De hort op met voetbalzanger Orlando Uitenwerf

Orlando Uitenwerf neemt een hapje van zijn biefstuk en kreunt van genot. Ik zit met de volkszanger in Flanagans, een Iers restaurant in Emmen. Het is verder vrij leeg in de tent, want het is nog vroeg op de dag om te dineren. We eten op tijd, omdat Orlando straks gaat optreden bij FC Emmen, in de blokhut van de Brigata Fanatico. “Ik zeg altijd: je moet voor een optreden goed eten. Je weet nooit wat je treft,” zegt Orlando, terwijl hij de hap biefstuk wegspoelt met een slok rosé.

Orlando en ik hebben elkaar een half jaar geleden leren kennen, toen hij optrad in de kantine van een amateurclub waar ik op bezoek was. Ik vond het optreden van de zanger toen interessant, vandaar dat we hier vanavond zitten, voor een verhaal over Orlando zelf. Hij is nu een volkszanger in het noorden van Nederland, maar vroeger was Orlando een aardige voetballer in Suriname. In Flanagans vertelt hij over de keer dat hij bijna international van Suriname werd. Hij was toen achttien en scoorde aan de lopende band in het Surinaams jeugdvoetbal.

Op een gegeven moment werd Orlando uitgenodigd voor een interland tegen Guyana. Voorafgaand aan de interland moesten alle spelers hun paspoorten brengen. “Iedereen had een blauw paspoort, ik een Bordeaux-rode,” vertelt Orlando. “Mijn ouders hadden allebei de Nederlandse nationaliteit, dus die had ik automatisch ook. Daar had ik niet over nagedacht toen we een interland gingen voetballen. Ik mocht daardoor niet voor het Surinaams elftal spelen. Ik was daar best wel verdrietig van.”

In Flanagans heeft de bediening naast biefstukjes en rosé ook gebakken aardappeltjes, sla en patat op tafel gezet, maar Orlando eet daar niet teveel van. “Nu wil ik niet teveel eten, want straks zijn we in het stadion,” legt hij uit. “Als je behoefte hebt, wil je daar echt niet zitten. Daar denk ik wel heel goed over na.” Dan kijkt Orlando op zijn horloge en staat hij op. Het is tijd om naar FC Emmen te gaan, waar de Brigata Fanatico wacht. We stappen Orlando’s zwarte Audi in. “Meissie Meissie”, van Henk Wijngaard klinkt uit de speakers en Orlando neuriet zachtjes mee.

In de auto vertelt Orlando dat hij op zijn negentiende van Suriname naar Rotterdam verhuisde. “Ik wilde eigenlijk in Suriname blijven, want ik had het daar prima. Maar ik moest met mijn moeder mee.” In Rotterdam ging Orlando voetballen bij DHZ, tegenover het trainingscomplex van Feyenoord. Daar werd hij amateurtopscorer van het westen van Nederland. “Ik werd gehuldigd in het stadion van Excelsior en had de amateurclubs voor het kiezen.” Orlando ging naar Puttershoek, en werkte stages af bij FC Dordrecht en Sparta, maar die liepen helaas op niks uit.

Liefde bracht Orlando vervolgens van Rotterdam naar het noorden van Nederland. Tijdens een avondje stappen in Groningen leerde hij Sharmilla kennen, een knappe jongedame. “Ik was stapelgek op haar.” Orlando verhuisde voor Sharmilla naar Emmen en kreeg daar met haar een zoon, Alexandro. Maar zes jaar geleden werd Sharmilla opeens ernstig ziek. Het ging zo snel, dat duidelijk was dat ze het niet zou overleven. Op haar sterfbed trouwde Orlando met haar, maar zijn verdriet was groot. “Daarna heb ik anderhalf jaar niet gevoetbald.”

Onderweg naar het stadion rijden we langs de plek waar de urn van Sharmilla nu begraven ligt. Orlando wijst naar rechts als we een crematorium passeren, dat letterlijk naast het stadion van FC Emmen ligt. “Hier ligt de urn aan het water,” zegt hij. Na haar dood schreef Orlando het nummer “Jij bent niet alleen”, gebaseerd op brieven die Sharmilla voor hun zoon had achtergelaten. Een clip daarvan staat op Youtube, maar Orlando zingt het niet vaak. “Op dagen dat ik veel aan Sharmilla denk, luister ik het wel weer even.”

Een beveiliger staat daar het inkomende verkeer te regelen als we de parkeerplaats van het stadion op rijden. Orlando vindt dat maar niks. “Kijk, dat is nou jammer in de Eredivisie. Dan heb je meer van dat geouwehoer. Daar hadden we in de eerste divisie geen last van.” Gelukkig doet de beveiliger niet moeilijk als Orlando vertelt dat hij in de blokhut van de Brigata Fanatico gaat zingen. Het begint helaas wel stevig te regenen als we uitstappen, dus we lopen snel naar de blokhut in de hoek van het stadion. Daar worden we opgewacht door Niels, een van de leiders van de Brigata Fanatico.

Niels groet ons hartelijk en haalt meteen een paar potjes bier. Orlando wordt aan de lopende band omhelst door enthousiaste supporters van FC Emmen. “De jongens van de Brigata willen af en toe een feestje met muziek, maar hebben weinig budget. Mijn maatje Rene Wanders en ik sponsoren onze muziek”, legt Orlando uit. Dan loopt hij naar een kraampje waar FC Emmen-artikelen worden verkocht, om zich even later lachend om te draaien met een FC Emmen-sjaal in zijn armen. “Zo, die is voor jou,” zegt hij trots. “Zo hoor je erbij vandaag.”

Ik doe de sjaal om en loop met Orlando naar de blokhut, waar een flinke geluidsinstallatie staat. “Die regen is wel erg jammer voor het optreden,” zegt Orlando teleurgesteld. Als hij even later de eerste liedjes inzet, valt het inderdaad niet mee om de boel in beweging te krijgen. De meeste supporters schuilen onder overkappingen of op de tribune, waardoor de ruimte voor de blokhut grotendeels leeg blijft tijdens het optreden. Ook Rene Wanders krijgt de boel helaas niet in gang. Orlando steunt hem door een arm over zijn schouders te slaan.

“Kom, we gaan de tribune op,” zegt Orlando vlak voordat de wedstrijd begint. We zoeken een plekje tussen de Brigata Fanatico en staan redelijk vooraan. Terwijl FC Emmen aftrapt tegen NAC, vertelt Orlando over zijn jaren als speler en trainer van amateurclub Woonwagen Kamp Emmen (WKE). “De mensen op het kamp zijn een geheel. Ik kreeg daar een warm gevoel bij. Het deed mij aan Suriname denken, de deur staat altijd open voor elkaar. Wat mij ook heel erg beviel, was dat je er na wedstrijden altijd muziek had. Daar heb ik vroeger regelmatig gezongen.”

Bij WKE is de zangcarrière van Orlando twee jaar geleden ook min of meer gelanceerd, toen het zaterdagteam een belangrijke wedstrijd moest spelen. Orlando was destijds trainer van het team en zag dat de jongens gespannen waren. “We hadden zo’n box met muziek in de kleedkamer,” vertelt hij. “Daar zat een microfoon bij. Ik greep zo die microfoon en begon te zingen. Een paar jongens begonnen met de nopjes te klappen en doen. Dat brak de spanning. Een jongen had dat gefilmd en op Kelderklasse gezet. Dat filmpje is in omloop gegaan en honderdduizenden keren bekeken. Ik werd in een keer overal vandaan gebeld.”

Allerlei amateurteams wilden dat Orlando ook bij hen kwam zingen. Nu reist hij elk weekend het land door, om in kantines, cafés en op privéfeestjes te zingen. “Iedere kantine heeft weer zijn eigen charmes, van Groningen tot Drenthe, en Dedemsvaart tot Ruinen.” Zijn grootste optreden tot nu toe was op Zwarte Cross afgelopen zomer. Onlangs zong hij ook op een paardenveiling. “Ik mocht ook voor iemand op een paard bieden. Dat vond ik zo spannend. Maar ik won wel. Ik mocht tot een bepaald bedrag bieden en had hem voor 1000 euro minder.”

Als FC Emmen in de tweede helft opeens de 1-0 maakt tegen NAC, gaat Orlando compleet uit zijn dak. De Brigata Fanatico gaat los als in de slotfase ook de 2-0 valt. FC Emmen wint voor het eerst in de geschiedenis een thuiswedstrijd in de eredivisie. Na het laatste fluitsignaal komen de spelers de overwinning uitgebreid vieren met de supporters. Anco Jansen omhelst Niels van de Brigata, en drinkt in een slok een biertje leeg. Orlando weet dan al dat het laatste deel van zijn optreden bij de blokhut een succes gaat worden. “Als mensen dronken zijn, is elk nummer mooi.”

Bij de blokhut zet Orlando de kraker “Huisje op wielen” van Frank van Etten in, en zijn eigen “Mi Lobi Yu”. Iemand gooit een container om, zodat de zanger een verhoging heeft om op te staan voor de supporters. Zonder aarzeling stapt hij op de container, om onder applaus van het publiek verder te zingen. Sommige supporters van FC Emmen leggen elke seconde van het optreden vast met hun telefoon. Anderen komen op Orlando af lopen om een woordje mee te zingen in de microfoon. Overal feliciteren supporters elkaar met de overwinning.

“Dag Zwarte Jannes!”, zegt een supporter als we na het optreden richting de parkeerplaats lopen. Orlando groet vriendelijk terug, maar wil eigenlijk niet meer Zwarte Jannes genoemd worden. Die bijnaam heeft hij ooit gekregen, omdat hij veel nummers van zijn voorbeeld Jannes zingt. “Maar uit respect naar Jannes gebruik ik die naam niet meer”, vertelt Orlando. “Ik ben geen Zwarte Jannes. Ik ben Orlando Uitenwerf. Het maakt me niet uit dat ik zwart wordt genoemd, maar de naam van een ander wil ik niet. Voor mijn part noemen ze me de Zwarte Parel.”

Orlando heeft vanavond nog een ander optreden op de planning, in een café op een uurtje rijden van Emmen. Door zijn drukke bestaan als zanger, is het nu niet altijd makkelijk om er genoeg te zijn voor de vier kinderen die hij inmiddels heeft, maar Orlando is blij dat hij met dit werk voor een goed inkomen kan zorgen. “Ik moest na de dood van Sharmilla stoppen met werken als loodgieter,” zegt hij. “Door het zingen sta ik nu op eigen benen en kan ik voor mijn gezin zorgen. Ik ben best wel trots op mezelf.”

Zie hieronder meer foto’s van de avond met Orlando Uitenwerf: