Meg Ryan speelde ooit in een erotische thriller gemaakt voor en door vrouwen

Ergens in het midden van de jaren nul keek ik voor de eerste keer naar In the Cutvan Jane Campion – ik was namelijk dol op romantische komedies met Meg Ryan en zat in mijn puberteit dus was bloednieuwsgierig naar alles wat ‘erotisch’ was. Ik herinner me er weinig van, behalve dat ik best geschokt was door die schattige Meg die opeens een seksbeluste vrouw speelde (alhoewel ze misschien wel het beroemdst is door het iconische neporgasme in When Harry Met Sally). Mark Ruffalo, die ik op dat moment alleen kende van 13 Going on 30, speelde een smoezelige politieagent. Toch bevredigde hij Meg op allerlei manieren – van onder, van voor, van achter. Ik weet nog dat ik het een rotfilm vond.

Ik was ervan overtuigd dat mijn mening wel zou veranderen als ik de film bijna vijftien jaar later opnieuw zou bekijken. Inmiddels heb ik meer films van Campion gezien en erken ik haar als de regisseur die ze is. Ik was daarom ook verbaasd en lichtelijk teleurgesteld dat ik nog steeds niet echt warm werd van In the Cut. Ik weet niet eens zeker of ik de film leuk vind – ik weet zelfs niet eens zeker of ik ‘m niet leuk vind – maar het blijft een fascinerende bijdrage aan het geliefde (en gemiste) genre van erotische thrillers, dat in de jaren tachtig en negentig best groot was. Of je daar nu van houdt of niet, ik denk dat In the Cut nog steeds de moeite waard is om te kijken – en te bespreken in dit artikel.

De film is niet alleen een relatief recente toevoeging aan het genre van erotische thrillers, maar ook geregisseerd door een vrouw, wat zelden voorkomt. Qua series zijn alleen Poison Ivy van Katt Shea en Bound van de Wachoski’s geregisseerd door vrouwen. Wat betreft films kan ik maar heel weinig bedenken – American Psychovan Mary Harron, misschien? Het gemakkelijk te vergeten Unforgettable van Denise Di Novi?

Ik moet toegeven dat In the Cut esthetisch gezien een lelijke film is, doordrenkt in een groenig licht. Maar omdat ik de andere films van Campion ken, kan ik me voorstellen dat de lelijkheid een opzettelijke poging was om de New Yorkse setting een venijnig tintje te geven. Het is een New York waar op elke hoek loerende mannen op de loer liggen (waaronder een stalker-achtige Kevin Bacon) en vrouwen worden vermoord en uiteengereten. Misschien wilde Campion iets zeggen over de lelijkheid van het genre zelf, aangezien in erotische thrillers maar al te vaak met een wulpse cinematografie naar vrouwen wordt gekeken, waarna ze opeens allerlei lichaamsdelen verliezen.

Ook in deze film is er een moordenaar die de ledematen van vrouwen afhakt en ze over de stad verspreidt. Maar Campion draait het beproefde concept om, door haar film vanuit een uitgesproken vrouwelijk perspectief weer te geven. Ze doet dit via de hoofdpersoon Frannie (Meg Ryan), een lerares en schrijver die verliefd wordt op de hoofdrechercheur Malloy (Mark Ruffalo) van de bovengenoemde moordzaak. Zij kan die zaak mogelijk helpen oplossen. Frannie is een slimme, onafhankelijke vrouw – Campion heeft Ryan een bril en donkerder, steiler haar gegeven, in plaats haar beroemde blonde lokken. Frannie draagt haar bril niet altijd, maar een bril is zo’n filmcliché geworden van het suffe, onsexy meisje, dat het belangrijk voelt om op te merken dat ze een bril heeft. Toch wordt ze begeerd en begeert ze zelf ook vol seksueel zelfvertrouwen.

Natuurlijk hebben veel vrouwen in erotische thrillers een hoop seksueel zelfvertrouwen, maar Frannie past niet in het stereotype van de psychotische vrouw dat te zien was in zoveel films voordat In the Cut uitkwam. En hoewel het genre toestaat dat het publiek voyeuristisch genot kan ervaren, bestaat het seksuele plezier in de film alleen voor haar. Al vroeg in de film zien we Frannie in een zeldzame masturbatiescène en bij haar eerste seksscène met Malloy verandert de camerarichting zo dat we alles vanuit Frannies gezichtspunt zien, terwijl hij haar beft. Campion laat ook slechts mannelijke geslachtsdelen zien: als Frannie naar een pijpbeurt in de kelder gluurt, zien we een close-up van een stijve penis en later in de film krijgen we een kleine glimp van de slappe pik van Mark Ruffalo te zien.

Frannie begint te vermoeden dat Malloy achter de moorden zit en speelt een gevaarlijk spel door de seksrelatie voort te zetten. Maar hé, dat deed Michael Douglas ook toen hij begon te vermoeden dat Sharon Stone haar ex-man had vermoord in Basic Instinct. Maar aan het einde van de film, net zoals Sharon Stone de overhand had en de ijspriem in beeld komt die werd gebruikt om haar laatste geliefde te doden, heeft Meg Ryan ook de fysieke controle over de situatie – met een eigen fallisch wapen. (Ik zal niks weggeven over hoe het moordmysterie zich ontrafelt). In the Cut is misschien niet een klassieker onder de erotische thrillers, maar de film is zeker prijzenswaardig omdat het de conventies vermijdt die mannelijke regisseurs tientallen jaren voor Campion hanteerden.