Als je op zoek bent naar een disco-expert met een uitgesproken stijl en mening, dan is Marcel Vogel je man. Hij is oorspronkelijk Duits, maar woont al een paar jaar in Amsterdam. Zijn label Lumberjacks in Hell viert dit jaar haar vijfde verjaardag en was vanaf de eerste release een succes. Daarnaast heeft hij nog een label, Intimate Friends, en organiseert hij de clubavond Cheetah in Studio 80. We spraken hem over het label, de scene in Amsterdam en zijn haat voor nu-disco.
THUMP: Ha Marcel! Je draaide dit jaar op Mysteryland. Wat vond je ervan om op zo’n groot festival te staan?
Videos by VICE
Marcel: Het was frustrerend, het was moeilijk om het publiek mee te krijgen. Mensen stonden niet echt open voor wat ik deed. Ze komen voor EDM en spektakel. Uiteindelijk kwam ik in de zone en waren er wel mensen die het waardeerden. Het was interessant om de EDM-wereld te zien. Er wordt zoveel geld in gestopt, allemaal om een spectaculaire ervaring te creëren waar mensen hun kinderen twintig jaar later nog over vertellen. Daar heb ik respect voor. Ik snap dat de organisatie een divers aanbod wil aanbieden, maar mijn soort muziek past er niet helemaal tussen.
Voordat je naar Amsterdam verhuisde, heb je onder andere in Duitsland en Zwitserland gewoond. Wat vind je leuk aan Amsterdam?
Dit is voor mij de beste plek om te kunnen doen wat ik doe. Ik kan hier veel inspiratie opdoen. Hunee, Rush Hour en Red Light Radio hebben allemaal hun basis hier in de stad. Het is fascinerend hoeveel er hier gebeurt, terwijl de stad zo klein is. Mensen vergeten dat Amsterdam op het gebied van livemuziek ook heel interessant is. Paradiso is mijn favoriete locatie in de hele wereld.
Was het lastig om helemaal opnieuw te beginnen, toen je hier kwam wonen?
Ik ben veel vaker verhuisd, dus ik moest vaak opnieuw begonnen. Sinds ik het label heb is het makkelijker, mensen weten wie ik ben, en ik heb steeds meer gigs in het buitenland. Ik voelde me wel meteen thuis in Amsterdam. Er zijn veel gelijkgestemden hier. Mensen die op muzikaal gebied geen concessies doen, net als ik.
Je gaat al een tijdje mee. Hoe is je stijl veranderd door de jaren heen?
Ik ben wat geraffineerder geworden. Mijn stijl is minder statisch. Vroeger draaide ik gewoon wat er beschikbaar was in de lokale platenzaak. Er waren nog geen CDJ-spelers, laat staan dat je even iets kon opzoeken op internet. Nieuwe releases ontdekte ik via tijdschriften. Ik woonde in een klein kutdorp, waar veel muziek niet te vinden was. Ik ben heel blij dat ik nu in Amsterdam woon en alle muziek gewoon kan krijgen.
Derrick Carter deelde laatst een plaatje op Facebook, waarop stond: “Vertrouw nooit iemand die zegt van house en techno te houden terwijl hij het over disco heeft.” Eens?
Daar maak ik me niet druk om. Als mensen disco niet snappen, is dat hun probleem. Als mensen vast zitten in één genre zegt dat iets over hun horizon. Ik heb medelijden met ze. Ik ben geïnteresseerd in veel verschillende dingen. Geluk kan je overal vinden, zelfs op de hardstyle-stage op Mysteryland. Ik luister zelf niet naar hardstyle, maar vanuit professioneel oogpunt was het erg interessant. Als iemand me vraagt of ik mee wil naar een concert van Tiësto, zou ik daar niet over twijfelen. Je kunt veel leren van zulke grote, professionele artiesten. Bijvoorbeeld hoe je voor tienduizend man kan draaien zonder gek te worden. Ik ben benieuwd hoe hij dat doet, hoe hij zijn sets arrangeert en op het publiek inspeelt.
Ik las dat je ervan houdt om mensen te analyseren. Is dat een belangrijke eigenschap voor een dj?
Ja, het is een fundamentele vaardigheid die een dj nodig heeft om te kunnen draaien. Als je voor tweeduizend man op een festival staat doe je gewoon je ding, maar in een intieme club kan je echt inspelen op mensen. Persoonlijk vind ik dat veel leuker. Daarom is het zo goed dat Studio 80 de dj-booth heeft verbouwd, zodat je dichter op het publiek staat. Zo ontstaat er interactie. Ik haat het als er teveel ruimte tussen mij en het publiek is. Ik moet de energie van een club kunnen voelen, horen, zien en ruiken. Ik speel geen lijstje af, ik wil op mensen kunnen reageren.
Nu-disco is de laatst paar jaar erg populair. Hoe sta jij daarin?
Praat niet over nu-disco, dan ga ik slaan! Nu-disco is white washed shitmuziek, gemaakt door mensen die niets over muziek weten. Nu-disco is geen disco, maar slechte housemuziek. Er zijn weinig discolabels die echt goede muziek uitbrengen, en het feit dat mensen slechte releases kopen maakt me boos. Het woord ‘disco’ is sowieso lastig. Als je je geluid serieus neemt, moet je die term niet gebruiken. Het verpest alles, omdat mensen allemaal ideeën hebben over wat disco wel of niet is. Ik wil muziek uitbrengen met klasse en dat heeft niets met trends te maken. Voor mij is het een statement. Daardoor is het label vanaf het begin succesvol geweest.
Je label bestaat vijf jaar, welke track die je hebt uitgebracht is je favoriet?
In december brengen we een Best Of uit, om de tracks waar ik trots op ben nog een keer in de spotlight te zetten. Do Your Thang van Boogie Nite staat daar zeker op! De manier waarop hij het origineel heeft veranderd in een housetrack is geweldig.
Op de nieuwe compilatie debuteert Tim Jules. Vind je het belangrijk om nieuw talent te stimuleren?
Jules is een stuk getalenteerder dan veel mensen doorhebben. Iets uitbrengen van een gevestigde artiest zou makkelijk zijn, maar ik hou van risico’s nemen. Het gaat me niet zozeer om nieuw talent, de muziek moet gewoon goed zijn.
Welke track op de nieuwe compilatie wordt net zo’n hit als Hit it N Quit it?
Het zijn allemaal hits. Artiesten waarmee ik werk, weten dat ik een pain in the ass ben. Ik release geen tracks als opvulling voor een hit, alles moet goed zijn. De eerste compilatie was dynamisch en elke track had een andere vibe en tempo. De tracks op deze compilatie kunnen juist zo achter elkaar worden gemixt.
MyHouse x Our Society viertVolg Marcel Vogel via Facebook // SoundCloud