Christina Curry geeft relatieadvies en vertelt hoe je van je paniekaanvallen afkomt

Christina Curry aka Sad Girl heeft een hoop gewilde en ongewilde levenservaring en beantwoordt met die kennis vragen van lezers in de problemen. Of het nou gaat over de liefde, ontspoorde ouders of sexy foto's op je socials zetten: Christina weet raad.

Heb je ook Sad Girl Support nodig? Mail Christina op christina.curry@vice.com, of slide in de dm van haar insta.

Ik heb sinds een paar maanden een vriendin. Alles helemaal leuk en gezellig, maar ze praat sinds kort weer met haar ex (waarmee ze 2 jaar een rela had en afgelopen zomer hadden ze bijna weer iets). Mijn vriendin gaat nu van opleiding veranderen en de kans is groot dat ze op dezelfde school (en waarschijnlijk in dezelfde klas) komen. Ik heb heel sterk het idee dat haar ex haar terugwil, vanwege bepaalde appjes (NEE ik heb niet ingebroken op haar mobiel). Wat denk jij Sad Girl? <3 xoxo Sadder Girl

Eigenlijk wilde ik eerst een grapje maken dat er eindelijk een vraag over ‘Dyke Drama’ was binnengekomen, maar om eerlijk te zijn is dit een probleem dat in elke relatie wel eens voorkomt. Dit is echt een kutsituatie, maar ik ben blij dat je om advies vraagt en niet meteen allerlei conclusies trekt. Ten eerste zou ik je willen vragen na te gaan waar je twijfels precies vandaan komen. Ben je de laatste tijd onzeker geweest, of ben je over het algemeen geneigd om onzeker te zijn, of heeft je vriendin deze gevoelens bij je veroorzaakt door overmatig contact met haar ex? Misschien heeft ze je niet de bevestiging gegeven die je nodig hebt?

Het allerbelangrijkste in een gezonde relatie is elkaar kunnen vertrouwen. Zonder dat is er geen gezonde basis waarop je een langdurige relatie kan bouwen. Ik zou zeker overwegen om eens met je vriendin te gaan zitten en het er met haar over te hebben. Beschuldig haar nergens van en geef haar ook niet het gevoel dat ze aangevallen wordt, maar vertel haar gewoon dat je hier veel mee bezig bent geweest de laatste tijd, en vraag om opheldering. Als je onderbuikgevoel je vertelt dat ze eigenlijk haar ex terug wil, heb je waarschijnlijk gelijk. Ik geloof heilig in die intuïtieve gevoelens, zeker die van een vrouw. Het is natuurlijk prima om goed met je exen overweg te kunnen, maar er moeten grenzen zijn. Er zou geen behoefte moeten zijn aan overdadig contact, zeker niet als er sprake is van mogelijke alternatieve motieven, en jij je vriendin hebt laten weten dat je je er ongemakkelijk bij voelt.

Ik zou willen dat ik een kristallen bol had en je meer zou kunnen vertellen, maar het hangt er verder helemaal van af van hoe je vriendin op je vragen en gevoelens reageert. Als je na jullie gesprek nog steeds het gevoel hebt dat je haar niet kunt vertrouwen, ben ik bang dat de relatie toch niet helemaal goed zit – wat haar antwoorden ook mogen zijn. Onthoud alsjeblieft dat je een hoofdgerecht hoort te zijn, en geen tussendoortje. Als iemand je het gevoel geeft dat je slechts een voorgerecht bent, zit er gewoon iets fout.

Ik zag je post op instagram en bam, here I am. Ik ben één brok angst, het is een groot deel van mij als persoon. Wat m'n leven het meest beïnvloedt, is dat ik hypochonder ben. Ik ben zo ongeveer 24/7 bang om dood te gaan of om gek te worden. Dat laatste is mede omdat ik (dit klinkt heel zweverig so I hope u believe me) hoogsensitief ben, en it sucks. Het houdt in dat ik niet alleen m'n eigen ellende voel, maar ook die van mensen uit mijn omgeving. Mijn hypochondrie zorgt dagelijks voor paniekaanvallen en er zijn ontzettend veel dingen die ik niet meer kan doen maar graag zou willen.

Zoals:
- Ik kan veel dingen niet eten omdat ik mezelf overtuigd heb dat ik een ernstige allergische reactie krijg - Ik kan veel dingen niet gebruiken omdat ik mezelf overtuigd heb dat ik dan ernstige allergische reacties krijg (denk aan crèmes, latex, bodylotions, dat likrandje van een envelop, etc.)
- Ik kan niet sporten omdat ik denk dat ik een hartaanval krijg zodra m'n hartslag omhoog gaat
- Ik kan niet uitgaan of naar drukke ruimtes omdat dat zorgt voor paniekaanvallen
- Ik krijg paniekaanvallen van het horen van sirenes, en als ik langs een ziekenhuis rijd ben ik bang dat er iets ergs gaat gebeuren
- Ik kan niet vliegen omdat ik bang ben een paniekaanval of erger te krijgen in een vliegtuig (ik kon bijvoorbeeld niet naar Servië toen mijn tante een poging had gedaan zichzelf van het leven te beroven)
- Ik krijg een paniekaanval als ik gebeten word door welke insect dan ook omdat ik denk dat ik allergisch ben
- Ik durf niet alleen te rijden omdat ik bang ben dat ik een ongeluk veroorzaak als ik een paniekaanval krijg in de auto
- Ik kan nergens alleen naartoe reizen omdat ik denk dat ik dan dood ga
- Ik kan niet zomaar medicijnen nemen omdat ik denk dat ik overal allergisch voor ben

En er is meer. Eigenlijk praat ik hier nauwelijks over omdat mensen het toch niet begrijpen en vaak hele gemene dingen erover zeggen. De enige reden dat ik jou mail is omdat ik wel eens dingen van jou gezien heb en je me superchill lijkt. Op dit moment verwacht ik niet meer dat het ooit over zal gaan maar ik ben benieuwd naar jouw advies.

Veel liefs, M.

Ik zou je eerst graag willen vertellen dat je zojuist de belangrijkste (en voor sommige mensen ook de meest onmogelijke) stap hebt genomen: je hebt je gevoelens omgezet in woorden en hebt durven toegeven dat er bepaalde dingen in je leven problematisch zijn. Ook wil ik nog even benoemen dat je ABSOLUUT NIET gek bent. Weet je waarom? Omdat gekke mensen meestal niet over het vermogen beschikken om toe te geven – of zelfs maar enigszins te erkennen – dat ze gek zijn.

Het menselijk brein kan een enge en eenzame plek zijn, en het is me opgevallen dat veel mensen besluiten hun enge en rare gedachten voor zich te houden. Ze zijn bang om veroordeeld te worden, of misschien denken ze dat – als ze het eenmaal hardop uitspreken – het te echt wordt. Ik kan me identificeren met bijna alles wat je beschrijft. Sinds mijn vijfde lijd ik aan extreme hypochondrie, angsten, agorafobie (pleinvrees), emetofobie (angst om over te geven) en een obsessieve-compulsieve stoornis.

Ik denk dat ik de beste jaren van mijn schooltijd heb doorgebracht in plassen van zweet, terwijl ik me verstopte in het kantoortje van een docent – en nooit eens taart of pizza at op verjaardagsfeestjes, omdat ik zo bang was dat ik over zou moeten geven of dood zou gaan. Man, ik zou willen dat ik jou vroeger gekend had, dan waren we sowieso vrienden geweest! Helaas bestaat er geen kant-en-klare oplossing die ik je zo kan bieden, M. Wel kan ik je vertellen hoe ik mijn eigen doolhof aan angsten uiteindelijk te boven ben gekomen, en hoe ik sindsdien een fijn en vrij normaal leven heb kunnen leiden.

Ik ga je nu iets grofs vertellen dat mij altijd erg geholpen heeft, iets dat mijn vader altijd tegen me zei wanneer ik weer eens alle controle verloor en hem vijf keer na elkaar vroeg of ik dood zou gaan: op een dag zullen we allemaal doodgaan. Dat is eigenlijk de enige garantie die we echt hebben in dit leven. We zullen allemaal doodgaan en geen van ons heeft een idee van wat er daarna zal komen.

In plaats van geobsedeerd te zijn door de dood, kan je proberen het om te draaien en over het leven na te denken. Stel jezelf open voor de mogelijkheden van een ‘leven’. Wat dat kan zijn en betekenen is zo enorm en zo veel meer de moeite waard. Zonder de dood is er geen leven, en het leven kan alleen het doel hebben dat jij eraan besluit te geven.

Wat ik je met honderd procent zekerheid kan zeggen is dat het menselijk lichaam behoorlijk sterk is en dat het zeer onwaarschijnlijk is dat je zult doodgaan aan alle dingen die je hebt opgeschreven. Vertrouw me. Ik heb zoveel gefeest, zoveel grillige hartritmes gehad en zoveel dubieuze substanties tot me genomen – je lichaam kan heel veel verwerken, en je zult gewoon blijven leven.

Als je bang bent voor allergieën, vraag je huisarts dan om een volledige allergietest, zodat je het daarna voor altijd kunt laten rusten. Niets werkt voor een hypochonder beter dan harde feiten (en blijf alsjeblieft weg van jezelf diagnosticeren met Google). Je zult tot rust komen en je krijgt een stuk papier dat je kunt bekijken als je bang bent om bepaald eten of een bepaalde substantie, waarvoor je mogelijk allergisch bent, door te slikken. De feiten zullen als een warme deken van veiligheid voelen en je de bevestiging geven dat je jezelf niet in gevaar brengt.

Wat betreft alle andere niet-medische dingen, doe het stapje voor stapje girl. Er is geen juiste snelheid of tijdspanne voor deze dingen. Wees bang en huil. Als je kleine stapjes blijft zetten, zullen die stappen sprongen worden, en na verloop van tijd zullen je hersenen deze dingen als normaal en niet-bedreigend beginnen te ervaren.

Bang voor een paniekaanval in het vliegtuig? Breng een stewardess op de hoogte. Die zijn getraind om je op je gemak te stellen en elk klein detail aan je uit te leggen. Bang voor volle ruimte, zoals op school? Zeg het tegen een personeelslid en wees eerlijk! Ik zou je lijst punt voor punt kunnen behandelen, maar waar het allemaal om draait is dat je moet praten over hoe je je voelt. Wees niet bang voor anderen die je beoordelen op basis van je angsten. Fuck dat! Vrienden en familie zijn er om je te ondersteunen en je te helpen in tijden van nood, en het belangrijkste onderdeel van het proces is om hieruit te komen. Je zult nooit een probleem kunnen overwinnen als je het blijft blokkeren.

De beste vergelijking die ik hiervoor heb, is die van het verkeer. Stel je voor dat je aan de kant van de weg zit, en elk van je problemen is een auto. Je kunt midden op de weg gaan staan en je lichaam voor elke auto gooien zodat ze niet kunnen passeren, of je kunt iedere auto gewoon voorbij laten gaan.

Als je bang blijft, zul je zoveel missen.

Soms vraag ik mijn vriendin vijf keer per dag (net als in de 'goede oude tijd') of een of ander raar voedsel me zal doden, maar verdomme, ik ben er nog steeds en ik zal dat rare voedsel eten om een punt te maken! We zijn allemaal verschillend, maar jij en ik zijn misschien dezelfde soort mensen die er niet van houden om in een druk winkelcentrum of in een lawaaiige nachtclub te staan. In dat geval zou ik graag een rustiger hoekje met je opzoeken om te praten over de dingen waarvan wij genieten in onze levens.

Je kunt dit.

Heb je na het lezen van deze brieven behoefte om met iemand te praten? Kijk op wijzijnmind.nl voor hulp bij psychische problemen.