Een bezoek aan het strand van ‘The Beach’ heeft mijn jeugdherinneringen verpest

Toen ik als klein meisje voor het eerst Danny Boyles klassieke film The Beach zag, vond ik het meteen fantastisch. Sindsdien heb ik altijd al over het idyllische zand willen lopen, waar Leonardo Di Caprio allerlei avonturen heeft meegemaakt. Dus je kunt je wel voorstellen hoe opgewonden ik was, toen ik als dertigjarige slechts een paar minuten verwijderd was van het eiland. Ik had geen enkele research gedaan voor mijn bezoek, omdat ik niet het gevoel had dat ik dat moest doen. Ik vond de film geweldig, en ik hou van het strand. Wat zou ik nog meer moeten weten?

De film is geschoten in Maya Bay, op het eiland Ko Phi Phi Lee in Thailand. De reis was lang, maar ik was ervan overtuigd dat het de moeite waard zou zijn. Toen ik arriveerde op de steiger waarvandaan ik naar de locatie kon reizen, werd me verteld dat ik van deze rustige soloreis zou genieten met 22 anderen. We kregen allemaal een rood polsbandje, dat we de hele trip moesten omhouden.

We werden al snel geïntroduceerd aan onze gids, Somporn – een korte, strenge man die snel liep en schreeuwde als iemand van ons de groep niet kon bijhouden. In onze feloranje reddingsvesten klauterden we in een speedboot, die ons van het vasteland naar het iconische strand zou vervoeren. Toen we het strand eenmaal naderden, zag ik de beroemde rotsen die de baai omsluiten. Mijn hart ging sneller kloppen. Maar ik werd al vrij snel afgeleid door wat leek op een oneindige mensenmassa die ronddwaalde op het zand.

Toen we tussen de tienduizend andere boten uiteindelijk een plekje hadden gevonden voor de onze, schreeuwde Somporn: "Veertig minuten, dan kom je terug naar de boot." Daarna blies hij op een fluitje en riep: "Go!" We bestormden het strand en terwijl we probeerden om niet vertrapt te worden, pakten we allemaal onze selfiestick, om dit speciale en vredige moment vast te kunnen leggen.

Ik belandde middenin een ongemakkelijke groep mensen. Ik moest handige, creatieve poses aannemen, zodat ik een foto kon maken waar niet honderd anderen op stonden. Het is me niet gelukt.

Veertig minuten later blies Somporn weer op zijn fluitje. Ik raapte snel al mijn spullen bij elkaar, en ik zigzagde door een oceaan van met zonnebrandcrème besmeerde lichamen die allemaal een andere kant op liepen. Ik verloor mijn slippers in die chaos, maar ik kon niet stoppen om ze te zoeken. Somporn had namelijk duidelijk gemaakt dat hij op niemand zou wachten, en ik wilde niet achtergelaten worden op dat strand. Een paar minuten later voer ik weer op het open water, naar het vasteland van Thailand – mijn jeugddromen verpest door de realiteit.

Scroll naar beneden voor meer foto's van mijn trip naar het strand van The Beach.