Janelle Monáe redt met haar nieuwe clip Pussy Power van wit feminisme

“PYNK is een breekbare viering van creativiteit, zelfliefde, seksualiteit en pussy power!”, staat er in de omschrijving van de clip. “PYNK is de kleur die ons allemaal samenbrengt, omdat roze de kleur is die je terugvindt in de diepste en donkerste hoekjes, gaten en spleten van ons lichaam, van alle mensen overal ter wereld.”

In PYNK zijn verbeeldingen van de vulva schering en inslag (poezen, oesters, grapefruits, orchideeën) en als iemand deze boodschap nieuw leven in kan blazen, is het wel de vrouw die ons de afgelopen tien jaar inspireerde met haar volharding, visie, eigenzinnigheid en gevoel voor rechtvaardigheid.

Vagina-gecentreerd feminisme gaat uit van de notie dat “vrouwen verenigd worden door hun vagina’s”, een oppervlakkige en simpele opvatting die cis-vrouwen centraal stelt. Maar met een volledig zwarte cast en een artistieke laag weet Monáe pussy power te transformeren in een persoonlijke, queer en universeel positieve kracht.

De video, doordrenkt in roze, is een samensmelting van Solange’s Cranes in the Sky en Cazwell’s Ice Cream Truck, waarin het weidse landschap een podium vormt voor de dansers die maar al te goed weten hoe knap ze eruit zien (niet dat ze zich opgedoft hebben voor jouw kijkplezier). Ice Cream Truck sprak met haar geoliede, topless mannen likkend aan ijslolly’s voornamelijk homo’s aan. Monáe wist precies wat het vrouwelijke equivalent nodig zou hebben, en misschien was ze ook wel de enige persoon met de bereidheid om het daadwerkelijk te realiseren.

Monáe verraste haar fans al in februari, toen ze de geruchten over haar seksualiteit bevestigde door met haar vriendin Tessa Thompson in de biseksuele verhaallijn van de video Make Me Feel te spelen. Monáe vertolkte in de clip een van de hardnekkige stereotypes over biseksuele vrouwen (ze rende letterlijk heen en weer tussen Thompson en een man in een leren jasje).

Maar met PYNK transformeert ze de Pussy Power esthetiek in iets radicaals, gefocust op queerness en zwarte vrouwen. Zo verandert ze het van het iets vermoeiends in iets om te vieren. Monáe verklaarde ook dat ze er is voor de vrouwen met én zonder vagina, waarmee ze de krachtige inclusiviteit van PYNK nog maar eens bevestigt.

PYNK doet denken aan de satirische romcom But I’m a Cheerleader uit 1999, waarin lhbtq-tieners naar een soort conversietherapie-kamp gestuurd worden dat volledig is aangekleed in blauw- en rozetinten, in een poging om de getroebleerde jongeren hun genderbinariteit te helpen herontdekken. In zowel de clip als de film is de setting ogenschijnlijk perfect, net als de mensen die erin spelen – hoewel we weten dat ze niet perfect ‘horen’ te zijn. Zowel PYNK als But I’m a Cheerleadergebruiken kleur niet als een middel om te verdelen, maar juist als een wapen tegen vooroordelen – een oproep aan ons allemaal om op te staan, te beminnen en seks te hebben.

Monáe gebruikt het woord ‘roze’ doelbewust om meer dingen dan alleen vagina te omschrijven (“als de tong die naar beneden gaat… de kronkels in je hersenen… de gaten in je hart”) – maar herinnert ons er tegelijkertijd aan dat ze nog steeds (en waarschijnlijk altijd) over haar queerness, liefde en ja, vagina zal zingen (“mijn favoriete lichaamsdeel is ook roze”).

Cruisend naast Thompson in een roze, zwevende auto (geïnspireerd op de cadillac van Thelma & Louise) en dansend tussen een rij stralende vrouwen die losgaan in de roze woestijn, serveert ze ons een visuele lesbische fantasie van vierenhalve minuut. Eigenlijk organiseerde Monáe haar eigen Dinah Shore-weekend, en wij hadden het geluk er een glimp van op te mogen vangen.

Volg Broadly op Facebook en Instagram.