Waarom lopen wij homo’s zoals we lopen?

Heb je The Caucasian Chalk Circle weleens gelezen? Niet doen. Het is extreem saai. Het is een loodzwaar, vreugdeloos en weinig subtiel toneelstuk over communisme. Ik moest het verplicht lezen toen ik vijftien was. Laten we het erop houden dat er weinig te lachen valt. Maar ik moest het lezen voor mijn toneellessen en ik vond acteren leuk, dus ik probeerde me er doorheen te worstelen. Ik las het voorafgaand aan de les. Ik vroeg aan de leraar of ik een van de boeren mocht spelen.

Er viel een stilte. Ik kon haar zien nadenken. Hier valt een les uit te trekken, moet ze hebben gedacht. De klas moest in een kring gaan zitten, zij en ik in het midden. Vervolgens liet ze aan de groep zien waarom ik nooit een boer zou kunnen spelen.

Boeren, zo legde ze uit, lopen op een bepaalde manier. Schouders vooruit, slungelig postuur, stevige tred (achteraf denk ik dat ze vooral boeren kende met een klompvoet). Vervolgens liet ze zien hoe ik liep. Bekken naar voren, schouders naar achter, heupen wiegend van zij naar zij. Ik geloof dat ze er zelfs een slap handje bij deed. Helaas, concludeerde ze, mijn loopje was te ‘poëtisch’. Ik zou nooit overtuigend zijn als boer. We wisten allemaal wat ze bedoelde: ik loop als een homo.

Nog afgezien van de interessante vragen die dit verhaal oproept (hoe loopt een homoseksuele boer?) blijft dit tot de dag van vandaag een van de meest vernederende momenten uit mijn leven. De rest van mijn tienerjaren zat het in mijn achterhoofd. Niet zo lopen. Mensen kijken naar je. Ik corrigeerde mezelf – soms hardop – terwijl ik rondliep. Ik zei tegen mezelf: buig voorover. Til je voeten niet op. Ik dacht dat het zou helpen om minder gepest te worden. (Lieve homotieners, een tip: als je naar je voeten staart, doet alsof je een bochel hebt en tegen jezelf praat, ben je nog steeds een doelwit voor pestkoppen).

Ik ben niet alleen. De meeste homoseksuele mannen die ik ken weten nog wanneer iemand ze er voor het eerst op wees dat ze anders liepen – het waren ouders, broers, vrienden of zelfs vreemden op straat. Het is vaak goedbedoeld. Richard Rawles, een kunstenaar uit Londen, herinnert zich dat zijn zus een opmerking maakte over hoe hij liep. “Daarna werd ik extreem zelfbewust. Ik probeerde om mijn heupen niet te bewegen terwijl ik over straat ging,” herinnert hij zich. De schrijver Paul Flynn, wiens boek Good as You de geschiedenis van gaycultuur in Engeland beschrijft, herinnert zich dat hij als jonge jongen zich bewust werd van “alles wat misschien zou wijzen op mijn geaardheid – hoe ik liep, rende, sprak, handen schudde, niet kon gooien met een bal.”

Het idee dat iemands seksualiteit verscholen zit in de manier waarop hij loopt is problematisch. Niet alle homoseksuele mannen lopen op dezelfde manier. Niet alle homo’s zijn "verwijfd". Waarom wordt een bepaalde manier van lopen überhaupt gezien als vrouwelijk?

Bekijk ook: 5 vragen die je altijd al wilde stellen aan een transgender

En toch zit er iets in. Een decennium geleden was er een onderzoek dat zocht naar bewijs van een verband tussen iemands tred en seksuele geaardheid. De resultaten zijn net zo genuanceerd als een aflevering van Sex and the City. Voor homo’s zit het in de heupen, voor lesbiennes in de schouders. Het was 2007, dus niemand bekommerde zich om biseksuelen of transgenders. Maar gesuggereerd werd dat er een verband is tussen homo zijn en anders lopen. Zelfs als dat waar is – zelfs als we voorbestemd zijn om anders dan anderen te lopen – is het nog geen verklaring voor waarom dit zo is.

Ik leg het voor aan Jack Cullen, die voor The Glory werkt, een gaybar in Londen. Als ik poëtisch loop, is hij Lord Byron. Maar waarom loopt en praat hij zoals hij doet? “Ik denk dat we onbewust onze omgeving nabootsen,” suggereert hij. “Net zoals je gaat praten als een bepaalde tv-serie als je die vaak kijkt. Homoseksuele jongens kijken naar popsterren als ze opgroeien, niet naar sporters die op elkaar spugen. Het is hetzelfde met jongens die hetero zijn en machocultuur.”

Is het zo simpel? Praat ik geaffecteerd omdat ik vroeger te veel naar Britney keek? Ik ben zeker niet opgegroeid in een hele mannelijke omgeving. Ik heb twee oudere zussen en geen broers. Ik had maar een paar mannelijke vrienden tot ik uit de kast kwam en met ze begon te neuken. Ik heb me altijd verwijderd gevoeld van conventionele masculine idealen. Misschien dat feminiene manieren een bron van trots kunnen zijn: het laat zien dat we geen reden zien waarom we vrouwen niet na zouden mogen doen, maar mannen wel.

Ola Awosika, een bekende in het Londense homonachtleven, is het daarmee eens. “Als je opgroeit als zwarte homo is het extra moeilijk,” zegt hij. “Je voelt een nog grotere druk om je te conformeren aan hypermasculine stereotypes. Ik voelde me altijd extra zichtbaar omdat ik die regels niet na kon leven.” Net als ik bracht Awosika zijn jeugd door met pogingen om zijn manier van lopen te veranderen, maar nu hij volwassen is, doet hij juist het tegenovergestelde. “Ik zie het nu als iets waar ik kracht uit haal. Je moet moedig zijn om de ruimte te nemen en maling te hebben aan wat de maatschappij wil dat je bent. Ik loop alsof ik dans. Lange passen, gracieus en gefocust. Ik doe net alsof ik in een videoclip zit. Ik voel me er sterker door. Rebels. Gelukkig.”

Het is mij nooit gelukt om terug te gaan naar hoe ik liep toen ik jonger was. Ik ben ergens geëindigd tussen mijn natuurlijke loopje en eentje die ik heb bedacht om niet op te vallen. Ik loop met grote passen, met voorovergebogen schouders, alsof ik voorover ga vallen. Het ziet eruit alsof ik aan een riem zit en vooruit getrokken word. Nu word ik daarmee gepest, door mijn nieuwe vrienden.