Intieme foto’s van de Ramones tijdens hun vroege punkdagen

Punkrock had misschien wel nooit bestaan als Danny Fields er niet was geweest. De legendarische muziekmagnaat, die geboren werd in Queens, bracht de jaren zestig door in de East Village en hing daar rond met mensen als Andy Warhol en de sterren met wie hij zich omringde. Hij moedigde bands als the Velvet Underground aan toen hij als radiopresentator werkte voor WFMU, maakte reclame voor the Doors en the Stooges, en schreef in de jaren zeventig een enorm invloedrijke column voor Soho Weekly News. Fields is ook de man die de Ramones ontdekte.

In 1975 smeekte de band Fields om naar hun optreden te komen luisteren bij CBGB en hij was meteen verkocht. De Ramones wilden dat Fields over hen zou schrijven, maar hij deed zelfs iets beters voor ze, hij werd hun manager. Hij bracht de volgende vijf jaar door met het onderhandelen over platencontracten, het regelen van de eerste video-shoot en het boeken van hun eerste tours, inclusief een reis naar Engeland om met the Sex Pistols, the Clash en the Damned te spelen.

Maar nadat hij hen in vijf jaar tijd beroemd had gemaakt werd Fields ontslagen door de Ramones en namen ze Phil Spector aan, de manager die bekend werd door een pistool op Johnny Ramone te richten en te eisen dat hij herhaaldelijk een riff speelde. Tijdens zijn periode als manager documenteerde Fields nauwgezet de opkomst van de band en verzamelde hij een ongelooflijk archief aan foto's uit de beginjaren van de band. In 2016 bracht Fields een verzameling van die foto’s uit in een fotoboek met beperkte oplage. Nu wordt My Ramones (Reel Art Press) opnieuw gepubliceerd, in een grotere oplage.

VICE zocht Fields onlangs op om te kletsen over hoe het was om de Ramones te managen tijdens hun wildste jaren.

VICE: Kun je de scene bij CBGB in 1975 beschrijven?
Fields: Je had daar een samensmelting van melodisch en lyrisch talent en de gemeenschappelijke behoefte om anders te zijn. Je werd geïnspireerd om wat je deed naar een hoger niveau te tillen en New York was een goede plaats om dat te doen. CBGB bevond zich op de begane grond onder een kraakpand aan de Bowery. Het was een lange, donkere, smalle bar die de nieuwe plaats werd om te chillen voor mensen uit ons groepje, in plaats van in een achterkamertje in Max's Kansas City.

De grote helden van New York zijn de mensen die een plek vonden waar andere mensen naartoe gingen. Hilly Kramer, de eigenaar van CBGB, was een songwriter en countryzanger die platen maakte. Hij had oor en oog voor muziek. CBGB had een ongelooflijke akoestiek. Je voelde je alsof je in een gitaar zat.

Johny Ramone werd een keer niet binnen gelaten bij Max en hij heeft hen dat nooit vergeven. Dat was het startschot van de klassenstrijd, en je zag de opkomst van een woest arbeidersproduct dat gestoord en briljant is. Zou ik dat over hen zeggen? Nee. Als je me toen zou vragen om het te beschrijven, zou ik gezegd hebben dat het rock-'n-roll was. De Ramones haalden kattenkwaad uit door een houding te presenteren die uitstekend was.

Hoe heb je de Ramones leren kennen?
Ik ging naar CBGB voor een optreden van hen omdat Tommy Ramone me smeekte; ze wilden een vermelding krijgen in mijn wekelijkse column in Soho Weekly News. Ze waren volhardend en dat vond ik niet erg want ik respecteer mensen die niet opgeven en er voor blijven gaan.

Ik zei tegen Tommy dat ik langs zou komen. Ik zei hoi tegen hen voor het optreden begon en vertelde hen dat we na het optreden zouden praten. Ze speelden en ik dacht "Wauw, deze band is perfect. Dit is geweldig. Harder! Harder! Sneller! Sneller!”

Als je nu naar het eerste album luistert, klinkt het vreemd in vergelijking met hun latere albums. Ze waren een kwartet dat bij toeval was samengekomen, maar ze wisten drommels goed hoe je jezelf moest presenteren. Het klopte allemaal. Ze namen allemaal dezelfde achternaam. De twee die gitaar speelden, hadden hetzelfde kapsel. Ze waren onberispelijk gekleed in dezelfde outfit, dat hun uniform zou worden. Ze waren individuen, maar het groepsgevoel dat je bij hen kreeg was perfect.

Terug naar het verhaal: 12 minuten later, toen ze 17 liedjes hadden gespeeld, ontmoetten we elkaar zoals afgesproken op de stoep voor de club. Ze vroegen, “dus, vond je het wat?” Ze waren erg direct. Ik zei dat ik ze heel erg goed vond. Ze vroegen me of ik erover wilde schrijven en ik zei: "Ja, ik zal over jullie schrijven, meer zelfs, ik wil jullie managen.”

Johnny zei: “we hebben drieduizend dollar nodig voor drums.” (lacht). Ze gingen er vanuit dat ik hen al geld kon geven van tevoren, en dat was ook niet zo'n groot probleem. Ik ging naar Florida en vroeg mijn moeder om geld. Ze schreef een cheque en zei: "Ik hoop dat je weet wat je doet."

Kun je de persoonlijkheden beschrijven van elk van de oorspronkelijke leden?
Johnny wilde stoppen met metselaar zijn, jong getrouwd te zijn, en, zoals hij in zijn autobiografie zegt, het soort persoon te zijn die een steen door een raam zou gooien terwijl hij over straat liep. Op een dag stopte hij daarmee en besloot hij om iets van zijn leven te maken, goed te zijn, beroemd te zijn en vreemden geen pijn meer te doen.

Joey was de stillere die nooit praatte. Hij wou in die tijd niet zingen. Hij was de nerd in zijn eigen wereldje. Om op te treden voor mensen en te doen wat hij deed was ongelooflijk dapper voor hem. Ik was onder de indruk van zijn gevoel voor humor en zijn vermogen om mensen te bespotten, uit te lachen en af te danken. Met zijn gemene lach kon hij mensen naar de guillotine sturen. Hij maakte me zenuwachtig.

Dee Dee was de meest sociale. Hij woonde bij mij en wou andere muzikanten van andere bands ontmoeten, de andere bandleden gaven daar niet om. Zij wilden gewoon meiden ontmoeten, maar Dee Dee wou bekend worden, een rockster.

Tommy was de meest verlegen en geletterde. Hij was ook het meest bewust van wat er gebeurde in kunst, films en de avant-garde. Het was Tommy's band in het begin - hij en Johnny zorgden voor de muziek, en hij en Arturo Vega deden het beeldwerk. Tommy vond het niet leuk om voor een publiek op te treden en gaf de voorkeur aan een rustiger leven dat op een andere manier werd gecreëerd. Hij vertrok in '78.

Kan je me iets vertellen over de spanningen die heersten in de groep?
Ze hadden nooit echt een goede band, ze hadden allemaal een hekel aan elkaar. Ze waren anders en ze maakten ruzie met elkaar. Dat deden ze vrij openlijk, behalve tegenover vreemden. Na de show sloten ze zichzelf op in hun kleedkamer. Ik moest bij de deur gaan staan omdat de VIP's kwamen en zeggen: "Ze zijn gewoon aan het afkoelen."

Ze zaten dan binnen je kon Johnny Dee Dee horen slaan en hem door de kamer gooien, omdat hij de opening miste met een 64ste van een seconde ofzo. Hij schreeuwde. Vervolgens dronken ze een biertje en iemand deed de deur openen en zei: “Oke, ze kunnen nu binnen komen.” En dan zaten ze daar perfect te wezen. Het bloed was opgedroogd [lacht] en ze waren klaar om mensen te ontmoeten.

Maar belangrijker dan dat waren de fans die bij de deur van het podium wachtten - Johnny wist dat dit de belangrijkste fans waren die andere jongeren mee zouden nemen. Hij gaf het strikte bevel om niet te vertrekken voordat we met iedereen hadden gesproken die een handtekening wou hebben.

Waarom vertrok je?
Ze ontsloegen me. Ze hadden geen enkel nummer verkocht. Ze geloofden allemaal dat hun liedjes zo goed waren dat ze miljoenen albums zouden verkopen in de eerste zes maanden en dat ze na drie jaar zo rijk zouden zijn dat ze met pensioen konden gaan, wat op zich al heel surreëel klinkt. Maar ik was er alleen de eerste vijf jaar bij.

Het spijt me dat ik dat gemist heb, de tijd dat ze stadions met 80.000 mensen uitverkochten. In Argentinië moest de politie de boel afzetten waar ze verbleven omdat ze zo bekend waren . Ik heb dat nooit gezien. Ik heb pas weer contact met ze opgenomen toen Joey stierf.

Hoe zou je hun nalatenschap beschrijven?
Ze waren gestopt met optreden maar ze bleven Ramones tot ze dood gingen. Ze waren een inspiratie voor andere bands, net zoals de Velvet Underground, the Stooges, en the New York Dolls dat voor hen waren. The Dolls konden eigenlijk helemaal geen muziek maken, en dat was goed om te weten, je hoefde geen Eric Clapton of Eddie Van Halen te zijn. Je kon gewoon een beetje rammen en er een nieuw geluid van maken dat je wilde horen.

Ze hebben nooit een hit gehad. Het duurde 38 jaar voor hun eerste album platina werd. Als je dat vergeleek met de dromen die ze hadden tijdens de eerste drie jaar is dat een wereld van verschil. Maar ik moet het ze nageven, jaren later zijn ze extreem rijk geworden van hun tv-reclames: “Hey! Ho! Let’s Go!” Het is melodieus, opzwepend en snel. Het is een volkslied en mensen weten niet eens van wie het afkomstig is.