Ik zocht uit of de verjongingskuur van de Huishoudbeurs aansloeg bij jonge bezoekers

Ik las vorige week in een nieuwsbericht dat de Huishoudbeurs wil verjongen. De organisatie wil een bredere doelgroep aanspreken, zodat de beurs "houdbaar" blijft. Met pop-upstores, speeddates, stripshows, influencers en tweedehandskleding van Halina, Carice en Victoria hopen ze de gemiddelde leeftijd van 42 jaar naar beneden te krijgen. Influencers, vintage en speeddaten – dat is dus waar de organisatie mij en mijn mede-jongeren mee probeert te paaien. Dat is wat oude mensen denken dat jonge mensen leuk vinden. Om te kijken of ze gelijk hebben, ging ik op onderzoek uit.

De eerste keer dat de Huishoudbeurs mijn leven binnendrong, was op het schoolplein van mijn lagere school. Die was namelijk op loopafstand van de RAI, en op een dag tijdens de beursdagen kwam mijn klasgenootje Lucia aanzetten met cakejes in een groene verpakking. GoAhead heetten ze, en als je ze doormidden brak, stroomde er een dikke klodder karamel over het deeg. Ik was enorm onder de indruk van de cakejes. GoAhead behield zijn mythische status, want na die ene keer met Lucia op het schoolplein heb ik ze nooit meer gezien of geproefd. Lucia's moeder had ze namelijk meegenomen van de Huishoudbeurs, blijkbaar de enige plek waar GoAhead te krijgen was.

Door GoAhead wist ik het zeker: als ik later groot zou zijn, zou de Huishoudbeurs mijn lievelingsplek op aarde worden. Toen ik eenmaal een volwassen leeftijd bereikte, was die droom alweer vervlogen: de Huishoudbeurs is voor mensen met boodschappentrolleys, die bij het woord 'gratis' per ongeluk een scheet laten van opwinding. Maar dat vooroordeel was slechts gebaseerd op berichten die dit stereotype bevestigden. Nu ikzelf de doelgroep bleek geworden van de Huishoudbeurs, leek me dit de perfect tijd om uit te zoeken wat er van al deze clichés waar is, en of het publiek de verjongingskuur kan waarderen.

Ik ga voor de totaalervaring, dus ik neem de trein en stap uit bij station RAI. Daar staat een elektrisch golfkarretje klaar met het Etos-logo erop, en samen met twee andere vrouwen stap ik in. "Hoi dames, waar gaat de reis naartoe," grapt de bestuurder. "Waar komen jullie vandaan?" Zelf heeft hij het niet zo op de Huishoudbeurs, maar het gratis eten vindt hij wel lekker. Bij de ingang worden we afgezet. Hoewel het regent en code oranje is afgegeven, ziet iedereen eruit alsof ze op vakantie gaan, en terwijl ik een Zespri Kiwifruitshopper uit een jongen zijn handen gris, bedenk ik dat ik me ook zo voel.

"Waar heb jij die Kiwitas vandaan?" vragen twee vrouwen terwijl ik naar binnenloop.
"Wat zit erin?"
"Niks," zeg ik, wat ook zo is.
"Wij hebben een tas van de Etos. Daar zit handcrème in." We wisselen uit waar we de gratis tassen vandaan hebben, en ik stap het Huishoudwalhalla binnen. Ik loop gelijk door naar het 'Influencers Plein', en onderweg kom ik Joke en Yvonne, moeder en dochter, tegen die samen de beurs bezoeken. Joke is veertig jaar geleden ook al eens naar de Huishoudbeurs geweest met haar moeder, dus het is traditie. Ik vraag Yvonne of zij het nieuwe jonge imago van de beurs nodig vindt. "Misschien is het wel een goed idee, maar of het nut heeft, weet ik niet. Ik zou hier sowieso al heen gaan. Je moet het een keer gezien hebben."

Op het Influencers Plein is ondertussen weinig te doen. Om één uur kan ik interieuradvies krijgen, en bloggers Marit en Erica zullen vanaf twee uur "handige tips en fijne inspiratie" uitdelen voor als je trouwplannen hebt. Mijn kamer heb ik al ingericht, en aan trouwen denk ik nog lang niet. De pop-upstore met tweedehands kleding van BN'ers blijkt ook nergens meer te bekennen – blijkbaar is het laatste kledingstuk een paar dagen daarvoor al verkocht.

Ik ben niet de enige teleurgestelde over dit doodse plein. Zag ik eerst nog allemaal blije, hoopvolle gezichten, nu zie ik vooral kattenkoppen. Een vrouw duwt haar dochter vooruit, die vervolgens tegen een verdwaalde man opbotst. "Ik kan toch niet doorlopen," snauwt de dochter. Een andere vrouw schreeuwt in paniek tegen haar zoon dat ook hij op zijn broertje moet letten.

Terwijl ik naar een stofzuiger kijk die ook kan dweilen, en een knappe jongeman met een polo aan door een microfoon roept dat de Floor Cleaner 'multifunctioneel' is, struikel ik over een rolkoffer. Tot nu toe is de verjongingskuur van de beurs nog geen succes voor mij – een tweedehands jurk van Carice zit er niet in, en op de blogtips van een influencer zit ik niet te wachten. Als er ook nog live een oude carnavalskraker ten gehore wordt gebracht, krijg ik een zweetaanval.

Ik krijg een gratis smoothie in mijn handen gedrukt en terwijl ik een beetje op adem kom, raak ik in gesprek met Ria en haar dochter Xiamara. "De Huishoudbeurs is een begrip, dus dat verjongen is niet zo heel erg nodig," zegt Ria. "Dat stoffige imago van de Huishoudbeurs, van huisvrouwen, is niet meer zo. Dat zie je ook wel aan de dingen die gepresenteerd worden, die zijn ook op jongeren gericht. Het zijn niet alleen meer de stofzuiger en de magische dweiltjes – er zijn heel veel lifestyle-dingen nu."

Ria en Xiamara kunnen dit jaar eindelijk een keer samen naar de beurs, vertellen ze. Vorig jaar was de dochter rond deze tijd op vakantie. Xiamara is pas vijftien, en dus een stuk jonger dan ik. Als zij het al leuk kan vinden, zonder de pop-upstore, waarom zou ik er niet het beste van maken?

In het Creatief Paviljoen hangt een bord met de tekst 'Spring je fit op de trampoline'. Er staan meerdere trampolines klaar, waarop je volgens de trampolinemevrouw je balans en coördinatie kan verbeteren. Ze doet een paar yogapassen voor, en met goeie zin ga ik aan de slag. We eindigen met wat pilatesoefeningen. "Als je wil kan ik je een foldertje meegeven. Je kunt deze trampolines helemaal customizen. De elastieken kan je in elke kleur krijgen die je wil. Multifunctioneel!" Ik begrijp niet helemaal wat ze daarmee bedoelt, maar door de yoga ben ik wel een stuk rustiger geworden.

"Het is gewoon een dagje weg. Even lekker met zijn tweeën. Gewoon de nieuwe dingen weer zien. Het is de gezelligheid, meer niet" vertelt Brioitte me. Ze loopt met een tas te zeulen vol met conditioner, "bodybutter" en andere lichaamssmeerseltjes. "Ja, dit is voor mijn andere dochter, he, ik koop altijd voor mijn kinderen wat." Briotte is al meer dan twintig keer naar de Huishoudbeurs geweest. "Ik ben nu drieënvijftig. Ik was zestien toen ik de eerste keer ging." Sylvia is dit jaar voor het eerst met haar moeder mee, en heeft het erg naar haar zin.

Misschien komt het door de pilates, of door de volle tas van Briotte, maar het begint me langzaam te dagen: je moet voorbereid naar de Huishoudbeurs gaan. Stel je in op de drukte en op eventueel chagrijnig worden, en laat je daardoor niet uit het veld slaan – die nijdigheid is onderdeel van de huishoudbeursgezelligheid. Deel schaamteloos ellebogen uit als je in een rij staat te dringen voor een gratis zakje Knorr-kruidenmix.

De beurs hoeft niet te verjongen, want de mensen blijven toch wel komen. Het is een dagje eropuit – met je dochter op stap terwijl je de nieuwste gadgets op huishoudgebied leert kennen, of door een speeddate met een wooninterieurspecialist geïnspireerd raakt en eindelijk die oude bank bij het vuil zet om voortaan op kussens op de grond te loungen.

Als ik hier op mijn zestiende met mijn moeder naartoe zou zijn gegaan, zou ik haar waarschijnlijk ook afsnauwen – niet omdat ik het niet gezellig zou hebben, maar zijn niet alle uitjes met je familie eerst leuk en daarna een beetje stom en achteraf toch weer leuk?

Op het hoofdpodium klinkt het intro van een liedje van Guus Meeuwis. Een meisje moet raden welk liedje het is, maar ze weet het niet. "'t Dondert en 't Bliksemt" mompel ik in mezelf. "Het is pompen of verzuipen, das de enige manier," zing ik verder. En daarna ben ik nog even gaan suppen.