De deprimerende nadelen van wonen met huisgenoten

Het is in deze tijd best mogelijk om een woning te vinden, maar zeker als je in een grote stad woont moet je daar wel wat voor over hebben – anderhalve ton bijvoorbeeld, voor een kamer ter grootte van een gevangeniscel. Aangezien niet iedereen anderhalve ton bezit, zijn veel mensen gedwongen om creatieve oplossingen te zoeken, zoals tot ver voorbij je studententijd (en waardigheid) in een gedeelde woning blijven wonen.

Met huisgenoten wonen kan best oké zijn. Misschien is het wel erg gezellig, en leer je hele leuke mensen kennen die je anders nooit zou ontmoeten. En als je net zoals ik van nature een beetje een kluizenaar bent, is het alleen maar goed om nog wel een béétje een teken van leven om je heen te hebben. Al zijn het maar de stemmen die je ‘s avonds in de keuken hoort, terwijl je zelf de hele dag te lui was om je kamer uit te komen.

Toch is het over het algemeen vooral zuur om tot lang in een gedeelde woning te blijven plakken, waar je misschien wel alleen uit kan ontsnappen door met een rijk iemand te trouwen of naar Gemert te verhuizen. We hebben de grootste pijnpunten hieronder op een rijtje gezet.

Het is behoorlijk vernederend om op je 28ste met samengeknepen billen op je bed te zitten wachten totdat je huisgenoot klaar is met douchen, zodat je eindelijk naar de wc kan. Aangezien die huisgenoot het blijkbaar nodig vond om acht uur ‘s ochtends uitgebreid zijn haren te wassen, kom je waarschijnlijk te laat op je werk. Je zou ook naar de wc op de onderste verdieping kunnen gaan, maar die heeft geen ramen en is zo klein dat je je knieën nauwelijks kwijt kunt.

Zodra je met huisgenoten gaat samenwonen, leer je dat de mogelijkheid om te douchen, eten of poepen wanneer je dat wilt, een privilege is. Bij je ouders was er tenminste nog iets van een hiërarchie, maar zodra je met een handjevol jongvolwassenen gaat leven krijgt een begrip als ‘verantwoordelijkheid’ ineens een hele andere betekenis. En leef je plots in een chaotische omgeving waar je je naam op je spullen moet schrijven, en niemand zich geroepen voelt om dat blok kaas dat al maanden in de koelkast licht weg te schimmelen eens in de prullenbak te gooien.

Toen je net met je huisgenoten ging samenwonen was je nog jong, en overleefde je het prima als je soms even een nachtje doorhaalde. Maar nu je wat ouder bent, kun je het een stuk minder hebben als je een avondje te lang hebt doorgezakt. Als je nu afgepeigerd thuiskomt van werk, en je huisgenoot het blijkbaar een uitstekend idee vond om met wat vrienden een lijntje te leggen op de keukentafel, heb je lang niet altijd zin om erbij te gaan zitten. Maar je kunt ook moeilijk hun feestje verpesten, de muziek uitzetten en jezelf chagrijnig in slaap proberen te morren. En dus rest er weinig anders dan er toch even een stoel bij te schuiven, en jezelf daar de volgende ochtend enorm voor te haten.

Als je thuis seks hebt met iemand, is het wel zo fijn om niet binnen twee minuten gestoord te worden door een huisgenoot die op je deur staat te bonzen, omdat ze niet eens rustig haar serie kan kijken zonder af en toe het gekraak van je bed te horen. Of dat je de volgende ochtend subtiel te horen krijgt dat het “blijkbaar wel heel gezellig was” toen je ex op visite kwam.

Aan de andere kant vind je het zelf ook niet per se prettig als je elke dag wakker wordt van het ochtendritueel van je buren. Wat voor seks geldt, geldt ook voor samenwonen: het bestaat uit geven en nemen. Je kunt dus alle remmen losgooien, maar zolang je met huisgenoten te maken hebt, en je die een beetje te vriend wil houden, zul je daar toch echt rekening mee moeten houden. Door iets minder vaak de remmen los te gooien bijvoorbeeld, of gewoon op een andere plek seks te hebben.

Als onafhankelijke volwassene is het een groot goed als je op zondagochtend je eigen keuken in kan struinen om een kopje koffie te zetten, zonder je verplicht te voelen om een praatje te maken met een of andere eerstejaars van de toneelschool met een wenkbrauwpiercing die je nog nooit eerder hebt gezien.

Je zou denken dat iemand die overweegt om voor de derde dag op rij tien piek uit te geven aan pizza, een grote kapsalon of iets anders waar amper voedingswaarde in zit, geen schaamte meer voelt. Maar helaas.

In een gedeeld huis is het bepaald geen vanzelfsprekendheid dat je uit een open raam kunt roken. Omdat het niet van je huisbaas mag bijvoorbeeld, of omdat een van je huisgenoten het goor vindt. Je zou kunnen overwegen om het dan maar gewoon niet te doen, maar je kunt ook stiekem op je eigen kamer roken met het raam open en een handdoek in de kier onder je deur, zodat de rook niet naar de rest van het huis gaat. Maar dat helpt natuurlijk voor geen meter, en leidt hoogstwaarschijnlijk alleen maar tot passief-agressieve berichtjes in de groepsapp dat “iemand gerookt heeft”.

In de zomer is het anders. Dan zijn er ook gelegenheidsrokers, die het in de winter vertikken om drie trappen naar beneden te lopen om buiten in de kou een peuk op te steken, maar zodra het warmer wordt ineens heel graag een sigaretje uit het raam paffen. Dat zijn sowieso mensen die je altijd moet wantrouwen.

Dat je geen volledige controle hebt over je eigen ruimte, is iets wat je uiteindelijk alleen maar kunt accepteren. Als je luidruchtige, vervelende huisgenoten hebt is dat jammer, maar tenzij je toevallig ineens over een fortuin beschikt, of het bij nader inzien prima vindt om op straat te leven, zit er niks anders op.

Je zou jezelf kunnen troosten met het idee dat op jezelf wonen ook niet alles is. Er is dan niemand met wie je even kunt babbelen als je geen zin hebt om met iemand af te spreken maar wel even wil koffieleuten, en niemand die je erop wijst dat die vieze pannen op het aanrecht nu wel héél aangekoekt beginnen te raken. Maar goed, dan zijn het tenminste nog wel jouw pannen, en niet die van een of andere goorlap die weliswaar heel lang de badkamer bezet houdt, maar die tijd niet benut om zijn verzameling haren uit het doucheputje te halen.