Een plan heb ik eigenlijk nooit. Ik vind iemand interessant of niet: zo simpel is het. Mijn beelden ontstaan spontaan op straat – ik loop gewoon rond op zoek naar een uniek moment, en probeer dat dan zo goed mogelijk vast te leggen.
Daarbij helpt het dat ik nooit bang ben om vreemden aan te spreken op straat, ongeacht hoe ze eruitzien. De twee mannen met de gezichtstatoeages heb ik bijvoorbeeld gefotografeerd in de metro van Los Angeles. Ik stapte op ze af en vroeg ik of ik een foto van ze mocht maken. Ik vraag sowieso altijd eerst toestemming. Vaak ontstaat er dan een goed gesprek. Een van de mannen legde bijvoorbeeld de betekenis van zijn gangtatoeage aan me uit. Anderen vertellen me soms hun hele levensverhaal.
Videos by VICE
Een ander voorbeeld is de jonge vrouw die in de lift staat. Zij is een prostituee uit de Dominicaanse Republiek, en was op weg naar haar kamer. We hebben over de liefde en make-up gepraat, maar ook over hoe het voor haar was toen ze zich voor het eerst prostitueerde.
Zulke verhalen blijven me natuurlijk bij – maar het laatste dat deze mensen willen is medelijden. Uiteindelijk gaat het me niet om de foto, maar om de ontmoetingen met en verhalen van de mensen die erop staan. Daarom hou ik niet vast aan een bepaalde stijl. Er zijn zoveel interessante mensen en thema’s.
Mijn nieuwe expositie heb ik Kaleidoscope genoemd. Een caleidoscoop is eigenlijk een gespiegelde telescoop, die gevuld is met glasparels. Als je erin kijkt en eraan draait, zie je elke keer weer andere beelden – maar het zijn altijd dezelfde glasparels die het beeld laten ontstaan. Zo gaat het ook met mijn werk. Elke foto is anders, maar het is toch altijd dezelfde taal. Elk beeld is een spiegel van mijzelf.
De tentoonstelling Kaleidoscope is vanaf 11 februari in Luzern in Zwitserland te zien. Meer werk van Maria vind je op haar website.