Reflecties van Wouter Dronkers: de keeper die chirurg en astronaut wil worden

Wouter Dronkers maakte vorig jaar zomer een van de interessantste transfers uit het Nederlands voetbal. De keeper (25) had niet veel zicht op een doorbraak bij Vitesse en vertrok naar de Amerikaanse universiteit Harvard. Omdat hij naast zijn keeperscarrière een studie geneeskunde doet, kon hij in Boston onderzoek doen bij een kinderziekenhuis.

Dronkers verhuisde voor zijn studie naar Amerika en ging daar op het derde niveau keepen bij Boston City FC. Inmiddels zit zijn onderzoek in het kinderziekenhuis er bijna op. Eind dit jaar keert Dronkers terug naar Nederland om hier zijn coschappen te gaan lopen als arts. Dan hoopt hij weer een leuke club te vinden. VICE Sports vroeg Dronkers naar een reflectie van zijn bijzondere carrière als keeper en geneeskundestudent.

Dit is zijn verhaal.

“In de kleedkamer tellen drie dingen: of je in de basis staat, hoeveel geld je hebt en of je iets extra’s hebt. Gelukkig had ik dat laatste met mijn studie geneeskunde. Slimme jongens als Guram Kashia, Kelvin Leerdam en Lewis Baker waren daar bijvoorbeeld heel geïnteresseerd in bij Vitesse, net als Patrick Kluivert toen hij mijn trainer was bij Jong FC Twente. Ik kan nu wel stoer zeggen dat zulk aanzien me koud laat, maar het is toch fijn als je meetelt in zo’n wereld.

Ik heb in de voetbalwereld namelijk ook genoeg situaties gehad waarin ik me totaal inwisselbaar voelde. Het ergste moment was bij FC Twente. De derde keeper reist daar naar uitwedstrijden niet mee met de spelersbus. Ik reisde zelf achter de selectie aan. De trainers vertelden een keer in de spelersbus dat de training de volgende dag niet doorging. Niemand dacht eraan dat ook tegen mij te zeggen. Ik stond de volgende dag als enige van de spelersgroep op de club. Dan voel je je heel klein.

Bij FC Twente raakte ik op een dood spoor. Ik dacht er voor het eerst aan om te stoppen met mijn keeperscarrière, en stapte af op Patrick Kluivert. “Patrick, ik denk dat jij een trainer bent die er niet omheen draait,” zei ik. “Dus zeg maar eerlijk: denk je dat het erin zit of niet?” Kluivert zei meteen: “Wout, je zou gek zijn als je nu zou stoppen, ook al zijn er geen garanties.” Als iemand die bij Barcelona heeft gespeeld dat zegt, denk je wel twee keer na of je echt gaat stoppen. Mede daarom ben ik doorgegaan. Ik heb Kluivert heel hoog zitten.

Ik denk dat mensen sowieso een verkeerd beeld van Kluivert hebben, doordat hij in het verleden, toen hij jong was, een aantal fouten heeft gemaakt. Een keer moesten we met Jong FC Twente in de voorbereiding bij een amateurclub trainen, omdat er iets mis was met de velden van FC Twente. In de buurt van die amateurclub zat een basisschool. Kluivert zei toen tegen de groep: “Jongens, wees je ervan bewust dat de scholen weer zijn begonnen. Ik wil niemand te hard zien rijden.” Als iemand van zijn fouten heeft geleerd, is hij dat wel.

Als ik sportief buiten de boot viel bij FC Twente, of later bij Vitesse, kon ik gelukkig makkelijk mijn gedachten verzetten. Dan ging ik harder studeren. Als het slecht ging met voetballen, haalde ik juist de ene na de andere acht op de universiteit. Ik woonde en studeerde in Rotterdam toen ik bij Vitesse speelde. Dan stond ik elke dag om half zes op, reed ik voor de file uit en ging ik op de club een paar uur studeren voordat de training begon. Na de training ging ik naar de universiteit. Op vrije dagen, als de rest van het team ging relaxen, zat ik de hele dag in de bibliotheek te blokken.

Ik vind microchirurgie heel interessant. Ik denk dat ik die fijne, manipulatieve handelingen ook goed kan als keeper, omdat ik mijn oog- handcoördinatie al jaren heb getraind. Microchirurgie komt voor in keel-, neus-, en oorheelkunde, neurochirurgie en plastische chirurgie. Mensen denken bij plastische chirurgie meestal aan de borstvergrotingen en opgespoten lippen die ze zien op Amerikaanse televisiezenders. Maar wat ik mooi vind aan plastische chirurgie, is dat je bijvoorbeeld met eigen weefsel nieuwe borsten kunt construeren bij een vrouw die door borstkanker geen borsten meer heeft.

Zelf heb ik als keeper ook profijt gehad van plastische chirurgie. Ik werd geboren met syndactylie. In de baarmoeder heeft iedere baby vliezen tussen de vingers. Die vliezen groeien normaal uit elkaar tijdens de zwangerschap, maar dat gebeurt niet bij iedereen. Mijn middel- en ringvingers zaten nog aan elkaar bij mijn geboorte. Dat moest met een operatie gecorrigeerd worden. Zo hebben plastische chirurgen mij een volledige handfunctie gegeven. Anders had ik helemaal geen keeper kunnen worden. Dan had ik niet eens handschoenen kunnen aantrekken.

In het kinderziekenhuis in Boston heb ik het afgelopen jaar meegelopen bij de afdeling plastische en aangezichtschirurgie. Ik deed onderzoek naar kinderen die bijvoorbeeld geen onderkaak hebben door aangeboren afwijkingen. Tegenwoordig hebben chirurgen daar hele mooie technieken voor. Dan nemen ze bot met bloedvaten uit andere delen van je lichaam en hechten ze die op microscopisch niveau aan elkaar. Daar kunnen ze dan een nieuwe kaak van maken. Dat is heel dankbaar werk. In ziekenhuizen, daar gebeurt het. Daar zie je echte problemen.

Voetbal is mooi hoor, helemaal voor de anekdotes. Maar het gebrek aan besef bij sommige jongens in wat voor bevoorrechte positie ze verkeren, is me weleens tegen de borst gestoten. Ik tekende mijn eerste contract bijvoorbeeld toen ik zestien was. Daar staat dan in dat je een lease-auto krijgt op je achttiende. Hoeveel gasten van achttien krijgen nou een lease-auto? Toch waren er dan jongens die de autodealer op hoge poten gingen opbellen, omdat ze vonden dat ze er de verkeerde velgen onder hadden gekregen. Dan dacht ik: vriend, wees gewoon blij dat je een auto hebt.

In de kleedkamer ging ook een keer een gerucht rond over een jongen die 21 werd en een nieuw contract had getekend. “Hij verdient maar anderhalve ton,” werd er gezegd. Zoveel voetballers hebben gewoon geen besef van wat een modaal salaris is, of hoeveel anderhalve ton wel niet is. Anderhalve ton. Als je medisch specialist bent, verdien je dat misschien ooit in je eindschaal. Dan heb je al zes jaar geneeskunde gestudeerd, ben je daarna nog zes jaar in opleiding geweest en moet je nog jaren doorgroeien. Om maar te zwijgen over de medische verantwoordelijkheid die je draagt. En die gasten in de kleedkamer maken dan iemand belachelijk omdat hij “maar anderhalve ton” verdient.

Ik heb van 2003 tot 2017 non-stop in de voetbalwereld gezeten. Ik begon in de D-tjes bij FC Twente en eindigde als derde keeper van Vitesse. Toen mijn contract bij Vitesse vorig jaar afliep, besloot ik naar Amerika te gaan om daar te studeren. Daardoor had ik voor het eerst echt zomervakantie. Dat was fantastisch. Ik heb eerst twee weken bijgeslapen. Daarna heb ik eens wat met vrienden en gasten uit mijn jaarclub gedaan, een festival gepakt en zo. Ik kon voor het eerst in jaren van een afstandje naar de voetbalwereld kijken. Daar heb ik heel veel van geleerd.

Ik richtte mijn pijlen eerst op een MLS-club naast mijn studie. Ik heb nog contact gehad met New England Revolution, de club die het dichtst bij het kinderziekenhuis van Boston zit. Het probleem is alleen dat je in Amerika een contract tekent met de sportbond in plaats van de club. Het is alsof je hier een contract met de KNVB tekent en vervolgens met de KNVB in onderhandeling gaat over de club waar je naartoe gaat. Als ik een contract bij de MLS zou tekenen, zou het dus nog helemaal niet zeker zijn dat ik bij een club in de omgeving van Boston terecht zou komen.

Daarom ben ik maar een paar niveautjes lager gaan voetballen, bij Boston City FC. Dat is ook prima. Boston City FC is pas drie jaar oud. De hoofdtrainer is Palhinha, die heeft nog een aantal interlands voor Brazilië gespeeld. De club is ook opgezet door een Braziliaanse ondernemer, die allemaal Braziliaanse spelers uit het tweede en derde niveau van zijn land weg plukt. Het niveau van Boston City FC is daardoor op een goede dag subtop Jupiler League, maar als het even tegenzit is het hooguit de kelder van de Tweede Divisie.

Ik ga mijn coschappen lopen als ik eind dit jaar terugkom naar Nederland. Het wordt daarom moeilijk om terug het profvoetbal in te gaan, maar ik ben en blijf beschikbaar als keeper. Ik zou mijn hand er wel voor in het vuur willen steken dat ik in Rotterdam mee zou kunnen bij Excelsior of Sparta, dus als zij om een keeper verlegen zitten, kunnen ze me altijd benaderen. Hoe vet zou het zijn als je afstudeert als arts en tegelijk je debuut in de Eredivisie maakt? Ik weet het, de kans is klein, maar er blijft een vuurtje in me branden.

Ik wil ook een coschap space medicine doen, want er zijn ook heel veel artsen werkzaam in de ruimtevaart. Mijn ultieme doel is astronaut worden. Ik las laatst een boek van een Chris Hadfield, een Canadese astronaut. Zijn filosofie is: wat je ook doet, als je het proces niet leuk vindt, stop er dan mee. Want je streeft doelen na, maar de kans is altijd aanwezig dat je die doelen niet gaat bereiken. Als je het proces dan niet leuk vindt, verdoe je je tijd. Als je het proces wel leuk vindt, maar het niet lukt, dan komt er altijd wel wat anders op je pad.

Zo sta ik ook in het leven. Ik ben niet de technische whizzkid, dat is eerder mijn broertje Sjoerd, maar als arts kan je ook astronaut worden. Zo heeft André Kuipers het ook gedaan. Voor mijn verjaardag had ik kaartjes voor een voorstelling van hem gekregen. Na de voorstelling hebben we het uitgebreid gehad over mijn plannen. De kans is natuurlijk groot dat het er niet in zit om astronaut te worden, maar dat let me niet om het te proberen. Je moet je hele leven durven dromen.”

Dit is een monoloog uit de serie VICE Sports Avonturiers. Zie hier alle verhalen uit deze serie.

—

Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.