Lugubere foto’s van moorden in New York uit 1910

‘Murder in the City, New York, 1910-1920’ is een angstaanjagende collectie van foto’s die zijn genomen op plaatsen delict. Het was nooit de bedoeling dat deze openbaar zouden worden gemaakt.

door J. W. McCormack

15.7.17

In de jaren dertig van de vorige eeuw veranderde fotograaf Weegee de fotojournalistiek op radicale wijze. Weegee maakte grimmige portretten van stedelijke misdaden, vaak geschoten in de nasleep van gewelddadige moorden en verschrikkelijke ongelukken - voordat de politie er was. Wat de meeste mensen toen echter nog niet wisten, was dat de echte innovaties in de fotografie al in de decennia daarvoor hadden plaatsgevonden. Niet door de pers of door de beeldende kunst - maar door politiefotografen, die zwart-witbelichting combineerden met een andere, toen nog gloednieuwe wetenschap: forensische pathologie.

Advertentie

Onlangs zijn er honderdvijftig van deze lugubere foto's opgegraven, tijdens een renovatie van het gebouw waar ooit het hoofdkwartier van de politie van New York heeft gezeten. De foto's zijn te zien in Murder in the City, New York, 1910–1920 van Wilfried Kaute, een boek dat vorige maand is gepubliceerd door Thomas Dunne Books. Het resultaat is een dossier van achtergelaten negatieven (die eigenlijk in de Hudson gedumpt hadden moeten worden), met mugshots, krantenknipsels en panoramische beelden van New York. In een tijd dat de stad snel veranderde: woningen werden wolkenkrabbers, koetsen werden vervangen door auto's, en saloons stierven uit, terwijl de drooglegging begon.

Op de foto's zijn voornamelijk lichamen te zien, die als etalagepoppen in hun woningen liggen. Anderen leunen tegen grote wijnvaten, of liggen met hun gezicht naar de grond, soms met een hoedje ernaast op de grond, om het allemaal nog angstaanjagender te maken.

De meeste slachtoffers zijn twee keer gefotografeerd: eerst van de zijkant, tussen hun persoonlijke eigendommen, en daarna van boven, waardoor ze recht in de camera kijken. Die laatste foto's zijn het hoogtepunt van het boek, en ze dragen allemaal een ander verhaal met zich mee. Een vrouw met een elegante hoed ligt dood in Hotel Martinique op 32nd Street, nadat ze een mysterieus telefoontje heeft beantwoord. Ze is gewurgd. Twee inbrekers liggen in elkaar verstrengeld onderin een liftschacht, nadat ze uit een loft zijn gevlucht en vijf verdiepingen zijn gevallen.

Advertentie

De verhalen - nieuwsreportages, die vaak bij de foto's zaten - zijn meestal nogal dubbelzinnig: "Johnny Spanish, doodgeslagen door moordenaar," "Liefde voor kind heeft hem verraden," "Politie achtervolgt vrouw van 135 kilo die mensen in metro beroofde."

Het allergruwelijkste beeld in het boek is een foto van een skelet dat is opgevuld met wax, zodat de slachtpartij geïdentificeerd kon worden. Ook zijn er afschrikwekkende foto's van vermiste meisjes (slechts een klein aantal van de zevenhonderd die als vermist zijn opgegeven in New York in 1917), maar van ook kluiskrakers, waarvan eentje een briefje had achtergelaten voor zijn vrouw waarop stond: "Ik zit in de problemen. Vaarwel."

Halverwege het boek heeft Kaute een handig crimineel woordenboek opgenomen: een "cannon" is een pistool, een zakkenroller is een "kruimeldief," en "Salt Creek" betekent de elektrische stoel.

Toch zijn de meeste beelden uiteindelijk weinig plechtig en vooral heel erg direct en expliciet. Je ziet op elke foto de dood, keihard ingeflitst, en helemaal uitgekleed tot z'n meest elementaire vorm. Kil, hard en gruwelijk.

Scroll naar beneden voor meer foto's.