Een gids voor hoe je als single vrouw vrienden maakt in een hostel

Mijn plan was om net zo lang van hostel naar hostel te hoppen tot ik in LA was, en daarna… zou ik wel zien waar ik zin in had. Misschien zou ik voor eeuwig doorrijden en nooit meer terugkomen. Ik had totaal geen idee wat ik ging doen.

Je leest het inderdaad goed: ik was nogal naïef in die tijd, en het is eigenlijk een wonder dat er niks verschrikkelijk mis is gegaan. Ik dacht dat ik me goed had voorbereid: ik had m’n hostels van tevoren geboekt, ik las obsessief reviews op hostelworld en ik had oordopjes gekocht tegen het geluid van kamergenoten met slaapapneu. Maar eigenlijk had ik er veel meer aan gehad als iemand me had verteld hoe ik moest omgaan met handtastelijke onbekenden in partybusjes, wat ik moest zeggen tegen gasten die gezellig op het agressieve af waren en waarom vrienden worden met Franse meisje een rite de passage voor iedereen zou moeten zijn.

Dus lieve mensen, is hier mijn survivalgids voor het leven in een hostel als single vrouw.

Natuurlijk lijkt het omgebouwde klooster met z’n verlaten gangen – “rustiek, veilig, schoon en comfortabel” – in eerste instantie de perfecte plek om bij te komen van een paar nachten flink doorhalen. Maar na een paar dagen alleen maar bruin-grijze muren om je heen, voel je geen kalmte maar existentialistische paniek opborrelen. De keuken is namelijk helemaal geen keuken, maar bestaat uit een kookplaat en een magnetron. En de gemeenschappelijke ruimte is geen woonkamer, maar een klein hol met daarin twee oude, vieze banken een pot met oude dropjes.

Heel soms zie je hier een ander mens ronddwalen, en meestal is dat een oude vent van 65 in een ochtendjas, die zo dicht tegen de magnetron staat aangeplakt dat zijn adem condens op het raampje achterlaat, terwijl hij kijkt naar zijn ronddraaiende kommetje ramen. Ga daar weg, nu. Je denkt misschien dat je te goed bent voor zo’n feesthostel dat online wordt gereviewed met “megagoeie vibes, alleen de vloerbedekking stinkt naar pis”, maar onthoud dat dit soort plekken perfect zijn tegen eenzaamheid en teleurstelling.

Klinkt dit superlogisch? Nou, je maakt dus heel andere keuzes als de feestcommissie van het hostel je net wat gratis whiskyshotjes heeft gevoerd en er een paar busjes klaarstaan om jou en je nieuwe ‘vrienden’ – een groep jongens die je net 45 seconden geleden in de lobby hebt ontmoet – naar een lawaaiige, zweterige club te brengen waar de drankjes waarschijnlijk worden aangelengd met water. Natuurlijk kunnen dit mannen zijn met een goed hart die jou de laatste vrije stoel aanbieden, maar ga hier niet vanuit. Ja inderdaad, jullie hebben iets gemeen, want jullie logeren allebei in een hostel dat The Banana Bungalow heet, maar je hebt deze mannen ook ontmoet op een plek die THE BANANA BUNGALOW heet. Dat zegt genoeg.

De meeste hostels organiseren avonden als De Kroegentocht, Karaoke Zingen! en Lachen om Comedy (doe jezelf een plezier en ga vooral niet naar de comedyavond, behalve als je wil horen hoe een dronken gast in een korte broek twee uur lang ‘grapjes’ maakt over aftrekken en hoe ‘gek’ zijn vriendin doet tijdens haar menstruatie).

De beste avond om aan mee te doen is de karaokeavond: meer gratis drank en minder wild gedoe dan tijdens een kroegentocht. Het wordt nog beter als je vrienden wordt met de dj, want niet alleen is hij (het is meestal een hij) een soort hostelgod omdat-ie vanuit zijn booth over alle mensen heenkijkt, maar ook omdat hij weet waar de gratis wodka te vinden is. Vraag in de pauze naar de apparatuur die hij gebruikt, zodat-ie weet dat jij veel cooler bent dan al die gastjes die de hele tijd Wonderwall komen aanvragen. Grote kans dat je daarna toegang krijgt tot de ‘gratis drank-area,’ wat gewoon een hok achter een gordijntje is waar iedereen zo bij kan, maar tegen die tijd ben je waarschijnlijk zo dronken dat je dit nooit op eigen houtje had gevonden.

Slutshaming is niet echt iets wat bestaat in hostels. Je reputatie zal je hier niet achtervolgen, zoals soms op de middelbare school of in het dorp waar je geboren bent. Natuurlijk hebben daden altijd consequenties, maar als je bij de mensen van de front-desk bekend komt te staan als ‘die meid die graag loopt te tongen in de gang,’ dan maakt dat geen reet uit. En dat moet sowieso niks uitmaken, omdat je lekker moet doen wat je wil, maar ook omdat niemand zin heeft om te roddelen over mensen die ze toch niet kennen. Geruchten zijn alleen boeiend als ze gaan over bekenden of vrienden.

Mocht je zin hebben om verder te gaan dan een beetje kussen en over-de-broek-wrijven, boek dan in hemelsnaam een privékamer. Ik weet dat ze duurder zijn, maar deel de kosten tussen de twee (of drie! of vier! doe wat je wil!) mensen die daadwerkelijk deel willen nemen aan de vrijpartij. Oh, en boek die kamer gewoon op jouw naam en van jouw geld, want een beetje extra ‘dit gebeurt op de manier die ik wil’ is nooit weg tijdens een onenightstand met iemand die je amper kent.

Het is onvermijdelijk dat er iemand in het hostel rondloopt met een midlifecrisis, en het is zeer waarschijnlijk dat deze persoon elke avond haar of zijn problemen en levensvehaal wil vertellen aan een tafel bezaaid met de as van wierook. Als deze persoon begint te vertellen over het stukgelopen huwelijk, vraag dan hoe het eigenlijk is om getrouwd te zijn, hoe de liefde eruitzag in de jaren tachtig, en hoe het is om weer een eigen leven te gaan leiden als je uit elkaar gaat. Al die problemen met je eigen quarterlifecrisis verbleken waarschijnlijk bij deze verhalen, en open gesprekken voeren met mensen die niet uit je eigen bubbel komen, kan zomaar leiden tot ware zelfacceptatie. Je weet wel, Eat Pray Love was zo’n gek boek nog niet .

Voor je het weet woon je tijdelijk in Sydney om te kijken “hoe het gaat” en leef je een jaar lang het leven van een personage uit zo’n indie-romcom waar Emma Stone altijd de hoofdrol in speelt. Dat heeft niets met het echte leven te maken.

Nee, grapje, een romance in het buitenland is eigenlijk wél iets wat je moet doen. Als je echt denkt dat het in de sterren staat geschreven dat jij en je lief samen moeten zijn onder de smog van LA, volg dan je hart. Jaag al je spaargeld erdoorheen, volg je vrouw/man tot aan de andere kant van de oceaan, en leef het droomleven dat je altijd al hebt willen hebben. De emotionele en financiële inspanning die een trans-Atlantische liefde oplevert, maakt je alleen maar wereldwijzer.

Kijk, een single vrouw zijn is hartstikke leuk en natuurlijk heb je niemand nodig om je ‘compleet’ te maken, maar als je in je eentje op de binnenplaats zit te chillen met je gratis bekertje wijn dat je net hebt gekregen van de treurig receptiejongen, kun je er de donder op zeggen dat er binnen de kortste keren een groep jongens voor je neus staat die jou een ‘plezier’ willen doen door je mee te vragen naar ‘iets leuks’. Dat komt meestal gewoon neer op gigantisch veel zuipen en een hele hoop gevloek. (En wakker worden in de zweterige armen van iemand met de bijnaam ‘Ome Kotsmajoor’ is niet echt iets wat je moet willen.)

Natuurlijk kun je gewoon “nee” zeggen als ze je meevragen, maar het kan dat die groep gasten daardoor alleen maar liever wil dat je meegaat. Het zou kunnen dat ze er een missie van gaan maken om jou ‘uit je schulp’ te krijgen, of je ‘een fantastische tijd’ willen bezorgen, omdat ze denken dat je je blijkbaar niet in je eentje kan vermaken. Als je er snel vanaf wil zijn, dan zou je kunnen overwegen om te doen alsof je met al iemand samen bent. En dan bedoel ik niet per se in romantische zin, maar gewoon met mensen met wie je liever tijd doorbrengt dan met een stel knapen met kralen in hun haar. Maar natuurlijk kan je er ook gewoon vol voor gaan – ook hartstikke leuk.

Wat ik vooral bedoel: maak vrienden wanneer en met wie jij maar wilt. Wacht niet tot mensen naar jou toekomen. Als je iemand ziet die je leuk lijkt, ga dan gewoon hallo zeggen en maak een praatje over de opwarming van de aarde om het ijs te breken. Je beste nieuwe vriend kan zomaar verscholen zitten onder een kleffe linnen broek en viezig vissershoedje. Dat is in ieder geval hoe het bij mij ging.

Als iemand voorstelt om met jou en nog wat anderen naar een pretpark te gaan, en te doen alsof je een handicap hebt omdat je dan niet in de rij hoeft te staan, dan ben je verplicht om te zeggen: “Uhm, wat denk je zelf vriend – doe normaal en heb een beetje respect.”

Dit is misschien ook gelijk een goed moment om je te realiseren dat er nog een wereld is buiten jouw drankbubbel, waarin mensen het een stuk minder goed hebben dan jij. Wees je bewust van je plek op de wereld, en hoe bevoorrecht je daarin bent. Dat jij zomaar je verantwoordelijkheden achter je kan laten om ‘erachter te komen wie je bent,’ in een hostelbedje, zegt wel iets over hoe goed je het hebt.

Niet alleen voor de gram, of misschien ook wel, maar vooral gewoon voor jezelf. Dat klinkt misschien zoetsappig, maar je wil later echt met beeldmateriaal terug kunnen kijken op deze te gekke tijd. En bovendien, de mensen die je ontmoet kunnen later zomaar wereldberoemd worden (en de foto’s waar zij of hij opstaat kan je dan verkopen aan roddelblaadjes, of je schept er gewoon over op tegen je vrienden. Dat maakt jou gelijk een stuk interessanter, toch?).