FYI.

This story is over 5 years old.

Identiteit

Hebben we door alle beschuldigingen van seksueel wangedrag een kantelpunt bereikt?

“Nu vrouwen zich uitspreken, zie ik dat mannen zich afvragen wat zij kunnen doen, wat hun rol in dit alles is. Dat was kort geleden nog ondenkbaar.”
Alle foto's via Wikipedia creative commons
Alle foto's via Wikipedia creative commons 

Gisteren – iets meer dan een maand geleden na het vernietigende verhaal over Harvey Weinstein naar buiten kwam – publiceerde The New York Times een artikel waarin vijf vrouwen komiek Louis C.K. beschuldigen van seksueel wangedrag. Dana Min Goodman en Julia Wolov, twee van de aanklagers, zeiden tegen The Times dat de komiek al zijn kleren uitdeed en voor hen ogen begon te masturberen.

“We waren verlamd,” zegt Goodman. “Daarna had hij zoiets van: wie is eigenlijk Dana en wie is Julia?”

Advertentie

Het is duizelingwekkend hoeveel gevallen van seksuele intimidatie en aanranding er in de afgelopen weken in Hollywood en daarbuiten bekend zijn geworden. Eerder deze week maakten twee vrouwen op social media bekend dat de voormalige Gossip Girl-acteur Ed Westwick hen in 2014 seksueel had aangerand. Een vrouw uit Washington D.C. vertelde over haar ervaring met Entourage-ster Jeremy Piven, die naar verluidt zijn geslachtsdeel over haar heen wreef en klaarkwam over haar witte coltrui. (Zij is de derde vrouw die beweert aangerand te zijn door Piven.) Een voormalige nieuwspresentatrice uit Boston beschuldigde Kevin Spacey ervan dat hij haar 18-jarige zoon in 2016 had betast. (Er zijn nu veertien mensen die beweren dat de acteur zich ongepast heeft gedragen tegenover hen.) Gisteren twitterde actrice Portia de Rossi haar eigen #metoo-verhaal, waarin ze beweert dat acteur Steven Segal haar in een stoel zette en zijn leren broek openritste, waarna ze wegrende en haar agent belde, die daarop onaangedaan antwoordde: “Nou ja, ik wist niet of hij jouw type was.”

Bekijk ook onze video over seksisme in Hollywood:

Er zijn, naast de gevallen waar beroemde mensen bij betrokken zijn, nog veel meer verhalen en beschuldigingen van slachtoffers. Volgens RAINN, de grootste anti-seksueelgeweldorganisatie van de Verenigde Staten, zijn er inmiddels een recordaantal slachtoffers van aanranding en intimidatie. In oktober namen meer dan 19.000 mensen – een toename van 21 procent – contact op met RAINN.

Advertentie

“Vertellen over je ervaring met seksuele intimidatie of geweld is een persoonlijke en moeilijke keuze,” zegt Sara McGovern, persvoorlichter van RAINN. “Veel slachtoffers die aanvankelijk zwegen over hun ervaringen, zien nu dat anderen hun verhalen vertellen, wat hen helpt om ook naar buiten te treden met hun eigen verhaal. Wanneer slachtoffers zien dat de maatschappij aan hun kant staat en bereid is om ze te geloven, kan dat meer mensen aanmoedigen om hun verhaal te vertellen. En doordat nu zoveel mensen hun verhaal vertellen, wordt de omvang van deze misdaden benadrukt en wordt duidelijk hoe wijdverbreid aanranding en seksuele intimidatie zijn.”

Monika Johnson Hostler is de voorzitter van de National Alliance to End Sexual Violence. Zij vertelt aan Broadly dat er een aantal factoren zijn die bijdragen aan het sneeuwbaleffect van slachtoffers die hun verhaal doen. Volgens haar hebben social media een enorme rol gespeeld. “Ik denk dat we op dit moment in een wereld van hashtags en social media leven, en slachtoffers vinden dat [online] uitgesprokenheid een deel van hun genezing is. En het feit is dat vrouwen zich nu verenigd kunnen voelen zonder elkaar te kennen. Vroeger als er een dader was die meerdere slachtoffers had gemaakt, moesten de slachtoffers daarachter komen via de [traditionele] nieuwsmedia.”

Nu steeds meer slachtoffers zich uitspreken, zegt Hostler, is er voor het eerst echt een discours ontstaan over een onderwerp waar mensen in het verleden moeite mee hadden om over te praten: “Voor de eerste keer in de geschiedenis spreken we heel duidelijk over seksueel geweld. De term ‘war on women’ werd jaren geleden gepopulariseerd, maar we gebruikten niet echt de termen ‘aanranding’, ‘seksueel geweld’ of iets anders dat te maken heeft met seksuele handelingen zonder wederzijdse toestemming. Er zijn natuurlijk wel eerder slachtoffers geweest die jarenlang over hun ervaringen hebben gesproken, maar mensen spraken zich niet in het openbaar uit over wat dit precies betekende en hoe we deze cultuur zouden kunnen veranderen.”

“We zijn nu op een punt beland waar we volgens mij eindelijk kunnen praten over een cultuurverandering,” gaat Hostler verder. “Nu vrouwen zich uitspreken, zie ik dat mannen zich afvragen wat zij kunnen doen, wat hun rol in dit alles is. Dat was 24 maanden geleden ondenkbaar.”

Het doel is volgens haar nu om de vraag te verplaatsen van “Waarom zijn er zoveel slachtoffers?” naar “Hoe kunnen we voorkomen dat dit gebeurt?”.

“Ik vraag op dit moment aan mensen: ‘Is dit het kantelpunt? Is dit het moment waar we al die tijd naartoe hebben gewerkt, al die tijd waarin we een verhaal probeerden te creëren over hoe wijdverbreid het is en wat de langdurige impact van seksueel geweld is?” zegt Hostler. “Het kan zijn dat dit niet het kantelpunt is, maar zo voelt het wel.”