Foto's die individualiteit en de schoonheid van het alledaagse vieren

In de serie People: In Progress verkent de Amerikaanse fotograaf Chad Pitman schoonheid, waarheid en mensen. Deze expositie was afgelopen april voor het eerst in de Fahey Klein Gallery in Los Angeles te zien, en bestaat uit een verzameling van vijftig van Pitmans portretten — vastgelegd met een oog voor nostalgie, eerlijkheid en meedogenloosheid. De eenvoudige intimiteit van de foto’s is een prachtige herinnering dat individualiteit alles is, maar het project geeft ook commentaar op onze wereld, waarin men geobsedeerd is door selfies. i-D sprak met Pitman om meer te weten te komen over zijn leven, zijn werkproces en het geluk van opgaan in de menigte.

i-D: Wanneer realiseerde je je dat je een fotograaf wilde worden?
Chad Pitman: Ik studeerde toen biologie, om dokter te worden. Maar ik wilde ook heel graag meedoen aan een fotografieles. Om eerlijk te zijn moest ik eigenlijk niets hebben van biologie, en dat vertelde ik aan de docent fotografie. Ik realiseerde me al snel die fotografieles de enige reden was waarom ik op die school zat, en als ik er niet aan mee zou mogen meedoen, ik net zo goed zou kunnen stoppen. Ik mocht eraan meedoen, maar stopte toch met die school. Ik ging fulltime fotografie studeren op een andere school. Sindsdien heb ik niet meer teruggekeken.

Wat interesseerde je in het begin het meest in fotografie?
Mensen. Het zijn altijd mensen geweest. Ik denk dat ik van nature mensen bestudeer. Ik moest toen ik klein was vaak verhuizen, dus ik leerde al snel om wegwijs te worden in een nieuwe stad, en op te gaan in de menigte. Dat is waar People: In Progress over gaat. Het zijn een heel aantal mensen, maar het zijn alleen die mensen. Ik ben onopvallend, zodat de foto’s alleen over hen gaan.

Denk je dat een fotograaf zijn je kijk op de wereld verandert?
Ja, dat denk ik wel. Ik sta in de supermarkt en denk eraan hoe geweldig een bepaalde oude man eruitziet die tegen zijn boodschappenkarretje leunt, voor zich uit staart, en dwaalt door de gangpaden. Of ik zie een kind op straat dat zo cool is, maar het zelf nog niet weet. Ik voelde me er lang ongemakkelijk bij, maar nu weet dat het gewoon hoort bij wie ik ben. Het zijn ook niet alleen mensen. Ik bedoel, ik heb een project gedaan waarbij ik meer dan een jaar naar dezelfde tros fruit keek.

Je werkt met verschillende middelen: je schildert, fotografeert en maakt collages. Wat is de drijfveer achter elk individueel project?
Ik kijk naar mijn werk als een soort dagboek. Elk onderdeel hangt samen met iets wat op dat moment speelt in mijn leven. Het gaat erom hoe je verschillende onderdelen uit je verleden en heden haalt en presenteert, om daar nieuwe ideeën en kunstwerken mee te vormen. Dat is wat me het meeste aanspreekt.

Hoe koos je de modellen voor People: In Progress ?
Voor People: In Progress werkte ik samen met een vriend, Shay Nielsen, voor de casting. Als dit project een speer zou zijn, was zij de punt geweest. Zonder haar had ik het niet kunnen doen. We begonnen met tweeduizend mensen, en op de een of andere manier kregen we dit omlaag naar vijftig.

Wat vind je van selfies?
Het is alsof het ego een weg gevonden heeft om tegelijkertijd heel groot en sociaal geaccepteerd te zijn. Ik snap het niet. Maar ik geloof dat acceptatie samen kan gaan met toegankelijkheid. Er zijn tegenwoordig haalbare rolmodellen voor mensen waarvan je denkt dat ze anders of vreemd zijn. Mensen kunnen zien dat ze niet alleen zijn. Iemand kan hoop en begrip vinden bij anderen. We kunnen allemaal met onze eigen ogen zien dat deze wereld beter af is met al onze verschillen, als ze gewaardeerd worden.

Wat betekent schoonheid voor jou?
Schoonheid is een gevoel — een lied, een plaats, een persoon of een idee. Ik kan je verzekeren dat schoonheid echt bestaat en dat het, voor het grootste deel, van deze wereld is.

Is er een thema of muze waar je altijd naar terugkeert?
Ik deconstrueer altijd dingen. Ik breek iets af totdat de onderdelen niet meer herkenbaar zijn. Mijn volgende twee projecten zijn bijvoorbeeld collages, die gemaakt zijn van mijn vorige twee projecten. Ik zie het einde en neem een paar stappen terug, totdat ik de plek vind waarin mijn werk in perfecte harmonie lijkt te bestaan.

Wat denk je van de huidige staat van fotografie?
Het mooiste ervan is dat het zo vluchtig is. Het heeft me ertoe aangezet om mijn persoonlijke fotografische werk serieuzer te nemen. Wat is op dit moment belangrijk voor mensen? Is het erkenning of communicatie? Mensen gebruiken vaker beelden dan woorden om te communiceren. En de beelden hoeven niet zo groots te zijn om mee te communiceren. Dus hoe kun je het klein laten zien, maar het groots zeggen? Een foto is alledaagser dan ooit tevoren. Dat is de sleutel. Als we dat allemaal kunnen zien, dan kunnen we het allemaal begrijpen, en als samenleving in een oogwenk onze idealen en doelen verenigen.

Welk advies zou je geven aan een jonge fotograaf die net begint?
Experimenteer en heb plezier. Pas wanneer je fouten maakt, vind je jezelf.

Dit artikel verscheen eerder op i-D Nederland.