Delic is tevreden met het kluizenaarsbestaan

Opgezwolle was op het hoogtepunt van zijn roem toen Delic van de beats de stekker eruit trok. Na Eigen Wereld was het tijd voor de echte wereld. Hij reisde een jaar lang over onze planeet en stortte zich vervolgens, in de luwte, op de schilderkunst. Alleen wie goed oplette kwam zijn naam nog wel eens tegen, onder het kopje ‘mix’ op de albumcredits van Gers Pardoel of Pete Philly bijvoorbeeld.

Delic pakt de draad op waar het voor de buitenwereld eindigde: bij de wereldreis. Kidnap At The Noodleshop is gebaseerd op zijn belevenissen in Hong Kong, waar hij vijf weken verbleef. Het verschijnt als vinyl-boek, een kunstwerk met drie dimensies: Delic vertelt zijn verhaal in acht tracks, op acht schilderijen en in een acht hoofdstukken tellende novelle. Ik sprak hem erover in de Go Gallery aan de Amsterdamse Marnixstraat, waar de doeken tot en met 13 oktober te bezichtigen zijn.

Delic is een van die zeldzame artiesten die niet alleen geïnteresseerd is in zijn eigen verhaal, maar ook in degene die het komt halen. We spreken over de tekortkomingen van neoliberale macro-economische theorieën, de oorsprong van het Portugees en trucs om je deadlines te halen, om uiteindelijk toch in Hong Kong te belanden. Delic komt er net vandaan. Hij was er om materiaal te schieten voor zijn liveshows en videoclips. Het was zijn eerste bezoek aan die stad sinds de magische eerste keer, tien jaar geleden. Terwijl hij erover vertelt gaan in zijn lichaam twee paracetamols een oorontsteking te lijf. Aanvankelijk verloopt de strijd in het voordeel van de pijnstillers, maar na een uur winnen de bacteriën terrein en geeft Delic op.

Noisey: Het lijkt me een risico, terugkeren naar Hong Kong. Ik zou doodsbang zijn dat het tegen zou vallen.
Delic: Daar had ik geen last van. Het was net zo magisch als de eerste keer en ik snapte exact waarom ik er zo graag iets mee wilde doen. Het is visueel een vette stad. De Engelse architectuur gaat samen met de Chinese cultuur en de Chinese manier van bouwen, dat wil zeggen: de lucht in. Het is gebouwd tegen de bergen, je hebt veel steegjes en straatjes; visuele porno voor wie daarvan houdt.

Wat maakt het interessanter dan, laten we zeggen, Kuala Lumpur?
Dat weet ik niet precies. Het heeft misschien te maken met het feit dat het zo geconcentreerd is. Steden als Bangkok en Tokio hebben niet één centrum, het zijn haast landen op zich. Hong Kong is compact, alles is rond dat ene centrum gebouwd.

Net als Zwolle.
Misschien is dat de link. Lekker overzichtelijk. Ik zou er best kunnen wonen. Maar het heeft de hoogste vastgoedprijzen ter wereld, ruimte is schaars. Je moet flink inkrimpen als je daar wilt zitten.

Hoe zou dat zijn?
Ik zou een kamer hebben van twee bij drie meter, meer zit er niet in. Als ik daar muziek kan maken is het genoeg.

En het schilderen dan?
Van de drie elementen is muziek mijn grootste liefde, daar ben ik achter gekomen. Een tijdlang was ik bezeten door schilderkunst. Die honger is nu bevredigd. De komende tijd ligt de focus op muziek.

Tot ook die honger bevredigd is?
Dat zie ik niet gebeuren. In het leven is het slim om uit te zoeken wat jouw bijdrage moet zijn, waarvoor je geprogrammeerd bent. In mijn geval is dat creatieve dingen maken. Muziek past mij het best.

Je keerde eind 2008 terug van je wereldreis. Vijf jaar geleden begon je aan dit project. Daar zit een gat.
Kort nadat ik terug in Nederland was meldde de Belastingdienst zich. Ik had iets moeten betalen en dat wist ik niet, het was niet doorgegeven door mijn boekhouder. Eigen schuld natuurlijk. Ik zat er niet dicht genoeg bovenop. Ze hebben beslag gelegd op mijn spullen. Dat was ontzettend onhandig. Ik ben in een regeling terechtgekomen. Ik mocht geen ondernemer meer zijn, moest mij elke week melden; dat hele traject ben ik doorgefietst.

Hoe zagen die dagen eruit?
Ik begon de dag met dingetjes regelen. ’s Middags had ik een schoonmaakbaan, ’s avonds schilderde ik.

Je kreeg hulp aangeboden door platenmaatschappijen. Je weigerde.
Dat was voor mij logisch. Ik had besloten om onafhankelijk te zijn. Met het succes kwam Opgezwolle op een grote boot terecht. Die boot had een eigen koers, je was niet meer zelf de kapitein. Ik wilde mijn eigen bootje besturen.

Oké, maar je zat wel in de shit.
Het was op korte termijn handig geweest als ik mij eruit had laten trekken, maar je weet dat daar iets aan vast zit. Dat bijt ik liever even op mijn tanden.

Heb je het als uitzichtloos ervaren?
We leven in Nederland, niet in Pakistan. Ik heb geen honger hoeven te lijden. Het was vervelend, maar ik dacht: dit is wat het is, laten we kijken hoe we hieruit komen. En nu komt er een corny stukje: ik ben blij dat het toen is gebeurd. Het was leerzaam, ik zal die fout niet nog eens maken.

Zo kun je elke fout positief uitleggen.
Ik bedoel meer: het is goed dat het toen gebeurde en niet over twee jaar, als ik meer dingen in de steigers heb staan. Dan zou het een veel groter probleem zijn. Ik heb al mijn zaken nu goed geregeld.

Was het eigenlijk logisch om je novelle in het Engels te schrijven?
Ik heb hem in het Nederlands geschreven en laten vertalen. Dat moest wel. Je denkt dat je goed Engels kunt, maar om een boek te schrijven schiet je toch tekort. En ja, het moest in het Engels. Ik vind Nederlands een beetje een knullige taal.

Dat is een opmerkelijk statement voor iemand die zo lang Nederlandstalige muziek heeft gemaakt.
Rico en Sticks zijn uitzonderingen. Ik moet het anders zeggen: ik vind het zelf lastig om die knulligheid te ontstijgen.

Maar zoals wij nu praten, is dat knullig?
Nee, absoluut niet. Knullig is misschien niet het goede woord. Ik moet niet zeiken. Zoals bijvoorbeeld Gerard Reve schreef, dat is heel bijzonder. Mijn focus is internationaal. Op Spotify zie ik dat ik veel luisteraars heb in Londen, Parijs, Berlijn. Daarom was het logisch om dit project in het Engels te doen.

Heb je schilderijen, muziek en tekst tegelijk gemaakt, of kwam het na elkaar?
Als je slim bent schrijf je eerst het verhaal, maar ik had zoiets natuurlijk nooit eerder gedaan. Alles liep door elkaar.

Dat kan ook voordelen hebben, toch? Je zit vast in het verhaal, je tekent wat, er dringt zich een schildpad aan je op, die dan weer een plaats krijgt in de tekst.
Exact, zo ging het.

Moest het een-op-een kloppen?
Ja, dat wilde ik wel. De schilderijen zijn letterlijk scènes uit het verhaal.

Muziek is een abstractere discipline, dat laat zich lastiger vertalen.
Een luisteraar zou niet kunnen zeggen: deze kick hoort bij deze zin. Voor mij werkt het wel ongeveer zo. In mijn hoofd hoort de muziek bij bepaalde scènes. Ik maak ook gebruik van geluidseffecten. Je hoort een deur opengaan, voetstappen, een auto die wegrijdt. Dat is letterlijk wat er in het verhaal gebeurt.

Je zoekt dus bewust naar parallellen, niet naar contrasten.
Als ik zou zeggen dat alles vrij interpreteerbaar is, dan hoefde ik geen moeite te doen om alles te vertalen. Dat voelt lui.

Hoe dient men Kidnap at the Noodleshop te consumeren?
Als ik het zou mogen bepalen: je leest het verhaal, je bekijkt ondertussen de schilderijen die in het boek zijn afgedrukt en ergens halverwege beluister je voor het eerst de muziek. Wanneer je het verhaal uit hebt kun je die muziek steeds opnieuw opzetten en komt het verhaal weer terug.

Ik hoop dat je het niet als een belediging opvat, maar ik hoorde meteen dat jij het was. Magic City, heeft duidelijk raakvlakken met De Jug van Eigen Wereld.
Het is allebei sax, allebei in mineur. Tja. Zo werkt het. Ik probeer met veel geweld nieuwe dingen te doen, maar ik kom gewoon op hetzelfde uit.

Zo erg is het niet. Ik zou zeggen: je hebt een eigen signatuur.
Dat is mijn smaak. Ik maak wat ik het tofste vind.

Dat moet je maar kunnen. Jij schrijft niet zoals Gerard Reve, al zou je het willen.
Volgens mij moet je er altijd naar streven je eigen smaak zo dicht mogelijk te benaderen. Je kunt jezelf aanleren wat je wil, mits je daar de tijd voor wil vrijmaken. Het helpt natuurlijk als je aanleg hebt. Ik zou nooit kunnen tennissen als Roger Federer, maar voor zover het binnen je fysieke kunnen valt is er geen excuus. Ik wilde dit soort schilderijen ook maken in 2007. Toen had ik de kennis niet. Ik wist niet hoe ik deze kleurintensiteit op het doek kon krijgen. Dat ben ik gaan uitzoeken, net zo lang tot ik het wel kon.

Heb jij Rico en Sticks jullie Opgezwolle-werk nog weleens zien uitvoeren?
Nee, volgens mij niet.

Het gaat nog steeds helemaal los als de eerste klanken van Hoedenplank klinken.
Dat is tof om te horen. Ik zou het best willen zien, maar ik ben content met mijn kluizenaarsleven. Nu heb ik een extraverte fase. Ik praat met jou, die expo gaat lopen; dat heb ik lang niet gewild. Ik ben niet zielig of zo, ik vind het gewoon te tof om thuis te zitten. Ik hou van vroeg opstaan, vroeg naar bed gaan, in de flow zitten van dingen maken.

Deze week ben je druk met dingen regelen. Hoe lang kun je niets scheppen voordat je ongelukkig wordt?
Dat weet ik eerlijk gezegd niet. Ik denk dat je altijd creatieve oplossingen zoekt, ook in het dagelijks leven. Deze week heb ik trouwens ook repetities gedaan voor de liveshows. Dat heeft toch weer met muziek te maken. Het valt allemaal wel mee.

Je speelt slechts twee keer live. Wordt het bij succes geprolongeerd?
Nee. Twee shows, dat is het. Daarna moet ik terug naar mijn kluizenaarsbestaan. Ik moet me focussen. Dan ben ik het gelukkigst.

Een paar dagen na dit interview wordt in de Melkweg de eerste van twee Noodleshop-shows uitgevoerd. Nadat Delic zijn publiek (veelal dertigers die de tracklist van Ut Zwart Aap uit hun hoofd kennen maar waarschijnlijk geen idee hebben wie Jonna Fraser is – en daar trots op zijn) een uur lang heeft meegenomen naar Hong Kong, sluit hij af met een blokje oude Delic-beats in een nieuw jasje. En ja, dat ging los. Deze man heeft een catalogus.

-

Kidnap At The Noodleshop is in beperkte oplage te koop via www.delic-music.nl

De doeken zijn tot en met 13 oktober te bezichtigen en te koop in de Go Gallery aan de Marnixstraat in Amsterdam (bij de opening werden vijf van de acht schidlerijen verkocht, dus denk snel)

Op 21 september 2018 speelt Delic zijn tweede en laatste Noodleshop-show in Hedon, Zwolle