Ik vroeg een wetenschapper welke etensresten je wel en niet kunt eten

Bij een etentje met vrienden hoorde ik laatst een redelijk smerig verhaal. Iemand (ik zal geen namen noemen) kende een meisje (ik zal opnieuw geen namen noemen) dat maiskolven eet door de korrels eraf te knagen, het sap eruit te zuigen (huh, welk sap?) en dan de rest uit te spugen. Sorry, maar ik vind dat nogal weerzinwekkend. En hoewel de persoon in kwestie dus niet de daadwerkelijke kolf opeet – ik bedoel het ding waar de korrels aan vast zitten – raakten mijn vrienden en ik hierdoor in discussie over welke onderdelen van eten je nou wel naar binnen moet werken en welke niet. Vervolgens slingerde ik de kwestie op Twitter en plots barstte er een online discussie los over welke schillen, pitten en andere composteerbare dingen men wel niet allemaal in hun mond stopt.

Ik vind dit helemaal niks, al is het misschien verspilling (en daarmee zelfs onethisch?) om delen van eten weg te gooien. Maar sommigen beweerden dat veel van dit spul dus boordevol voedingsstoffen zit, of op z’n minst vol vezels. Zou dit kunnen kloppen? Ik weet alleen hoe ik me er intuïtief over voel, dus ik besloot het te vragen aan een echte expert: dr. Bradley Bolling, hoogleraar voedingswetenschappen aan de universiteit van Wisconsin-Madison.

Een hoop mensen begonnen hierover. Zie hier de meest vurige tweet die ik erover heb ontvangen:

Wat ik ervan denk: Persoonlijk schaam ik me best wel voor het feit dat ik nooit klokhuizen eet. Ik geef toe dat het misschien verspilling is dat ik die dingen weggooi. Gelukkig wordt dit schuldgevoel meestal gecompenseerd door het idee dat een appel een erg gezond tussendoortje is: uiteindelijk voel ik me gewoon trots over de gezonde keuze die ik heb gemaakt.

Wat dr. Bolling zegt: Appels leken in dit opzicht onschuldig: een hoop mensen eten weleens een klokhuis en het lijkt geen rampen te veroorzaken. “Je kunt [het klokhuis] gerust opeten”, zegt Bolling. “Maar de pitjes niet.” Oh. Ik kan me niet voorstellen dat de gemiddelde klokhuis-eter eerst de zaadjes eruit haalt. “Appelpitjes bevatten cyanogene glycosiden die slecht kunnen zijn als je op de pitjes kauwt.” Als je ze héél doorslikt, is het prima. Je zou er honderden, of misschien wel duizenden moeten eten voordat er echt iets zou gebeuren, maar klokhuisvermijders zoals ik kunnen dit feitje waarschijnlijk gebruiken om hun gedrag moreel te verantwoorden.

Om de een of andere reden was dit ook heel populair:

Wat ik ervan denk: Ik kan me voorstellen dat je misschien in de war bent, omdat de schilletjes vaak gezouten zijn en dat je baseball-spelers nog weleens handenvol pitten met schil en al in hun mond ziet proppen. Maar eerlijk is eerlijk: voor mij klinkt dit gewoon als een mond vol splinters.

Wat dr. Bolling zegt: “Vermijd dit, want scherpe stukjes schil die niet goed gekauwd zijn, kunnen de bekleding van de slokdarm of darm beschadigen. Je loopt je risico dat ze verstoppingen veroorzaken in de darm, omdat ze zo vezelachtig zijn en zo weinig vocht bevatten. Vooral kinderen moeten hiervoor oppassen. Als je ze toch eet, moet je ze goed kauwen en er voldoende water bij drinken.”

Andere mensen wezen erop hoe kiwi’s nóg gezonder zouden zijn als je de schil ook opeet.

Wat ik ervan denk: Des te meer kiwi, des te beter. Ik stem vóór.

Wat dr. Bolling zegt: “De schil van een kiwi is veilig om te eten, net zoals die van perziken en appels. Je krijgt 0.5 tot 1.0 gram meer vezels binnen als je de schil ook opeet.”

Wat ik ervan denk: mijn moeder maakt een fantastische cranberrysaus waarbij je eerst sinaasappelschillen kookt in suikersiroop. Maar taaie, onbewerkte sinaasappelschillen? Mij niet gezien.

Wat dr. Bolling zegt: “Dit is veilig om met mate te eten. Er is zelfs onderzoek gedaan naar de kankerbestrijdende eigenschappen van de flavonoïden die in sinaasappelschillen zitten. Maar de meeste onderzoeken zijn uitgevoerd met extracten, niet met hele schillen.”

Wat ik ervan denk: Dit vind ik verontrustend. Qua walgelijkheid valt het mee, maar volgens mij hoor je kersenpitten dus echt niet door te slikken. Anders hadden de plastic bakjes wel vol gezeten met waarschuwingen voor verstikkingsgevaar.

Wat dr. Bolling zegt: “Dit is zeker niet veilig als je ze verder niet verwerkt. Net als appelpitjes bevatten kersenpitten amygdaline, en dat is een cyanogeen glycoside.” Toen stuurde hij me een link naar dit verhaal over een man die cyanidevergiftiging kreeg van slechts drie (!) kersenpitten. En ik maar denken dat stikken het probleem was.

Wat ik ervan denk: Garnalen zijn duivelse wezentjes uit de zee die je moet vrezen, niet in je mond stoppen.

Wat dr. Bolling zegt: “Sinds afgelopen jaar eet ik ook de schaal van garnalen, want ik ben erachter gekomen dat die verteerbaar is!” Hij zei ook dat de staart van garnalen “verteerbare chitine” bevat, net als het pantser van veel insecten. Onderzoek heeft aangetoond dat dit goed is voor je darmen.

Wat ik ervan denk: Hoe?!

Wat dr. Bolling zegt: “Dit kun je veilig eten, maar maak de schil goed schoon. The National Watermelon Promotion Board raadt aan de schillen te wokken, stomen of inmaken.”

Aha, zo dus.

Wat ik ervan denk: Van alle dingen die we tot nu toe hebben genoemd, lijkt me dit nog wel het vieste. Volgens mij is de pinda zélf te klein om het droge, kalkachtige en vezelige van de dop te kunnen compenseren.

Wat dr. Bolling zegt: “Als je ze met mate eet, is het waarschijnlijk veilig. De omhulsels van pinda’s worden ook als diervoeding gebruikt. Let er wel op dat ze een hoog vezelgehalte en weinig vocht bevatten, dus er zou verstopping kunnen optreden als je er te veel van eet. Ook komen de omhulsels in contact met de grond, dus er kan aflatoxine-besmetting optreden als ze niet schoongemaakt zijn.”

Al met al is al het bovenstaande waarschijnlijk gezonder dan de Cola Light die ik eerder vandaag dronk, dus ga vooral door met je inwendige composthoop aanvullen.