Dit zijn vijf obscure spookverhalen die een kern van waarheid hebben

Als kind was ik dol op urban legends. Toen geloofde ik van ieder verhaal nog dat het waargebeurd was. Dat geldt waarschijnlijk trouwens voor iedereen die met het internet is opgegroeid. Avondenlang verslond ik de slordig geschreven spookverhalen die geknipt en geplakt rondslingerden over het web. Ik las over orgaandieven, spookachtige tunnelstelsels, satanische vloeken verborgen in muziek en videobanden waar je gek door zou worden. Ik kreeg geen genoeg van de verhalen over gestoorde Spongebob Squarepants-afleveringen en de voetsporen van het Mogollon-monster. Soms is het best leuk om een beetje goedgelovig te zijn.

Het leeuwendeel van deze legendes is natuurlijk hartstikke nep. Spring-Heeled Jack zwierf niet rond door het Londen van de negentiende eeuw, er was helemaal geen Mothman in West Virginia en de Foo Fighters waren een optische illusie. Toch raakte ik de laatste tijd steeds meer gefascineerd door de urban legends die wel degelijk een kern van waarheid hebben. Er zijn een aantal verhalen die gebaseerd zijn op een soort vervormde versie van de realiteit. Soms gebeuren er nu eenmaal rare dingen op aarde, en heel soms zijn er mensen die het van dichtbij zien gebeuren. Dit zijn vijf waargebeurde spookverhalen.

Dit zijn de feiten: in 1970 keerde Robert Bennett, een militair bij de luchtmacht, samen met zijn vrouw terug naar huis na een rugbywedstrijd in Burke, een klein dorpje in het noorden van Virginia. Ze parkeerden hun auto in een grasveld, want zo konden ze nog even snel op bezoek gaan bij een oom die aan de andere kant van de straat woonde. Terwijl de motor nog draaide, zagen ze in hun achteruitkijkspiegel een gestalte voorbijschieten. Een paar seconden later werd het raam aan de passagierszijde kapotgeslagen. Bennett snelde de auto uit, maar zag in zijn ooghoek nog een man, gekleed in het wit, die riep dat ze zijn privéterrein betraden. Naarmate ze verder van de auto vandaan liepen, zag het koppel een kleine bijl op de grond liggen, waarmee de ruit waarschijnlijk was ingeslagen.

Toen de politie later een rapport opstelde, zwoer Bennett dat de man twee witte konijnenoren op zijn hoofd droeg. Zijn vrouw zei echter van niet – volgens haar droeg de man iets wat leek op een puntige kkk-muts. Niks om je druk over te maken, toch? Waarschijnlijk verbeeldde je je gewoon het engste dat het kon zijn (in dit geval dus een moordlustige gek verkleed in een Donnie Darko-achtig pak). Maar een week later gebeurde het opnieuw. Een bewaker genaamd Paul Phillips zag een man gekleed in een “grijs, zwart en wit konijnenkostuum” op een veranda die nog werd aangebouwd, en liep op hem af. Voor zover Phillips het zich kan herinneren, begon de man met een bijl in een houten paal te hakken en riep hij: “Als je nu niet weggaat, sla ik je hoofd kapot.”

Dat is de laatste keer dat iemand officieel heeft aangegeven de Bunny Man te hebben gezien. Toch was het mysterie spannend genoeg voor de Washington Post om over beide voorvallen uitgebreid verslag te doen. Gezien de hoeveelheid aandacht die de eerste zaak kreeg, is het ook goed voor te stellen dat een kind de tweede keer gewoon een bewaker wilde laten schrikken, of dat Phillips het zelf had bedacht om in de krant te komen. In ieder geval groeide de Bunny Man binnen de kortste keren uit tot een volkslegende in Virginia, en is het misdrijf inmiddels een bekend spookverhaal geworden.

Volgens de urban legend ontsnapte de Bunny Man in 1904 uit een gesticht, waarna hij gevilde konijnenhuiden begon te dragen en zijn slachtoffers in de buurt van de Colchester Overpass (nu beter bekend als de Bunny Man-brug) ophing. Uiteindelijk werd hij door een trein doodgereden toen de politie hem probeerde te arresteren. Natuurlijk zijn die gruweldaden niet waar, maar het is best bizar dat de kern van het verhaal waargebeurd is. Daar kunnen we best wat van leren: betreed nooit zomaar iemands privéterrein, want voor hetzelfde geld woont er een moordlustige gek in een konijnenpak.

Jarenlang zagen mensen een mysterieus figuur door de bossen van Maules in Zwitserland dwalen. Hij droeg een zwaar camouflagepak en een ouderwets gasmasker. Inwoners noemden hem ‘Le Loyon’ en mensen kenden hem vooral uit ironische spookverhalen. Maar dat veranderde in 2013, toen iemand een vrij duidelijke foto van de levensechte legende nam. “O shit,” dachten de inwoners toen. “Er loopt een of andere vent met een gasmasker door de dichte bossen. Dat had ik liever niet geweten.”

Even stond de hele omgeving in het teken van de Loyon-gekte. Mensen uit de buurt doorzochten de bossen, op zoek naar het wezen in zijn natuurlijke habitat. Daar moest Le Loyon blijkbaar niks van hebben, want later in 2013 vond iemand een strak opgevouwen camouflagepak in het bos, met daarbij een lange brief. In zijn brief liet Le Loyon weten dat zijn wandeltochten (in een outfit die de ondergang van de aarde nog zou weerstaan) voor hem een vorm van “gelukstherapie” waren. Hij vond het vreselijk vervelend dat de media hem hierin verstoorden. Nu kon Le Loyon nooit meer even lekker ontspannen op zijn eigen bijzondere manier.

Sommige mensen houden van yoga, anderen dragen gasmaskers en dwalen door bossen. Wie zijn wij om daarover te oordelen. Sinds Le Loyon zijn briefje achterliet, heeft niemand hem ooit nog gezien. Wie deze bijzondere persoon ook was, ik hoop oprecht dat hij inmiddels een andere manier heeft gevonden om stoom af te blazen.

The Catman of Greenock is waarschijnlijk de enige stadslegende met een eigen fanpagina op Facebook. Hier plaatst een klein groepje aanhangers foto’s waarop ze hem denken te zien, geruchten en zelfs zelfgemaakte halloweenkostuums als eerbetoon aan deze vreemde inwoner. Het is lang zo gek nog niet dat iemand Catman kiest als inspiratie voor een kostuum. Hij heeft een mooi silhouet met een kaal hoofd, een gezicht onder het vuil en roet, en het karkas van een rat dat uit zijn mond bungelt. Jarenlang was Catman een fabelachtig figuur in de schilderachtige mythologie van de West-Schotse stad Greenock. Maar in 2007 bleek de urban legend meer dan een mythe te zijn, toen iemand deze video uploadde van een man die op de grond een rat ligt te verorberen.

Week in Weird doet een goede poging om het verhaal van Catman te verklaren. Sommigen zeggen dat hij een Russische zeeman was die in Schotland strandde en zijn verstand verloor. Anderen zeggen dat hij een verstoteling was die beide benen brak, wat ook zou verklaren waarom hij altijd ligt. Wat het ook mag zijn, we weten wel zeker dat Catman al een behoorlijke tijd rondkruipt. Hij werd halverwege de jaren zeventig namelijk al voor het eerst gespot. Helaas voor zijn grote Facebookfans, is Catman sinds 2017 niet meer gezien. Een aantal van hen is dan ook bang dat de oude rattenverslinder zijn beste tijd heeft gehad. Waar je ook mag zijn Catman, ik hoop dat het goed met je gaat.

Als je rond de eeuwwisseling al over het internet surfte, bestaat er een kans dat je een kettingmail in je inbox hebt ontvangen waarin je werd gewaarschuwd voor de ‘Slavemaster’. Deze gebruiker van AIM (AOL Instant Messenger) zou een seriemoordenaar zijn die vrouwen via openbare chatrooms naar zijn huis lokte. Er zijn honderden varianten van de originele e-mail. Soms wordt hij MonkeyMan935 of SweetCaliGuy4evr genoemd in plaats van Slavemaster, en andere keren gebruikt hij Myspace of Yahoo in plaats van AIM. Uiteindelijk zou hij verantwoordelijk zijn voor de dood van 56 mensen, die hij allemaal online had ontmoet.

Je denkt waarschijnlijk meteen dat dit een van de vele spookverhalen is van het internet in die verschrikkelijke, met spam gevulde jaren nul. Maar de angst die je stiekem voor een seconde voelde bij het openen van zo’n mail, blijkt helemaal niet zo ongegrond te zijn. De legende van Slavemaster is namelijk wel degelijk waar. John Edwards Robinson, een man uit Kansas City in Missouri, was een seriemoordenaar die in de jaren tachtig zijn eerste slachtoffers maakte. Maar in de jaren negentig besloot hij het op de moderne manier aan te pakken en drong hij online bdsm-gemeenschappen binnen op zoek naar afspraakjes. En ja, je raadt het al, zijn gebruikersnaam op die sites was Slavemaster.

Nadat zijn naam in 2000 steeds vaker in rapporten over vermiste personen verscheen, besloot de politie hem te arresteren. Zo werden de lichamen van twee vrouwen die Robinson online had ontmoet in een paar industriële vaten op zijn woonerf gevonden. Hij werd in 2002 officieel veroordeeld, en zit tot op de dag van vandaag in de dodencel. De beruchte Slavemaster-mails werden lang na zijn arrestatie nog steeds verzonden, maar een van de eerste werd al in 2000 verstuurd. Misschien stelde iemand de e-mail op na het nieuws over Robinsons arrestatie te hebben gezien, of misschien wist iemand er al van af voor de politie er werk van maakte. Hoe dan ook is dit een van de weinige gevallen waarin de gekte rond een kettingmail waar bleek te zijn.

Iedereen die in de jaren vijftig en zestig in het Amerikaanse Pittsburgh opgroeide, kent het verhaal van de legendarische ‘Green Man’ of ‘Charlie No-Face’. Als je ’s avonds over de State Route 351 rijdt, zou je volgens de legende een man zonder ogen, neus en rechterarm een avondwandeling zien maken. Tieners reden hun auto’s zelfs naar een verlaten spoorwegtunnel, om daar met hun lichten uit naar de mysterieuze man te roepen. Afhankelijk van de persoon die het verhaal vertelde zou de Green Man een geest zijn, een zombie of een demoon. Maar wie het ook vertelde, de legende draaide altijd om een jongen die het slachtoffer was van een verwoestend ongeluk veroorzaakt door elektriciteit.

Dat laatste is inderdaad waar. De Green Man was een doorsnee gast genaamd Raymond Robinson, die in 1910 in Beaver County werd geboren. Op zijn negende besloot hij op een balk van een spoorbrug te klimmen, om een vogelnest te bekijken. Maar de jongen raakte per ongeluk de elektrische draden aan, waardoor hij zich verschrikkelijk verbrandde. Wonderbaarlijk genoeg overleefde Robinson het ongeluk, maar het leverde hem wel zijn beroemde verminkingen op. Na het ongeval leidde Robinson een vrij normaal leven. Overdag werkte hij in de leermakerij van zijn familie en ’s avonds wandelde hij langs de snelweg. Net als iedereen had Robinson soms behoefte aan wat frisse lucht, maar hij besefte ook dat zijn uiterlijk voorbijgangers misschien bang kon maken. Alleen in de donkere nacht vond hij de rust waar hij naar op zoek was.

Helaas voor Robinson liepen dingen niet zoals gepland. Door de jaren heen wandelde Robinson vaker een rondje, waardoor er steeds meer geruchten over hem de ronde deden. Mensen begonnen hem hierdoor te zien als een boeman of een wraakzuchtige geest. Destijds ontstond ook zijn bijnaam, de ‘Green Man’, omdat mensen dachten dat zijn huid door het ongeluk groen was geworden (wat niet zo was). Robinson trok zich er echter niets van aan, en bleef tot zijn dood in 1985 zijn nachtelijke rondje lopen. Het is en blijft natuurlijk een legende, dus zijn er nog altijd mensen die geloven dat Charlie No-Face ronddwaalt door West-Pennsylvania. Maar de kans dat je hem langs de tunnel ziet wandelen, is vrij klein.