Johnny Knoxville ging in zijn nieuwe film ‘Action Point’ nog harder dan in ‘Jackass’

Ik hang aan de telefoon met mijn jeugdheld Johnny Knoxville. De 47-jarige waaghals vertelt me over hoe hij een uitpuilend oog kreeg tijdens het maken van zijn nieuwe film, Action Point. “De twee dames van de make-up begonnen te huilen,” lacht hij terwijl hij terugdenkt aan de laatste draaidagen. “Ik had zoiets van: het is oké, komt wel goed. Ik was ondertussen al zo vaak op de spoeddienst van het ziekenhuis beland, dat iedereen er klaar mee was dat ik wéér naar het ziekenhuis moest.”

Knoxville schreef het scenario en speelt de ster van de epische film, die bol staat van stunts en vanaf 1 juni te zien zal zijn in de bioscoopzalen. In Action Point runt Knoxville zijn eigen veel te gevaarlijke pretpark voor zijn vrienden: echte stunt-acteurs en Chris Pontius van de vroegere filmcrew in Jackass. Volgens Knoxville “wordt er niet geknipt in de actiescènes en niemand draagt bescherming.” Tijdens de productie van de film kreeg Knoxville hersenschuddingen, gebroken botten, een uitpuilend oog en meer. Dat betekent dat we niet meer lang moeten wachten op een nieuwe Jackass film.

Hieronder kan je de trailer bekijken van de film, gevolgd door een exclusief interview met Knoxville. We hebben het over een heleboel dingen, bijvoorbeeld hoe zijn kantoor eruitziet en hoe het was om deze film te schrijven met John Altschuler, Dave Krinsky en de befaamde Mike Judge, allemaal uit Sillicon Valley.

VICE: Waar ben je op dit moment?
Johnny Knoxville: Ik ben in Los Angeles, Californië.

En naar wat kijk je?
Ik kijk naar mijn sicke rode Allstars die voor me liggen.

Ben je thuis?
Nee, nee. Ik ben in mijn kantoor.

Je hebt een kantoor? Hoe is dat?
Nou, mijn persoonlijk kantoor is best wel rommelig op dit moment. Ik heb wat foto’s aan de muur hangen van Evel Knievel die met ontbloot bovenlijf een geweer laadt en in zijn bed een wandelstok, geld en een gouden horloge heeft liggen. Ik denk dat de foto genomen is toen hij in Engeland was. Ik heb een foto van Hunter S. Thompson achter me die helemaal lam aan een perstafel lag toen hij daar nog in dienst was, en een koffer waar “Poon” op geschreven staat. In de receptie van mijn kantoor liggen er een hoop belachelijke albums op de schappen. Dit kantoor was vroeger een boekhoudkantoor of zo, dus ik heb hier gigantisch veel planken en kasten die we op een of andere manier moesten opvullen.

Wat heb je ontbeten?
Geen idee. Iets met eieren en aardappelen. Ik krijg mijn maaltijden geleverd zodat ik er geen rekening mee hoef te houden. Sinds ik er niet meer over na hoef te denken eet ik gewoon wat er voor mijn neus staat. Dus ik kan je amper vertellen wat ik heb gegeten.

Da’s handig.
Er moeten al zoveel beslissingen worden genomen op een dag, dus ik vind het fijn om een deel te kunnen elimineren. Dat is de reden waarom ik één paar schoenen heb, twee paar broeken één soort sokken en onderbroeken. Ik hoef er niet over na te denken.

Wat staat er op de planning vandaag?
Nou, de trailer voor Action Point verschijnt vandaag. Er moesten wat dingen worden herschreven en ik ben wat research aan het doen over David Allan Coe, omdat we overwegen om een documentaire van hem te maken samen met Julien Nitzberg. Julien heeft The Wild and Wonderful Whites of West Virginia samen met mij gedaan. Ik ben zijn boek, Just for the Record, nu aan het lezen.

Wat kan je me vertellen over deze film? Wanneer begon je eraan te werken? Waarom koos je ervoor om Action Point te maken?
Mijn partner, Derek Freda, liet me een documentaire zien die was gemaakt over Action Park, een pretpark in New Jersey. Het was een prachtig pretpark met een eigenaar die zoiets had van, Laten we de kinderen niet lastig vallen met een hoop regels. Laat de veiligheid maar aan hen over. En dat deed hij. En mensen werden vermorzeld. Dat gaf ons inspiratie om een film te maken over een gevaarlijk pretpark, maar we gebruikten de verhaallijn van onze ervaringen met Jackass. Ik verzon de pijnlijkste stunts ooit en we maakten een film. En man, het heeft me veel gekost: ik raakte gewonder dan tijdens Jackass. Alle stunts waren echt. Ik zei tegen de stuntmannen: “Kijk, we gaan ze allemaal echt doen. Dus geen beschermers en geen geknip in de scènes.” Ik voelde me er wel een beetje rot over om zoveel te vragen, maar ze waren enthousiast over het idee. Ze hadden namelijk nog nooit de kans gekregen om zoiets te doen. Er heerste een goede sfeer op de set.

Waarom echte stunts in plaats van de magie die je kan maken met film?
Ik ben niet zo’n fan van filmmagie. Ik denk dat het uitdagender is als je je eigen stunts doet. In de films die ik zelf produceer kan ik mijn eigen stunts doen. In een andere film hebben ze een stuntman voor me geregeld, wat ik nog altijd niet snap. Met deze film kon ik eindelijk doen wat ik wou doen (lacht). Het werd een beetje intens.

Wat was de ergste verwonding?
Oef, dat weet ik niet. Ik had vier hersenschuddingen, ik brak mijn hand, ik brak mijn knie, ik had een whiplash… Misschien is het ergste moment wel toen ik op een nacht terugkwam van de spoedafdeling met een lichte hersenschudding. Ik had een beetje bloed in mijn neus en terwijl ik mijn neus snoot, popte mijn linkeroog uit zijn kas. Daar schrok ik van. Ik wist niet wat ik ermee moest doen dus ik duwde mijn oog terug in zijn kas, belde mijn regisseur op en zei: “Je moet me komen halen want mijn linkeroog kwam net uit mijn hoofd.” Hij begon keihard te lachen. Ik zei dat ik het meende. Ik moest opnieuw opgenomen worden op de spoeddienst.

Jeetje.
Het zeefbeen in mijn oogkas was gebroken. Ik brak het tijdens het snuiten. Toen ik mijn neus snoot blies ik lucht achter mijn oog en daardoor drukte het zich naar buiten. Die had ik niet zien aankomen.

Dat was in het ziekenhuis nog nooit gebeurd toch?
Nee nooit gebeurd. Je verwacht dat niet. Daar hadden ze zoiets van, “Oké, het zou kunnen dat je een operatie moet ondergaan. We weten het niet. Je mag in elk geval je neus niet meer snuiten de aankomende zes weken.” En ik heb enorm veel allergieën dus ik zei: “ik weet niet hoe ik dat voor elkaar moet krijgen!” (lacht) Een week later puilde het weer uit! Ik liep rond met Chris Pontius en hij zei iets grappigs.

Verandert je zicht als je oog uit je kas plopt?
Ik zag een tijdje dubbel, maar het zicht herstelde zichzelf. We hadden nog twee of drie draaidagen te gaan, dus tijdens de laatste dagen konden ze alleen de rechterkant van mijn gezicht filmen. Ik droeg een ooglapje. We filmden er omheen.

Hoe is Chris Pontius hier betrokken bij geraakt?
Nou, ik heb het hem gewoon gevraagd. Ik schreef zijn deel en vroeg daarna of hij het wou doen en hij zei ja. Hij is fantastisch in de film. Hij is hilarisch. Hij is geobsedeerd door bijlen en de geschiedenis van bijlen dus dat heb ik in zijn personage verwerkt. Tussen de opnames door maakte hij speren voor de dames van de make-up of andere crewleden. Hij maakte tenminste 30 speren. Ik denk niet dat iemand ooit om een speer heeft gevraagd maar dat was zijn manier om te zeggen: “Ik vind je leuk”.

Komt er nog iemand anders van de Jackass -personages aan bod in the film?
Nee, alleen ik en Pontius. Maar de energie van Jackass is wel te voelen in de film. Het komt er eigenlijk op neer dat ik en de jongens van Jackass ons eigen pretpark hadden. Met als verschil dat het slecht en gevaarlijk is.

Waarom maakte je je op als een oude vent?
Dat werd pas later beslist. Mijn personage is oud, maar omdat Bad Grandpa al bestaat moesten we erop letten dat hij niet zou lijken op Irving Zisman. Daarom maakten we een heden/verleden verhaallijn.

Als je mocht kiezen tussen alle stuntmannen die je kent in de geschiedenis, wie zou winnen in een gevecht?
Wow, dat weet ik niet. Jackie Chan? Ik weet niet of Buster Keaton een echte vechter was, maar hij was een ongelofelijke stuntman. Hij is Jackie Chan’s idool. Stallone zou kunnen vechten. En ik denk dat Schwarzenegger ook een pittig baasje zou zijn. Ik persoonlijk ben 0-83 in vechtpartijen dus mij een goede vechter laten kiezen is een beetje alsof ik jou vraag wie een goede gitarist is: ik heb geen fucking idee.

Op basis van wat koos je de stunts voor de film?
Het is een film over een gevaarlijk pretpark dus ze moesten wel gerelateerd zijn aan attracties. Je gaat er eens voor zitten en denkt na over de ergste dingen die je jezelf zou kunnen aandoen in een pretpark. Zo moeilijk was het ongeveer. Het werd een lange lijst.

Hoe kwam Mike Judge hier bij?
Ik vertelde hem over het idee, en Mike betrok John Altschuler en Dave Krinsky erbij. Toen hebben we gebrainstormd.

Hoelang duurde dat proces?
Drie jaar waarschijnlijk. Misschien drieënhalf. Zes maanden om te filmen, zes maanden om te monteren en de rest van de tijd werd gebruikt om het script te schrijven.

Wat waren de grootste uitdagingen?
De toon, het verhaal overbrengen en eigenlijk gewoon al het werk dat bij de film kwam kijken. Het is de eerste film met narratief die ik heb geschreven dus het duurde ongeveer zes maanden om het voor mezelf duidelijk te krijgen.

Zou je nog een script schrijven?
Ja, ik zou me nu een stuk zekerder voelen. Er zijn maanden voorbij gegaan waarin ik te bang was om het te proberen en uiteindelijk had ik zoiets van, “Fuck, ik moet iets doen.” Het is wel grappig waar je soms bang voor bent.

Action Point is vanaf 1 juni 2018 in de bioscopen te zien.