De beste fotografen ter wereld nemen ons mee op reis

Bang dat je iets mist? Begrijpelijk. Daarom hebben we een nieuwsbrief met onze beste stukken, video’s én winacties: http://bit.ly/vicenieuwsbrief

Het legendarische fotoagentschap Magnum Photos vertegenwoordigt een aantal van de beste fotografen ter wereld. Uiteraard is het nogal subjectief wat je van de kwaliteit van de foto's vindt, maar feit is dat dit gewoon de beste fotografen zijn.

Tot en met aanstaande vrijdag (2 november) organiseert het agentschap een uitverkoop van een aantal van hun foto's – deze keer in samenwerking met Aperture. De fotografen van Magnum werden gevraagd om een foto uit eigen archief te kiezen. De enige eis was dat de foto iets te maken moest hebben met het thema van deze keer: 'oversteken'. De gekozen beelden kan je nu voor 100 dollar (88 euro) per foto kopen.

Hieronder een selectie van de foto’s die dit jaar verkocht worden, met een stukje tekst erbij waarin de fotograaf vertelt waarom hij of zij juist deze foto heeft gekozen.

"Dit is een foto van Lefty en z’n vriendin, leden van een bende in Brooklyn die zichzelf The Jokers noemden. Ze zijn hier onderweg naar Bear Mountain State Park. De foto is niet bewust provocerend bedoeld. Je ziet hier een stel tieners die gewoon heel veel energie en liefde hadden en deelden. Hun leven was vaak instabiel, roekeloos en soms gevaarlijk. Pauley, een vriend van bendelid Bengie, zei: “We komen niet eens zozeer uit gezinnen die niet goed functioneerden – onze hele buurt heeft gewoon nooit iets goeds voor ons gedaan.

“Op het moment dat ik mee was om deze foto's te maken vond ik het eerlijk gezegd nogal raar om The Jokers te fotograferen op weg naar een beschermd natuurgebied, een tripje dat werd gesponsord door jongerenorganisatie Youth Board. Het was een omgeving waar ze zich eigenlijk totaal niet op hun plek voelden. Er waren geen gevaarlijke straten, niks om zich zorgen over te maken. Wel hadden ze alle tijd om zichzelf en hun omgeving te ontdekken. Ze waren vrij, en dat was heel mooi om te zien.”

"Vier jaar lang was ik verslaafd aan OxyContin. Ik heb zelfs een keer een overdosis genomen, maar gelukkig is dat niet al te erg afgelopen. Ik besloot om van mijn persoonlijke strijd een politieke strijd te maken en begon de groep P.A.I.N. (Prescription Addiction Intervention Now), om aandacht te vragen voor de drugscrisis. We zijn nu een groep die bestaat uit kunstenaars, activisten en verslaafden, en we geloven in directe acties. Zo richten we ons op musea en universiteiten die de naam van de Sackler-familie dragen. De Sackler-familie produceerde OxyContin, en deed er alles aan om te zorgen dat mensen het gingen gebruiken. Op deze manier geven we de 250.000 lichamen die niet meer kunnen vechten een stem.”

De opbrengst van deze foto's gaat naar P.A.I.N.

“Sinds mijn eerste tripje naar Tokio, in 1966, ben ik gefascineerd door Japan; het is er zo anders dan in China of Korea. De mensen gedragen zich heel anders dan op andere plekken van de wereld. Je voelt je er enorm veilig. Kinderen nemen in hun eentje de metro naar school; als je je telefoon in een restaurant of telefoonhokje laat liggen, ligt hij er een paar dagen later nog steeds. Er is ook een enorme discipline, zoals bij zebrapaden, waar iedereen geduldig staat te wachten voordat ze oversteken.

En dan is er nog iets anders met Japan: niemand kijkt je aan. Het is alleen al wat dat betreft echt een paradijs voor fotografen, al begin je je na een tijdje wel af te vragen of je nog wel leeft.”

“Een meisje op een Vespa op weg naar ergens. Ze moest stoppen voor het stoplicht op 72nd Street, dichtbij het Dakota-gebouw waar John Lennon op een dag doodgeschoten zou worden. Ze bestudeert haar nagel, voordat ze haar reis richting downtown vervolgt. Het is precies dat moment waarop ik de straat op ren, om dit beeld van een droomvrouw vast te leggen, voordat de tijd haar weer meeneemt.”

"Deze foto heb ik in Flatbush, een buurt in Brooklyn, genomen. Ik had een beeld in m’n hoofd waarbij ik zwarte, mannelijke vrijheid wilde laten zien. En dan specifiek een fictief beeld van zwarte mannen met allerlei verschillende gelaatsuitdrukkingen. Ik begon m'n project met deze tweeling, Torey en Khorey. Ik versierde ze met parels en mooie stoffen, gebruikte natuurlijk licht, en creëerde zo een wereld waar documentaire en fantasie elkaar kruisen.”

"Ik ben al heel lang gefascineerd door de vergankelijkheid, en de tegenstellingen, die je ziet bij de grens tussen Amerika en Mexico. Tussen 1975 en 2001 ben ik meerdere malen de grens overgestoken om foto's te maken en dit curieuze gebied beter te begrijpen. Ook al bleken deze twee landen cultureel gezien compleet verschillend, soms leek het alsof de grensstreek een land op zich was – iets meer dan drieduizend kilometer lang en zestien kilometer breed, een plek waar twee landen elkaar tegenkomen, soms met obstakels, soms zonder problemen, vaak in bizarre omstandigheden. Ik realiseerde me dat het boek dat ik over de grensstreek maakte, Crossings uit 2003, de laatste dagen van een toegankelijke grens tussen de US en Mexico laat zien, een grens die zo anders is dan de gemilitariseerde grens van nu.

Toen ik in 1995 door de buitenwijken van Tijuana liep, kwam ik een doos vol felgekleurde schoenen tegen. Dat beeld contrasteerde zo erg met de stoffige, verlaten omgeving. Was er misschien een markt geweest en waren deze schoenen achtergelaten? Misschien waren er vrouwen geweest die deze schoenen hadden verruild voor comfortabelere schoenen, voordat ze naar hun werk in de nabijgelegen fabriek gingen. Of was er een schoenenverkoper geweest die op een zeker moment, op het heetst van de dag, besloot dat het wel welletjes was? In het klein beetje Spaans dat ik kende vroeg ik een voorbijganger of hij er iets vanaf wist. De man haalde z’n schouders op.

Tot op de dag van vandaag blijft dit plaatje een raadsel."