-35°C en verdachte infusen: leven als Belgische voetballer in Kazachstan

In de rubriek 'ATLETEN' praat VICE met sporters die zowel op als naast het veld schitteren.

Alessio Allegria kijkt naar het witte veld van Patro Eisden-Maasmechelen en haalt zijn gsm boven. “Kijk, dit was het stadion in Karaganda tijdens de winter.” Hij toont me een filmpje waarin twee mensen vanuit de spelerstunnel een gang uitgraven in de sneeuw tot op het veld. “Het lag meer dan een meter dik op elkaar. Ik zeg het je, het weer daar is extreem.”

Alessio (23) is momenteel topschutter in tweede amateur b (de voormalige vierde klasse). Met Patro won hij dit seizoen de periodetitel en staat hij momenteel op kop. Bij Patro voetbalt hij op een kwartier rijden van thuis, maar drie jaar geleden deed hij dat meer dan 5.000 kilometer verder, bij het Kazachse Sjachtjor Karaganda. Ik sprak met hem over huur betalen aan een louche politieagent, trainen bij -35°C en mysterieuze infusen.

VICE: Hey Alessio. Hoe ben je in Kazachstan terecht gekomen?
Alessio: Eerlijk, dat begrijp ik nog steeds zelf niet goed. Ik speelde toen bij Seraing in eerste amateur, maar de nieuwe coach zei me dat ik niet meer in zijn plannen voorkwam. Mijn manager ging op zoek naar een oplossing en kwam via iemand die hij kende in Kazachstan bij de trainer van Sjachtjor Karaganda terecht. Die kreeg enkele video’s van mij te zien en besliste op basis daarvan dat hij me absoluut wou hebben. Zelf wist ik nog helemaal van niks. Kort daarna zat ik in de fitness toen ik een bericht kreeg dat ik mijn e-mail moest checken. Ik opende mijn inbox en zag dat er een contractvoorstel in zat, klaar om te tekenen. Alles stond al op papier, ook de bedragen die ik zou verdienen. En dat was veel. In vergelijking met wat ik in Seraing verdiende, was het maal zes of zeven. De coach wilde enkel dat ik meteen naar de stage in het Turkse Antalya vertrok om te laten zien dat ik fit was. En daarmee was het in orde.

Hoe reageerde je familie op het aanbod?
Mijn toenmalige vriendin was bereid om mee te komen, maar mijn ouders hebben het me eerst afgeraden. Ze vertrouwden het niet, maar ik vond dat ik het moest doen. Het was een ploeg uit de eerste klasse die vier jaar eerder nog Champions League had gespeeld. In Seraing ging ik niet meer spelen, dat stond vast, en in Kazachstan kon ik sportief en financieel twee stappen vooruit zetten.

Krijg elke week onze 10 beste verhalen gemaild: schrijf je nu in voor de gratis VICE-newsletter.

Wat was je eerste indruk toen je aankwam in Karaganda?
De eerste dagen had ik het heel moeilijk. Ik miste mijn familie en was moe door het tijdsverschil met België. Op stage was het bovendien 20°C geweest en toen ik aankwam in Karaganda was het -35°C. Ik weet nog dat ik de bus aan de luchthaven opstapte en gewoon begon te wenen. ‘Dit kan ik niet aan’, dacht ik. En ik was nog maar een paar uur geland.

Hoe zag het leven op de club eruit?
Sjachtjor Karaganda kan je vergelijken met een middenmotor in de Belgische competitie. Alleen ligt de competitie in de winter twee maanden stil. Bij -20C trainden we nog buiten, met zo’n opgeblazen tent over ons veld, maar als het nog kouder werd, trokken we weg. Zo gaat de ploeg elke winter vijf weken lang op stage.

Werd er op dezelfde manier als bij ons met spelers omgegaan?
Ja, dat was op zich heel gelijkaardig. Alleen bij de medische staf heb ik een aantal vreemde dingen meegemaakt. Elke week lag ik bijvoorbeeld aan een infuus. Ze zeiden me dat het was om sneller te recupereren van al die verplaatsingen en de vele wedstrijden, maar ik had geen enkel idee wat erin zat. Ze staken gewoon de naald in mijn arm, net zoals ze dat bij iedereen daar deden. De dokters in België dachten dat het misschien gewoon een zoutoplossing en vitaminen bevatte. Wie weet.

Hoe en waar woonde je in Karaganda?
De eerste weken sliep ik op de club. Er was een slaapcomplex, omdat het daar de gewoonte is dat iedereen samen slaapt de dag voor een wedstrijd, ook als je thuis speelt. Na een paar weken had ik een mooi appartement gevonden op 5 minuten van het stadion en kon mijn vriendin overkomen. Ik voelde me daar echt thuis, maar had ook wel wat problemen met mijn huurbaas, nochtans een politieagent.

Wat is er gebeurd?
Toen we vooraf het contract bespraken, wilde ik dat hij iets van zijn prijs deed. Hij leek ermee akkoord te gaan, maar wilde dan wel de televisie meenemen. Dat zag ik uiteraard niet zitten. Na wat onderhandelen kon ik hem overtuigen om het toestel te laten staan, maar een paar weken later kwam ik thuis en was de televisie verdwenen. Bleek dat de huisbaas het verhuisd had naar een ander appartement dat hij verhuurde. Hij sprak bovendien geen woord Engels, dus ik heb via via iemand met hem laten bellen om te eisen of hij de televisie terug wou brengen. Het kon daar heel corrupt aan toe gaan.

Je bent na acht maanden vertrokken nadat de trainer en het bestuur ontslagen werden. Hoe kwam dat?
In Karaganda is niet de voorzitter de eigenaar van de club, maar wel de gouverneur van de regio. Die man kan heel het bestuur ontslaan als hij wil, en dat is ook gebeurd. Nieuw bestuur, nieuwe trainer, zelfs een nieuwe medische staf. Ik herkende niemand meer. Eigenlijk was het ineens een nieuwe club.

Wanneer wist je dat het avontuur voor jou afgelopen was?
Toen de nieuwe trainer me met nog een week stage te gaan met een lichte blessure naar huis stuurde. Vreemd, want er waren daar zelfs geen kine’s om me te helpen. Kort daarna moest ik naar het bestuur komen en die zeiden me dat ze mijn contract wilden ontbinden. ‘Goed’, zei ik, ‘als jullie me volledig uitbetalen.’ Ze werden kwaad en stuurden me naar de tweede ploeg die op veertig minuten van bij mijn appartement trainde, dus mijn manager probeerde het via de FIFA te regelen. Oké, ik speelde het hard, maar als zij mij zo behandelen, dan doe ik dat ook. Uiteindelijk zijn we tot akkoord gekomen en kon ik terug naar België. Maar als er geen nieuw bestuur en nieuwe trainer waren gekomen, dan zat ik daar nu nog. Zeker weten. Ik verdiende daar goed, zat bij een club uit eerste klasse en speelde mijn wedstrijden. Ik had het daar goed.

Je speelt nu wel weer bij Patro Eisden. Hoe nauw ligt die club je aan het hart?
Het is de club waar ik debuteerde in de eerste ploeg en die ik nu weer wil brengen naar waar ze hoort. Vorig jaar heeft een nieuwe voorzitter hier alles overgenomen en is iedereen vertrokken, behalve ik. En kijk nu, ik ben topschutter van de competitie en we staan eerste. Ik denk dat ik veel mensen de mond heb gesnoerd. Kazachstan heeft me mentaal sterker gemaakt. Je leert op jezelf zijn en vooral van jezelf te houden. Als puntje bij paaltje komt, heb je alleen jezelf.

Hoe kijk je terug op de keuze om naar Kazachstan te gaan?
Veel mensen hebben me verweten dat ik het enkel voor het geld deed. Deels was dat ook zo, dat geef ik gerust toe, maar sportief kon ik me ook verbeteren. Ik weet dat ik dat de kwaliteiten heb om een loopbaan uit te bouwen op Europees niveau. En als ik het goed deed in Kazachstan, dan was Rusland of Turkije niet veraf. Of wie weet zelfs Thailand, dat maakt me eigenlijk niet uit. Ik leer graag nieuwe culturen kennen, zeker als ik kan reizen en tegelijk met voetbal mag bezig zijn. Daar had ik op gehoopt en ik droom er nog altijd van. Oké, het is door omstandigheden niet gelopen zoals ik het had gewild, maar ik zou het zo weer opnieuw doen.

Volg VICE België ook op Instagram: