De politieke organisatie die klimaatactivisme uit de linkse hoek wil trekken

De British Conservation Alliance (BCA) is een nieuwe politieke organisatie, die wordt geleid door jonge libertariërs. Zij willen breken met het linkse monopolie op de klimaatproblematiek. Op hun website staat dat ze “studenten in staat stellen om deel te nemen aan liberaal milieuactivisme en conservatief milieubehoud.” Ook zeggen ze dat “de markt voortdurend ‘ecopreneurs’ beloont die milieubewuste businessmodellen en initiatieven ontwikkelen.”

Sinds de oprichting in september hebben leden van deze groep geschreven voor Britse kranten als The Times en The Telegraph, en zijn hun namen genoemd door leden van het Amerikaanse Congres. Ze zijn op bijeenkomsten van de Britse Conservatieve Partij geweest en worden onder anderen gesteund door Brits Lagerhuislid Amber Rudd.

Maar waar komt deze groep precies vandaan, wat willen ze precies en hoe komen ze aan hun geld?

Danny Al-Khafaji, die verantwoordelijk is voor de interne communicatie van BCA, zegt aan de telefoon dat BCA het gat moet opvullen tussen twee uitersten: aan de ene kant het politieke beleid dat grootschalige milieuvriendelijke initiatieven steunt, zoals de Green New Deal, en aan de andere kant de klimaatontkenning van Donald Trump.

Oprichter Christopher Barnard pleitte in The Telegraph voor “ondernemersvriendelijke oplossingen, zoals groene obligaties, koolstofopvang en -opslagtechnologieën en vrijwillige nationale kaderregelingen.” BCA pleit dus in wezen voor initiatieven die in de jaren tachtig nog wel zin hadden gehad, toen de uitstoot van broeikasgassen en de globalisering nog zo waren doorgeslagen als nu. Maar inmiddels maken zulke initiatieven nauwelijks verschil meer.

Kirsty Finlayson, die deel uitmaakt van de hogere leiding van BCA, sprak hier ook over op een conferentie van de Conservatieve Partij. Ze zei dat het tijd was dat mensen hun eigen wormen gaan kweken en eten, als vorm van duurzame landbouw. Wormen kun je immers prima gebruiken om een spaghetti bolognese te maken, zei ze.

BCA bestaat vooral uit studenten uit een conservatief milieu. Barnard studeerde onlangs af aan Kent University en Al-Khafaji studeert op dit moment aan King’s College.

Dat de organisatie zoveel aandacht krijgt, is vooral te wijten aan de hoeveelheid adviseurs en partners. Naast Amber Rudd, de voormalige minister van Energie en Klimaatverandering, zit bijvoorbeeld ook Ryan Shorthouse in de adviesraad. Hij is de directeur van de liberaal-conservatieve denktank Bright Blue. Ook Michael Shellenberger, de oprichter van de pro-nucleaire ngo Environmental Progress, is een adviseur.

Shellenberger laat regelmatig in rechtse kranten vallen dat hernieuwbare energie onbetrouwbaar, duur en milieuonvriendelijk is. Hij kwam ook pas geleden in het nieuws omdat hij vond dat de branden in het Amazoneregenwoud overdreven werden door de media.

Toen VICE aan Rudd en Shorthouse vroeg wat hun precieze rol is bij BCA, wilde Rudd niet reageren. Shorthouse wel: “Ik ben lid geworden van de adviesraad, omdat de organisatie zich focust op marktgerichte manieren om het milieu te beschermen en de CO2-uitstoot te beperken. Zolang ze die doelen nastreven, blijf ik ze helpen. Het lijkt me goed om jonge mensen een kans te geven hun enthousiasme en ondernemerschap te koesteren, vooral als het aankomt op zulke belangrijke zaken als de klimaatverandering beperken en ons eraan aanpassen.”

Een van de partners van BCA is de American Conservation Coalition (ACC). Benji Backer, de oprichter van deze organisatie, had het over BCA toen hij voor de klimaatcommissie van de Amerikaanse Senaat verscheen. De ACC is een denktank die onlangs werd opgericht en als doel heeft om rechtse mensen meer om klimaatverandering te laten geven. De denktank wordt gesteund door een aantal voormalige leden van de Republikeinse Partij: in de adviesraad zitten onder anderen oud-senator Slade Gorton en Bob Dold, voormalig lid van het Huis van Afgevaardigden.

Barnard, de oprichter van BCA, staat op de website van de ACC vermeld als lid van de communicatieafdeling. Beide sites hebben ‘.eco’ achter hun webadres en een vergelijkbare vormgeving. Hoewel het twee verschillende organisaties zijn, zou je ze volgens Al-Khafaji inderdaad kunnen zien als elkaars equivalent.

Tot de partners van BCA behoort ook het Initiative for Free Trade, een organisatie die in 2017 werd opgericht door de Britse politicus (en groot Brexit-voorstander) Daniel Hannan. Deze organisatie mocht zichzelf geen instituut noemen en heeft nauwe banden met Boris Johnson.

En dan is er ook nog Students for Liberty, een organisatie die gesteund wordt door Atlas Network, dat zich onlangs nog sceptisch uitliet over klimaatverandering en volgens onderzoek van The Guardian donaties vanuit de tabaksindustrie heeft ontvangen.

Bij de conferentie van de Conservatieve Partij in Manchester vroeg VICE aan Kirsty Finlayson waarom BCA samenwerkt met Students for Liberty, gezien de geschiedenis van Atlas Network. “Dat doen we geloof ik helemaal niet,” zei ze. “Ik weet helemaal niks af van die relatie, sorry. Onze organisatie is net twee weken oud. Ik weet alleen dat we samenwerken met de ACA, onze zusterorganisatie in de VS. Ik kan er even achteraan gaan, maar meer kan ik er nu niet over kwijt.”

Students for Liberty staat als partner vermeld op de website van BCA. Rob Duffy, de development officer van BCA, wordt omschreven als de “voormalige regiomanager van Students for Liberty van het VK, Ierland en de Benelux.”

Dus wat is BCA nou eigenlijk: een denktank? Een goed doel?

“De organisatie heeft een liefdadigheidsstatus en draait op vrijwilligers,” zegt Al-Khafaji. “Iedereen die zich aansluit ondertekent van tevoren een vrijwilligersovereenkomst.” Op de facebookpagina staat inderdaad dat het een liefdadigheidsinstelling is, en het is mogelijk om geld te doneren via de website. Maar toen ik de commissie voor goede doelen van BCA vroeg of ze dat konden bevestigen, zei een woordvoerder dat BCA geen geregistreerde liefdadigheidsinstelling is.

En hoe zit het met die donaties? Je kunt geld doneren via het Gift Aid-systeem. Organisaties maken alleen aanspraak op deze Gift Aid als ze een goed doel of amateursportvereniging zijn. Een kijkje in het bedrijvenregister leert dat geen van beide het geval is; BCA heeft niet eens een adres.

Al-Khafaji zegt dat dit komt omdat ze nog moeten wachten totdat het ministerie van Binnenlandse Zaken heeft bevestigd dat ze het woord ‘Brits’ in hun naam mogen gebruiken, en ze daarna pas een liefdadigheidsstatus kunnen krijgen.

Het ministerie voor Digitale Zaken, Cultuur, Media en Sport is volgens Al-Khafaji bezorgd dat het “misleidend” kan zijn om de organisatie Brits te noemen. “Het is één grote bureaucratische rompslomp,” zegt hij.

Dat de organisatie op Facebook aangegeven staat als liefdadigheidsinstelling, is volgens Al-Khafaji een foutje dat hersteld zal worden.

En hoe worden ze gefinancierd? Waar halen ze hun geld vandaan?

“We worden overwegend gefinancierd door grote partijen,” zegt Al-Khafaji. “Of nou ja, eigenlijk vooral bescheiden donaties van individuele donoren. Andere studenten, bijvoorbeeld. We zijn pas net begonnen en hebben op dit stadium nog niet zoveel financiering, al willen we dat in de toekomst wel.”

Hij vervolgt: “We krijgen donaties sinds de website [op 17 september] live is gegaan. Omdat we samenwerken met Students for Liberty en andere partners, hebben ook veel mensen die voor die organisaties werken geld gedoneerd.”

Dat lijkt duidelijk, maar kort na ons eerste telefoongesprek stuurde Al-Khafaji een berichtje dat het toch weer vager maakte: “Hi, ik checkte het nog even bij de rest en ik kan bevestigen dat onze volledige financiering van ons leidinggevende team komt, die hun eigen geld erin hebben gestoken.” Het leidinggevende team bestaat uit de studenten en onlangs afgestudeerden die op deze pagina van BCA staan.

Dat houdt dus in dat de organisatie gefinancierd wordt door hun eigen studentenleiding? En toch helemaal niet door hun partners? En ook niet ergens anders vandaan?

“Toen ik je net sprak, had ik de feiten niet helemaal op een rijtje,” zegt Al-Khafaji als ik hem weer aan de lijn krijg. “Ik sprak Barnard net en hij zei dat onze financiering alleen afkomstig is van de mensen die bij het project zelf betrokken zijn. Dat ik ook organisaties als Students for Liberty noemde komt omdat een van de mensen uit ons leidinggevende team, Rob Duffy, daarvoor gewerkt heeft. Dat doet hij niet meer, maar hij heeft wel ook bijgedragen aan de financiering.”

Later stuurde hij me nog een e-mail: “Aangezien ons leidinggevende team veel eigen geld in de organisatie heeft gestoken om alles opgestart te krijgen, accepteren we wel donaties. We hebben wat financiële zekerheid nodig om onszelf draaiende te houden. Alle donaties gaan naar ons PayPal-account, maar in de praktijk hebben we nog geen cent ontvangen van externe partijen (en dat kunnen we aantonen als dat nodig is).”

Ik vroeg of hij het bewijs kon sturen, en hij mailde me een screenshot van het PayPal-account op 19 augustus. Ze stonden licht in de min.

Ik zei tegen Al-Khafaji dat ik het wel een tikkeltje vreemd vond dat hij opschepte dat ze “nog geen cent hadden ontvangen van externe partijen”, maar dat er wel een hele sectie van de website gericht is op het ontvangen van donaties – waarschijnlijk juist van externe partijen.

Daarop gaf hij geen antwoord meer.