Deze foto’s zijn geïnspireerd door een bijna-doodervaring

Het is een bekend gegeven dat een bijna-doodervaring je perspectief op het leven kan veranderen. Toen Cig Harvey na een auto-ongeluk een paar weken niet kon praten, gebruikte ze haar kunst om het leven te doorgronden. Harveys nieuwste boek, You an Orchestra You a Bomb vangt de tijdelijkheid van het leven in levendige kleuren en inktzwarte duisternis. Het boek viert en herdenkt de vluchtige aard van het bestaan door middel van fotografie en tekst. “Onder een dunne huid, tussen het spuug, de organen en botten, zijn we orkesten,” schrijft Harvey. “Maar open onze monden, in de diepte, tussen tranen, zenuwen en kraakbeen, zijn we bommen.”

Terwijl ik door het boek blader, hoor ik mezelf zuchten. Ik krijg een brok in mijn keel, niet uit frustratie, maar omdat ik vecht tegen tranen. Harveys angst om dingen kwijt te raken die haar dierbaar zijn – familie, liefde, expressie – wordt zo krachtig verwoord in het boek dat haar angsten overslaan op de lezer. “Wat zou een leven zonder deze dingen zijn?”, vraagt het boek. Het brok in mijn keel wordt groter.

Harvey is een gevestigde fotograaf, en haar werk is onderdeel van de vaste collectie van het Museum of Fine Art in Houston. You an Orchestra You a Bomb is haar derde boek. In 2012 verscheen You Look at Me Like an Emergency – door Photo District News uitgeroepen tot Beste Boek van het Jaar – en in 2015 publiceerde ze Gardening at Night – waar lovende woorden over verschenen in Vogue, The New York Times en The Wall Street Journal.

In een andere context waren de foto’s van een jonge vrouw die bellen blaast met kauwgom of een muur bedekt in origami-kraanvogels gewoon mooi geweest om naar te kijken. Maar Harvey heeft de foto’s heel bewust in het boek geplaatst. Door deze normale momenten te zien door Harveys ogen, begrijpen we hoe zij ‘in leven zijn’ definieert: met een kunstgebit in een glas, eenzame kerstversiering, een kind dat uit de achterruit van een truck kijkt.

Harvey zegt dat elke foto een contrast vormt tussen de duisternis van de buitenwereld en de manier waarop een kind de wereld ziet. Elke zonnige foto heeft een donker contrapunt. Het contrast lijkt te zeggen: “Dit is wat ik heb,” en “Dit is hoe het bijna verdween.”

Het gebeurt weleens dat Harvey wordt getypeerd als "fotomoeder", een beschrijving die ze zelf niet accuraat vindt. Ondanks dat haar dochter Scout voorkomt in haar werk, dient ze vooral als een metafoor voor wat Harvey kwijt zou kunnen raken.

“Ik raak soms gefrustreerd doordat ik steeds gevraagd wordt naar mijn rollen als vrouw en een moeder zijn – wat twee verschillende dingen zijn. En niet omdat het geen rol speelt in mijn leven, maar gewoon omdat het een deel is van wie ik ben als mens en als kunstenaar,” zegt ze. Ze is het eens met het feit dat haar werk een bepaalde vrouwelijkheid in zich heeft, en dat als mensen haar via e-mail benaderen en haar aanspreken als ‘meneer Harvey’ ze geschokt is dat mensen niet weten dat ze een vrouw is. Toch gaat haar werk in de eerste plaats over menselijkheid.

Momenteel is Harvey bezig met een nieuw project, waarin ze de lichamelijkheid van een zucht ontleedt. Deze nieuwsgierigheid naar onwillekeurige reacties komt voort uit de ervaring die ze had met het samenstellen van You an Orchestra You a Bomb. Na het ongeluk zei Harvey dat ze zich enkel veilig voelde in het bos. Op een dag stuitte ze op een veld met wilde hyacinten die haar de adem ontnamen. Ze begon te onderzoeken of intellect en emoties in het brein zitten, of dat ze eerder lichamelijk zijn. “In onze lichamen huizen herinneringen,” zegt ze. “We slaken een zucht als iets mooi is, maar ook als iets verschrikkelijk is.”