Van zijn Rembo & Rembo-wederhelft Theo Wesselo krijgen we via Hausmagger weleens wat muzikaals te horen. Maar met Maxim Hartman hebben we het eigenlijk nog nooit serieus over muziek gehad. Hij presenteert nu het programma Nog Meer Voor Mannen op RTL7, waarin hij allerlei mannenkwesties bespreekt. En als we Hartman moeten geloven, dan gaat het behoorlijk slecht met de mannenmuziek. Heel slecht.
Het probleem is, aldus Maxim, dat het nog maar amper bestaat: “98% van de muziek wordt gemaakt voor vrouwen. Er moeten flinke klappen vallen in de muziekwereld.” Volgens Maxim moeten mannen met name in de popmuziek weer wat meer opeisen. Een interview over de teloorgang van mannenmuziek in de hedendaagse pop – een doodserieuze kwestie – en eventuele oplossingen.
Videos by VICE
Noisey: Dag Maxim! Eerst even over dat programma: is je hogere doel met Nog Meer Voor Mannen om een soort expert te worden op het gebied van mannelijkheid?
Maxim: Groot woord, expert. Maar ik ben op zoek naar wat mannelijkheid precies is. Die zoektocht is zo makkelijk nog niet, want het is niet meer zo eenvoudig om precies te zeggen ‘dit is mannelijk’ of ‘dit is vrouwelijk’. Dat loopt voor een groot deel door elkaar. Vooral de mannen zijn zoekende en dat is ook de reden dat er veel meer mannenmuziek moet komen.
Is het echt zo slecht gesteld met mannenmuziek in de pop?
Ja, dat vind ik van wel hoor. We komen om in muziek die sentimentele gevoelens opwekt, terwijl mannen daar geen reet aan hebben. Zelfs niet als mannen liefdesverdriet hebben, want pijn zet zich direct om in woede. Goede mannenmuziek pept je op, maar van de hedendaagse pop word ik alleen maar geïrriteerd en week.
Zou je het gevoel kunnen omschrijven dat een goed mannennummer zou moeten opwekken?
Het moet oergevoelens in je losmaken. Zoals bij Tibetaanse keelzang.
Hiphop bijvoorbeeld, is dat genre ook al zijn mannelijkheid kwijt?
Ja, grotendeels wel. Rappers maken op zich nog prima muziek, maar die diamantjes en sieraden kunnen echt niet meer. Ze zijn veel te ijdel en op een verkeerde manier agressief. En als het er nu maar een paar waren, dan was er niks aan de hand. Maar als er nu een clip verschijnt met een of andere rapper die weer stoer loopt te doen, denk je toch alleen maar: man, bedenk wat nieuws. Als coke snuiven en met honderdjes wapperen het enige is wat je te vertellen hebt, is dat heel sneu.
Het is allemaal te gelikt, helemaal smooth. Vrouwen zijn daar dol op. Frank Ocean bijvoorbeeld, dat is het summum van gelikte muziek. Vrouwen zitten te soppen op dat soort nummers, maar mannelijk kan je het niet noemen. Jammer, hiphoppers verpesten het voor zichzelf door te veel met hun haar bezig te zijn. Ze zouden een keer gecorrigeerd moeten worden.
Is er een specifiek genre waarin jij deze teloorgang vooral terugziet?
Je ziet het in alle genres verdwijnen, maar de singer-songwritermuziek is wel hét schoolvoorbeeld van hoe het fout is gegaan in de samenleving. Er moet een bepaalde agressie in muziek zitten. Kijk, van Acda en de Munnik word ik ook agressief, maar dat komt voort uit ergernis. Terwijl er bijna niks zo mannelijk is als goedgevormde, positieve agressie, maar dat krijg je van geen enkel nummertje op 3FM. Als ik lang in de auto zit, hoor ik in twee uur tijd misschien één nummer waardoor ik me een beetje een man voel. Daar moet wat aan gebeuren.
Maar moet mannelijke muziek dan per se hard en destructief zijn?
In de pop is er overduidelijk een tekort aan muziek waar mijn bloeddruk van omhoog gaat; dat je het hoort, je speaker opendraait en denkt: wie maakt me wat dan? Het hoeft echt niet allemaal oorverdovend en boosaardig te zijn, als er maar een goeie vorm van agressie in zit. Zoals in de blues van Screamin Jay Hawkins, Die Antwoord of dat nummer van de Crash Test Dummies. Het gaat niet alleen om hard, mannenmuziek moet ook simpel blijven. Er is toch geen enkele man die op dat neurotische drum-n-bass fatsoenlijk kan dansen? Veel te ingewikkeld.
Dus een ballad kan soms ook prima?
Ballads kunnen alleen maar mannelijk zijn als ze oproepen tot het omverwerpen van bepaalde systemen.
Goed punt. Waar gaat het in de hedendaagse pop precies mis?
Dat zijn verschillende zaken. Het grootste probleem van tegenwoordig is Spotify. Je hoeft niet de hele tijd al je favoriete muziek bij je te hebben, dat is helemaal niet goed. Zeg je Spotify op man, daardoor raak je veel te verwend. Het is niet normaal om ieder moment altijd maar te krijgen wat je wilt.
Daarnaast was de komst van auto-tune een grote genadeklap. Het mooie aan mannen is dat zij als enige valse zang kunnen waarderen, maar dat is nu volledig uit de Top 40 verdwenen. 98 procent van alle muziek die gemaakt wordt in de pop is voor vrouwen. Het hoeft niet allemaal mannenmuziek te zijn, maar mogen wij alsjeblieft ook 10 procent, in plaats van 2?
Laten we denken in oplossingen. Bestaat er nog een kans dat we dit recht kunnen trekken?
Ten eerste moet men echt veel meer gaan improviseren. Tevens moeten er minder nummers komen met van die fucking lange intro’s. Waarom kunnen we niet gewoon in één keer vol gas geven?
Maar het belangrijkste is dat popartiesten vanaf nu, iedere keer dat ze een nummer willen uitbrengen, zichzelf moeten afvragen: is dit echt nodig? En als het antwoord daarop ‘nee’ is, kunnen ze echt veel beter behang af gaan stomen.
Ben je van plan om de revolutie die je in de tv-wereld probeert te bekokstoven (meer mannenprogramma’s), ook door te trekken naar de muziekwereld?
Ik weet niet of ik daar de juiste persoon voor ben, maar het zou wel goed zijn. Er moeten namelijk hele harde klappen vallen in de muziekbusiness om mannenmuziek weer een beetje in de picture te zetten. De enige oplossing is uiteindelijk dat er een soort elektronische Elvis Presley moet komen. Dat zou echt de Messias zijn voor de mannen.
Mocht je de mening van Maxim delen, gooi dan dus je Spotify weg, delete alle nummers met auto-tune uit je iTunes en ga weer rauwe popmuziek maken. Of breng een bezoekje aan zijn expositie Nog meer Kunst die op 28 november opent en bestaat uit door Hartman zelfgetekende abstracte, naakte vrouwen. En google Tibetaanse keelzang even.