoli geweest terwijl het regende. De Helling was vol maar steeds minder mensen zetten volgens mij nog een voet buiten het muziekwinkelcentrum.

Advertentie

De slip van Ectopia 

Timo: Ha, ik ook hoor! En dan het liefste in de Janskerk, een grote statige kerk waar ik mijn andere hoogtepunt beleefde: Aine O'Dwyer. Ze is nergens te bekennen als er rinkelende belletjes en ijzig hoog gezang door de kerk schalt. Even later klinkt er een zoemende, lage mantra met fluittonen erin, een orgel dat klinkt als een stoomboot. Ik zie nog altijd niemand. En dan dwarrelt er vanuit het hokje bij het kerkorgel plots een vel bladmuziek naar beneden. Ah, daar zit ze dus. Zeker een halfuur zit ik te luisteren naar dissonant gepiep, dat ergens juist troostrijk voelt.

Fiona: Ik vond Elza Soares trouwens vaag, de dit jaar opgediepte exotische verborgen parel zoals de Turkse Selda dat vorig jaar was. Door acht man wordt ze op een troon getild, van waaruit ze als een soort koningin van de onderwereld het publiek met een zware, monotone stem onheilspellend toespreekt. Alles gaat in het Portugees, ook dat wat ze tussen de nummers door vertelt, dus geen idee waar het over gaat. Ze beweegt niet, alleen haar lippen. De muziek is veel donkerder en experimenteler dan je van samba verwacht. Ze heeft ook nul gezichtsuitdrukking, haar gezicht staat strak van de chirurgische ingrepen. Naar het einde toe kruipt een man op haar schoot, als een soort toegewijde slaaf.

Timo: Inderdaad, ik hoorde alleen maar goede verhalen over Elza Soares, maar het raakte mij niet echt. Weet je waar obscuriteit, wereldmuziek en indierock wél perfect samenkwamen? Bij de slotshow van Junun, met het Indiase ensemble The Rajasthan Express, de Israëlische componist Shye Ben Tzur en gitaargod Jonny Greenwood van Radiohead. Samen maakten die een plaat én gelijknamige film met Paul Thomas Anderson. Klinkt als moeilijkdoenerij, maar blijkt supercool gebracht met veel besnorde glimlachen, aanstekelijke Bollywood-blazers en af en toe Kid A-achtige elektronica. Greenwood zelf blijft op de achtergrond, en laat het fantastische orkest het werk doen. De zaal bleef tot het einde bomvol, en ik zag hoe zowel de vijftigjarigen als jonge indiekids elkaar in de armen vallen van euforie. Le Guess Who was wellicht wat zwaar dit jaar, maar dit was een hartverwarmende afsluiter. Laten we hopen dat het festival door zover de diepte in te duiken niet de binding verliest met de jonge muzikale veelvraat, want wat ze bieden is fantastisch en geestverruimend.

Advertentie

Fiona: Zo waar.

Bekijk hieronder foto's van het festival geschoten door Timo.