Wees blij dat we jaren moesten wachten op een nieuw album van Travis Scott

Deze vrijdag kunnen de fans eindelijk eten. Na meer dan een jaar uitgehongerd te zijn door Travis Scott en zijn beloftes van een betere wereld genaamd Astroworld, komt het album écht uit. Mensen die trust issues opliepen door het ‘eeuwig’ uitblijven van de plaat kunnen eindelijk in behandeling. De eerste tekenen van leven begonnen vorige week met opblaashoofden van Travis die door heel Amerika opdoken, opgevolgd door zijn vaste producer Mike Dean die op social media zei dat iedereen z’n broek binnenkort zou gaan volschijten. Nu heeft Travis – nadat fans het internet een lange tijd vulden met gesmeek om nieuw werk – eindelijk zelf een releasedatum vrijgegeven. De trailer voor het album is een fikse binnenkomer: Travis wandelt door een verlaten, bevroren winkelcentrum waarin het universum zich ontvouwt, waarin wolven ronddwalen en kometen de rapper op een haar na missen. Dit is hoe je een album officieel aankondigt.

Travis brengt in vergelijking met zijn generatiegenoten weinig muziek uit. Er komt gemiddeld één werk per jaar uit – enkel zijn debuutplaat Rodeo werd vergezeld door een verzameling outtakes op SoundCloud die net zo goed een album had kunnen zijn. Daarom moet je het als fan met minder doen, en de albums van Travis lenen zich uitstekend om veelvuldig en bovendien in z’n geheel te luisteren.

Birds in the Trap Sing McKnight (2016) is een modern meesterwerk, en naar mijn niet zo bescheiden mening een van de beste hiphopalbums van onze tijd. Een plaat die ik nog iedere week aanzet en waarmee ik mijn kinderen tot vervelens toe muzikaal ga opvoeden. Veertien nummers lang rapt Travis over de overbodigheid van goede nachtrust, over dringende telefoontjes die niet worden opgenomen, en de deugden van drugs en alcohol. Het zijn thema’s die op vrijwel elk hiphopalbum een rol spelen, maar als geheel vertelt de plaat een verhaal over de sociale constructies op deze wereld die je tegenhouden om alle potentie uit jezelf te halen, oftewel: de ‘trap’ waar deze kunstenaar duidelijk uit is ontsnapt toen zijn debuutalbum Rodeo (2015) uitkwam.

Er is niemand die een nummer maakt als Drugs You Should Try It: de track waar Lil Uzi Vert een moord voor zou plegen om het geschreven te hebben, en waar je comedown op zaterdagochtend vijf uur nog net wat melancholischer van wordt. Op een of andere manier klinkt het ook nog eens ongelooflijk geil in de badkamer van een huisfeestje, maar dat terzijde. Ook het sprookje 90210 neemt je mee door verschillende grote (maar voornamelijk droevige) gemoedstoestanden, en gaat over een pornoster die zo nat wordt dat ze een meer kan creëren, maar uiteindelijk in de goot belandt om zichzelf te verdoven met medicijnen. Of pak Through the Late Night van zijn laatste plaat, waarop het geneurie van Kid Cudi samenkomt met Travis die over het strelen van zijn cactus rapt.

Er zijn te veel nummers van Travis die alle aandacht van de wereld verdienen, maar daar is geen tijd voor, aangezien Astroworld vrijdag uitkomt. Er valt gerust een boek te vullen met gemijmer over wat Antidote heeft betekent voor hiphopfeestjes, hoeveel baby’s er gebaard zijn op First Take, of alle andere tracks die laten horen dat er van Travis maar één is. De mensen die hem een ‘biter’ noemen, zouden moeten weten dat hiphop inherent is aan invloeden verzamelen van je idolen. De cultuur is voor een groot deel ontstaan door samplen en het uitwisselen van inspiraties. Zonder Lil Wayne was er geen Young Thug, en waar was Drake als Pusha T nooit was geboren? Dat Travis goed heeft geluisterd naar Kanye West en Kid Cudi is iets waar je dankbaar voor mag zijn, in plaats van het weg te stempelen als na-aperij.

Toch hoor je de invloeden van zijn voorbeelden steeds minder terug in z’n muziek, en hij heeft de afgelopen tijd een eigen universum gecreëerd met nummers als Butterfly Effect en een ingenieuze korte film (zie hieronder) die hij online gooit om z’n muziek ook een gezicht te geven. Hij heeft zoveel afstand genomen van de beperkingen waarmee “ouders of het leven” je in het gareel houden, dat hij een perfectionist is geworden die niet zomaar al zijn werk vrijgeeft aan zijn achterban. Dat maakt hem een klassieke artiest, die zijn tijd neemt en om de zoveel jaar een conceptueel album uitbrengt. Fans worden tussendoor wel zoet gehouden met enkele losse singletjes en magische videoclips, maar krijgen geen lawine des doods van mixtapes, EP’s en andere projecten over zich heen gestort.

Dat past niet bij de manier waarop muziek in deze tijd aan de man wordt gebracht. De afgelopen jaren worden albums als enorme datadumps op streamingdiensten gezet, in de hoop dat er een handjevol hits op staan en om zoveel mogelijk streams binnen te harken. Het maakt van ‘New Music Friday’ iets waar ik geregeld tegenop kijk, alsof ik naar de tandarts moet voor een dubbele wortelkanaalbehandeling en een vernederend praatje over hoe ik de kantjes eraf loop met flossen. Het zien van de gigantische tracklist alleen al geeft me een paniekaanval. Ik ben tot mijn grootste spijt nooit aangekomen bij het einde van Culture II van Migos, en raak buiten adem als ik zie dat ik na twaalf (toch wel matige) nummers net op de helft ben. Bij het luisteren van het laatste dubbelalbum van Drake of de nieuwe trilogie van Rae Sremmurd ben ik ook onderweg ingestort. Dat is zonde, want een plaat met een sterke concentratie van artistieke visie en samenhang blijft langer plakken, en verdwijnt niet slechts gefragmenteerd in je huisfeestjesplaylist.

Ook het continu uitbrengen van muziek, of het nu lange projecten zijn of niet, is iets waar Travis niet aan doet. Wat heb je aan vijf tapes per jaar als je er nog niet eens één degelijk album uit kan destilleren? Twee jaar lang roepen dat Astroworld er binnenkort aan komt is dan misschien wat onhandig, vooral als je tussendoor een toch wat teleurstellend project (Huncho Jack, Jack Huncho, 2017) met Quavo uitbrengt. Maar dit zorgt juist des te meer voor honger van de fans, het laat je meer genieten van een goede featuring, of dat nu op een nummer van Trippie Redd is, of op een track van Drake.

Die honger gaat vrijdag voor heel eventjes gestild zijn. Het gaat ongetwijfeld slechts een week duren voordat Travis tijdens een optreden hint naar een nieuw album, en dat de reacties onder alles op het Travis Scott-internet gevuld zijn met smeekbedes om nieuw werk, maar soit. Betreed Astroworld op eigen risico, want het wordt ongetwijfeld een plaat die weer lang blijft plakken, al is het alleen al zodat ik niet compleet voor lul sta hierboven.