Een avondje in het uitvak van FC Volendam, de club met de minste uitsupporters

Voor me op tafel ligt een pakje peuken en een telefoonhoesje met het logo van FC Volendam. De ober zet ondertussen vijf biertjes neer. Ik krijg een telefoon onder mijn neus gedrukt, waarop een filmpje wordt afgespeeld van drie supporters die in hun blote bast een doelpunt vieren. Het is de 3-1, in de uitwedstrijd bij RKC Waalwijk. De Volendam-supporters waren die avond op een hand te tellen. “Dat zijn voor mij de mooiste trips,” glundert Cor, die zelf ook zijn shirt uittrok.

Ik ben deze middag op uitnodiging van Cor op het Stratumseind in Eindhoven. Hij is 33 jaar en een fanatieke supporter van FC Volendam. Deze vrijdag staat de uitwedstrijd tegen FC Eindhoven op het programma. Cor heeft twee vrienden bij zich: Mark en Roel. Mark komt net als Cor uit Volendam en is ook bloedfanatiek. Roel geeft eigenlijk niks om voetbal en is vooral mee “voor de gezelligheid”.

Volendam kan iedere uitsupporter goed gebruiken. Op dat gebied bungelde de club vorig seizoen onderaan het klassement van Awaydays – alleen de beloftenploegen scoorden slechter. Gemiddeld reisden er 39 supporters mee naar de uitwedstrijden. “Dat zijn er nog veel, ik verwacht vanavond hooguit vijftien man,” zegt Cor. “En dan hebben we jou en de fotograaf nog meegerekend,” vult Mark aan.

Eerder dit seizoen, in het stadion van Go Ahead Eagles, was het uitvak van FC Volendam zelfs leeg. Al kwam dat vooral doordat dat het weekend van de Volendamse kermis was. Cor, Mark en Roel hebben nu een heel weekend om de wedstrijd in Eindhoven heen gebouwd. Ze komen net terug van een escaperoom, waar ze niet binnen een uur uit wisten te ontsnappen. “Maar zelfs als we vier uur hadden gekregen was dat niet gelukt,” verzucht Cor. Dat het drietal de nacht ervoor een karaokebar op zijn kop heeft gezet, heeft daar misschien een rol in gespeeld.

Met een aantal pilsjes achter de kiezen hebben ze die avond een belofte gedaan aan gezelligheidsvriend Roel. “Als FC Volendam wint, dan betalen ze vanavond mijn lapdance,” vertelt hij. “De belangen zijn dus groot vanavond.” Bij Cor begint de wedstrijdspanning al te komen. “Ik rook gerust een pakje weg in negentig minuten.”

Op het terras in Eindhoven vraag ik de mannen waarom er uit zo’n hecht dorp als Volendam zo weinig supporters meereizen naar een uitwedstrijd. Cor legt uit dat Volendammers harde werkers zijn. “Bijna niemand heeft dan op vrijdag zin om meteen door te rijden naar een potje in de Keuken Kampioen Divisie.” Volgens Mark ligt het ook aan het kritische karakter van de mensen uit het dorp. Als het even minder gaat met de club, dan zitten er gerust maar tien man in het uitvak. “Dat was in de Eredivisie of tijdens de play-offs wel anders.” Cor maakt zich allang niet meer druk over de bedroevende cijfers. “Ach, bij ons zijn het wel echte supporters, en geen toeristen.”

Even later geven de supporters van FC Volendam aan dat het tijd is om richting het Van der Valk Hotel te gaan. Volgens Roel kun je daar voor 35 euro heerlijk onbeperkt eten en drinken. “Roel is zenuwachtiger voor het eten dan voor de wedstrijd,” zegt Mark. Het hotel ligt op loopafstand van het stadion, wat het de ideale plek maakt om voor de wedstrijd een goede bodem te leggen.

Bij het hotel worden we opgewacht door een gezin uit Purmerend. Althans, Jan en zijn negentienjarige zoon Wesley zullen ons vergezellen in het uitvak, maar moeder Sonja blijft in het hotel. “Dit is iets voor de mannen. Morgen is het mijn beurt, dan gaan we shoppen in het centrum van Eindhoven,” zegt ze. Wesley is fysiek aanwezig, maar met zijn hoofd ergens anders. Hij zit constant te facetimen met zijn kersverse vriendin.

Ik neem plaats aan tafel voor het diner. Roel heeft friet en frikadellen besteld, en smult enorm. Ondertussen wordt hij door Mark overhoord over zijn Volendam-kennis. “Wie is de trainer van FC Volendam? Wie is de keeper?” Roel moet alle antwoorden schuldig blijven. “Ik weet alleen dat ik een lapdance krijg als we winnen. Ik ben hier voor de stripclub, niet voor het voetbal.”

Iedereen werkt meerdere borden voedsel weg, waarna we natafelen met ijs en koffie. Dan beginnen de supporters ineens luid te zingen. “Leo, laat je fakkel zien!” klinkt het midden in het restaurant. De andere gasten kijken geschrokken om naar het het lawaaierige gezelschap. Ik vraag me af wie Leo is, en of hij inderdaad zijn fakkel gaat laten zien.

Er komt een zestigjarige man met een brede snor bij ons aan tafel zitten, volledig in het oranje gekleed. Leo is een levende legende onder de supporters van Volendam. “Hij kreeg in het stadion een keer een fakkel in zijn handen gedrukt,” legt Cor uit. “Sindsdien is dat zijn nummertje.” Leo rent ook regelmatig met een vlag langs de tribunes, vertellen de anderen me.

Met Leo is het gezelschap voor de avond compleet. Over twintig minuten is de aftrap, dus het is tijd om met de zes supporters richting het Jan Louwers Stadion te lopen. Buiten heeft Leo ineens een vlag en een parasolstok in zijn handen, die hij vakkundig aan elkaar bevestigt.

Op de busbaan tussen het hotel en het stadion begint hij als een dolle te rennen, terwijl iedereen hem toezingt: “Leo is de man van Volendam!” Je ziet dat hij dit vaker heeft gedaan. De wedstrijdspanning is ook bij de anderen zichtbaar. Cor rookt er lustig op los en Mark draagt een apparaat met zich mee. Als hij eraan draait, komt er een tergend droevig sirenegeluid uit. Het geluid gaat door merg en been, maar Mark krijgt er geen genoeg van.

Twee minuten voor de aftrap komen we aan bij het uitvak. Een voordeel van zo weinig supporters is dat er praktisch nooit een buscombi nodig is. Als we de tribune oplopen is het stil in het stadion. In totaal zitten er twintig FC Volendam-supporters in het uitvak, verspreid in groepjes van vier. “Dat valt me niet tegen,” zegt Cor. Ondertussen hangt Leo twee spandoeken aan het hek en klimt Wesley, die inmiddels zijn facetimegesprek heeft afgerond, in de hekken.

Terwijl de scheidsrechter fluit voor de aftrap draait Mark de droevige draaiorgel nog eens aan. De wedstrijd is niet om aan te zien en FC Volendam komt in de eerste helft op achterstand. Vooral Roel baalt als een stekker. “Waar is mijn lapdance nou?”, schreeuwt hij richting het veld. Voor de rest van de supporters lijkt het slechte spel slechts bijzaak. Ze zingen regelmatig hun geliefde Van der Valk Hotel toe. “We gaan met z’n allen naar het hotel,” klinkt het.

Ik ga naast Leo staan op de tribune. Hij kan er slecht tegen dat sommige jongens op de tribune schelden richting de grensrechter. Hij vlagt zelf namelijk ook, bij de amateurclub SV Ouderkerk. “Jongens, jongens, niet zo tegen de arbitrage,” zegt hij vermanend. Maar nog geen seconde later maakt de grens in zijn ogen een verkeerde beslissing. “Hey lulhoer! Wil je mijn vlag lenen?”

Even later zie ik Leo in mijn ooghoek stiekem de tribune af sluipen. Uiteraard heeft hij zijn zelfgebouwde vlag bij zich. Hij rent gedecideerd op en neer. Iedere keer dat hij zijn kunstje vertoont, klinkt er luid gejuich. Iedereen vindt het prachtig. In de tweede helft valt er ook nog een feestje te vieren voor de supporters in het uitvak: Volendam maakt gelijk en neemt een punt mee uit Eindhoven.

Iedereen is eigenlijk wel tevreden met een punt tegen FC Eindhoven, behalve Roel. Cor zegt dat hij alsnog zijn lapdance kan krijgen, “maar dan wel uit eigen zak.” In het spelershome van FC Eindhoven drinken we ons laatste biertje van de avond. Althans, ik drink mijn laatste biertje. Cor, Mark en Roel gaan nog het centrum van Eindhoven in.

We lopen terug naar het Van der Valk Hotel, waar ik afscheid neem van het drietal. Ik bedank ze voor de mooie dag. “Kom ook een keer naar een thuiswedstrijd,” stelt Cor voor. Dat lijkt me een uitstekend plan. Ik heb genoten van een ongecompliceerd avondje voetbal kijken in Eindhoven. Het blijkt maar weer dat ‘meer zielen’ zeker niet ‘meer vreugd’ hoeft te betekenen. Ik wens ze nog veel plezier bij het stappen. Terwijl ik richting de draaideur van het hotel loop, roep ik ze nog na dat ik het mooi zou vinden als de wens van Roel alsnog in vervulling gaat.

Als ik rond half twee eindelijk in bed lig, licht mijn telefoon op. Een appje van Cor. Hij stuurt een foto van een man, die omhoog kijkt naar een schaars geklede vrouw. Mark en Cor zijn tevreden met een punt, en ook Roel heeft gelukkig zijn zin gekregen. Het was een goede avond.

Bekijk hieronder meer foto’s van de trip met de supporters van FC Volendam.