Ik recenseerde de nieuwe EP van Jacin Trill en Bokoesam samen met m’n vader

Er is geen mens op aarde waar ik meer van hou dan van mijn vader. Handig, want we woonden jarenlang in hetzelfde huis, dragen dezelfde achternaam en hij was grotendeels alleen verantwoordelijk voor mijn opvoeding. Het is dan ook niet gek dat we veel raakvlakken hebben. We houden allebei van antwoorden schreeuwen naar quizpresentatoren, drank, gigantische Franse supermarkten en korting.

Toch zijn we ook erg verschillend. Ik woon op één vierkante antikraakmeter in Amsterdam, hij zal Meppel niet snel verlaten. Ik loop achter de feiten aan, hij rent een halve marathon in iets meer dan een uur en een kwartier. Ik ben vijf dagen in de week bezig met lollige stukjes schrijven op deze website, hij is directeur op een basisschool.

De absolute afstand tussen ons is groot, maar de emotionele afstand hoeft dat niet te zijn. Muziek zou misschien de verbindende factor zijn om daarvoor te zorgen. Want ik weet dan wel dat m’n vader elk jaar trouw naar Concert at Sea gaat en één keer de Stones live zag in de Arena, maar verder weet ik niets van zijn muzikale voorkeuren. Godzijdank brengen Jacin Trill en Bokoesam vandaag hun EP Zo Vader, Zo Zoon uit. Ik besloot om hem samen met m’n vader te recenseren, in de hoop op wat vader-zoon bonding.

Noisey: Voor we beginnen, denk jij dat recensies überhaupt zin hebben?
Piet van Dijk: Ik hoop van wel. Ik lees graag recensies van stukken in de schouwburg of van festivals. Het is leuk, vooral als het slecht is.

Mooi! Laten we om te beginnen de clip van Nikes bekijken. Wat is je eerste indruk?
Tja, het zijn rappers hè. Dat is te horen. De clip past in elk geval bij de tekst. Ik zag Nikes, ik zag wifey’s. Dus dat sluit in elk geval aan.

Deze clip is inmiddels een miljoen keer bekeken. Ik denk ook door veel leerlingen op jouw school. Is dat beangstigend?
Nee joh. Ik weet niet hoe ze naar de teksten kijken en luisteren, maar dat is toch helemaal niet beangstigend. Daar is het veel te vrolijk voor.

Oke, laten we naar de intro van de EP luisteren. Had je ooit gedacht dat ik me de hele dag met dit soort muziek zou bezighouden?
Ik had eigenlijk gedacht dat je gewoon verslaggever zou worden. Dat je je bezig zou houden met gebeurtenissen en feiten. Maar dan niet in de muziek. Het is nou eenmaal jouw wereld, maar dat staat heel ver van mij af. Als ik dit hoor, begrijp ik lang niet alles.

Daarvoor ben ik jong, en jij oud.
En dat is goed. Maar ik heb altijd meer met de muziek zelf dan met de tekst, en deze muziek klinkt voor mij allemaal hetzelfde. Het is ook een compleet andere taal, het ligt buiten mijn vocabulaire.

We hadden eigenlijk nooit de radio aan thuis, dus je hebt me eigenlijk niet muzikaal opgevoed. Vind je dat jammer?
Ja, misschien wel. In de auto hadden we cassettebandjes van Samson en Gert, Ibbeltje en Marco Borsato. Maar ik ben inderdaad wel de enige hier in huis die een instrument bespeelt.

Ja, een blokfluit. Had je graag gezien dat ik muzikant was geworden?

Nee, ik zie jou niet zo snel op een podium staan. Het kan nog steeds, maar dan moet je het wel van heel ver halen, hè.

Het volgende nummer heet Gouden Koets.
Dit gaat over geld, begrijp ik. En vooral dat het meisje dat voor hem regelt? Leuk hoor.

Is geld een goede motivatie om muziek te maken?
Nee, als dat de enige motivatie is, lijkt het me dat het heel kortstondig is voor deze jongens. Hoe heet die andere vriend die zei dat hij snel miljonair is. Boef? Wat ontleent hij daar dan aan, dat hij zo veel geld verdient? Het is alleen maar uiterlijk vertoon, en dat hou je moeilijk vol. Maar goed: dat hadden de artiesten van vroeger ook wel. Bij helden gaat het om wat nieuw is, wat anders is. Mick Jagger was Mick Jagger, niemand had ooit gedaan wat hij deed. Dat maakte hem goed.

Weet je nog wat je eerste concert ooit was?
Er waren bij ons in een hele kleine gymzaal optredens, van bijvoorbeeld Hanneke Kappen van White Honey. Zij is later ook nog presentatrice geworden voor de KRO. Toen was ik ergens tussen de twintig en de dertig, is dat laat? Ik reken de lokale fanfares en kermissen niet mee, de trio’s met gitaar, accordeon en een drum. Dat was voor ons livemuziek.

Wat je nu hoort is Op Mijn Phone - pt.2.
Ik merk vooral dat het heel kort is.

Ja, ik vind dat chill. Terwijl ik me voorstel dat de LP’s waar jij naar luisterde uren duurden.
Ja, vooral de dubbel-LP’s.

Moest je dan een middag inplannen om muziek te luisteren?
Nou, het was vooral dat je het gewoon maar opzette terwijl je andere dingen aan het doen was. Je kon ook niet doorklikken naar het volgende nummer, of je moest die naald heel voorzichtig oppakken. En je kon het ook niet onderweg luisteren, natuurlijk. We waren al blij met een pick-up waar een bepaald pootje aan zat, zodat je meerdere LP’s kon stapelen. Als de eerste was afgelopen, ging de naald automatisch op de volgende.

En je kon een transistorradio meenemen als je wilde. Luisteren naar de échte piratenzenders op het sportveld, of in het zwembad. Radio Noordzee, Veronica, later 538. Dat was wel bijzonder, zo voor de kust. Daar hoorden we de platen uit Engeland en Amerika – als ze buiten de territoriale wateren voor anker lagen tenminste. Toen was een dj nog een held. Die kwam draaien op dorpsfeesten.

Romantisch.
Tja.

Gelukkig is deze EP – met name het nummer Pizza Bij - – wel heel vrolijk. Was dat vroeger ook zo?
In mijn tijd noemden we dit weekendmuziek. Echt iets om de dagelijkse sleur te doorbreken, en tijd te nemen om vrolijk te zijn.

Want dat zat er doordeweeks niet in?
Nou, je had wel De Arbeidsvitaminen in alle fabrieken en naaiateliers opstaan. Dat was een ochtendprogramma. Als arbeider kon je zelf verzoekjes opsturen. Dus dan kon je wel horen wat je wilde horen. Daar werd je ook wel vrolijk van.

We hebben inmiddels alle nummers geluisterd. Wat is het eindcijfer?
Ik zou hier niet heel vaak naar luisteren, zeg maar. Maar absoluut geen onvoldoende. Wat me opvalt is dat het heel kort is. Is dat omdat ze niet veel tijd nodig hebben om een boodschap over te brengen? Als ik een rapportcijfer moet geven, wordt het een 6,5, terwijl het niet echt bij me past. Ik gun deze jongens toch geen onvoldoende? Ik vraag me alleen af hoe houdbaar het is.

Zou je ze live willen zien?
Ik denk dat ik dan wel verrast kan worden, want nu komt het vrij kil over, omdat er geen interactie is met een publiek. Het is kort, de beats zijn een beetje hetzelfde. Maar ik vind Typhoon wel leuk, live.

Wat maakt Typhoon dan houdbaarder dan dit?
Toch wel de liveband, denk ik. Dat is toch wat de mensen aanspreekt. Trompetten. En z’n broer, die is ook leuk. Maar goed: Typhoon heeft ook al jaren niks nieuws meer gemaakt, dus wie weet zie ik deze jongens ook ooit op Concert at Sea.

Heb je het gevoel dat wij als vader en zoon dichter bij elkaar zijn gekomen door deze EP?
Ja, want muziek als De Jeugd van Tegenwoordig en Broederliefde zijn goed te begrijpen voor mij – het heeft veel meer aanknopingspunten, maar juist het nieuwe, dat het een compleet andere wereld is, maakt het leuk. Dat zou ik nooit weggooien. Deze wereld is wat eraan komt en waar ik toch in mee moet.

Zo Vader, Zo Zoon is nu uit. Stream het hier.