Barman Rob van het Arnhemse Streetcafé heeft een hekel aan dronken mensen

Welkom bij Last Call, een rubriek waarin we bij doorgewinterde barvrouwen en -mannen aan de toog hangen om wat van hun levenswijsheid op te doen. Van hoe je over een gebroken hart geraakt tot welke drankjes je niet moet bestellen als je niet uitgelachen wil worden.

Het is zaterdagmiddag als ik het Streetcafé binnenstap en verwelkomd word door reggaemuziek. De tent ziet er simpel uit: een paar statafeltjes met daarop voor de gezelligheid bierflesjes met rozen erin, twee gokkasten en natuurlijk als stralend middelpunt de bar. De muren hangen vol oude gitaren en posters van rockbands. De vage drank- en wietlucht verraden dat hier flink wat wordt doorgezakt.

Het Streetcafé bestaat al dertig jaar en is een goed bewaard geheim gebleven, waar rasta’s, zakenlui en voetballiefhebbers gemoedelijk een jointje kunnen roken, onder het genot van een rock-dvd van Pantera. Het is zo’n café waar je heengaat om maar één biertje te drinken en de volgende ochtend god op je blote knietjes bedankt dat je met je zatte harses niet al je spullen bent verloren.

Ik vraag naar barman Rob Kranenburg (56), maar hij is er nog niet. Een kwartiertje later komt hij binnengewandeld met een tas vol muziek-dvd’s en -cd’s. “Alles wat hier in de cd-kast staat is troep,’’ roept hij naar me. Nadat hij een 'smaakje thee' heeft uitgezocht en één van zijn eigen cd’s heeft opgezet, komt hij bij me zitten.

MUNCHIES: Hoi Rob, hoe ben je achter de bar in het Streetcafé beland?
Rob: Zes jaar geleden had ik weinig werk en ben ik in een ander kroegje begonnen. Na een tijdje hoorde ik dat ze mensen bij het Streetcafé nodig hadden en zo ben ik hier terechtgekomen.

Wat deed je hiervoor?
Ik heb eigenlijk m’n hele leven als lichtman voor bands gewerkt. Ik heb het licht voor Herman Brood, Sweet d’Buster en Gruppo Sportivo gedaan. Maar acht jaar geleden had m’n rug opeens zoiets van: nou is het afgelopen. Na een hoop ellende met opereren en ziekenhuizen zeiden ze dat ik uitbehandeld was. Er was niks meer met m’n rug te beginnen. Werken als lichtman was geen optie meer, want dat is te veel sjouwen. Daarna was de horeca eigenlijk nog de enige plek waar ze me wilde hebben.

Ligt je hart dan eigenlijk niet meer bij de muziekwereld?
Als ik het voor het kiezen had, ging ik natuurlijk liever met bands op stap, dan dat ik hier naar het geouwehoer van dronken mensen moet luisteren.

Hoe was het om met Brood te werken?
Dat was fantastisch. Ik heb me acht jaar lang kostelijk vermaakt. Het was wij tegen de rest van de wereld en we voelden ons onoverwinnelijk. We hebben een hele leuke tijd gehad en de halve wereld afgereisd. Dat is wel leuker dan in een café werken. Niet dat in een café werken niet leuk is. Binnenkort breng ik ook een boek uit met nog nooit eerder gepubliceerde foto’s van die toffe tijd dat ik met Brood werkte.

Wat vind je wel leuk aan het werken als barman?
Het sociale gedeelte: je leert een hoop leuke mensen kennen en ook een hoop vervelende mensen. En naarmate je meer ervaring krijgt, wordt het steeds makkelijker om daarmee om te gaan. En ik kan de hele dag m’n eigen muziek luisteren, dat is toch een stukje ontspanning.

Hoe ga je met die vervelende mensen om?
Zolang mensen zich gedragen kun je er eigenlijk niks van zeggen. Maar zodra ze zich misdragen is het heel simpel: daar is het gat van de deur, opgesodemieterd. Ik ben hier ook voor m’n eigen rust.

Wat maakt het Streetcafé zo leuk?
Dat iedereen welkom is. De diversiteit van wat hier binnenkomt verschilt van zakenlui tot mensen die geen cent hebben. Als je hier een realityserie gaat opnemen, weet ik zeker dat het een hit wordt. Iedereen is gewoon lekker zichzelf. En het in tegenstelling tot de meeste cafés mag je hier binnen blowen [Er is een speciale afspraak hierover gemaakt met de gemeente. Blowen mag met tabaksvervangers. Tabakswaren zijn binnen niet toegestaan en moeten wel buiten gerookt worden, red.].

Mensen komen hier omdat ze er lekker kunnen zitten, met rust gelaten worden en gewoon een jointje mogen roken. Ik denk dat dit ook de charme is van het café. Vroeger was dit een hardrock-café, maar het zit hier nu ook vol met mensen die van reggae houden. En daarom draaien we nu iedere zondag reggae.

Zorgen die verschillende mensen af en toe voor problemen?
Niet per se, maar je hebt van die types die geen huis hebben, geen vriendin en alleen maar drank. Zij zoeken gewoon een plek om ‘s middags of ‘s avonds te zitten. En tot op een zekere hoogte gaat dat goed. Maar na te veel drank slaat dat om, en dan worden ze gewoon vervelend.

Wat gebeurt er dan?
Pff, soms vallen mensen gewoon om, of er vliegen stoelen door te tent. Het is ook wel eens gebeurd dat iemand die niet meer naar binnen mocht met z’n hoofd het draadglas in probeerde te tikken. Maar als lichtman ben ik acht jaar lang met bands op pad geweest, dan maak je ook heel wat mee. Dus ik verbaas me niet meer zo snel over dingen.

De eerste twee gasten aan de bar beginnen iets over pens in een zakje te roepen. Ik vraag Rob naar het pensverhaal.

Er was hier een feestje en op een gegeven moment meurde de hele tent naar rottend vlees. We kwamen erachter dat iemand een zak met pens voor de hond op een tafeltje had laten liggen. De hele tafel zat onder de vleesdrab en een dronken vrouw hing er met haar mouw in. Ik heb echt een hekel aan dronken mensen.

En als je zelf dronken bent?
Ik ben nooit meer zo heel dronken. Vroeger zal dat ongetwijfeld gebeurd zijn, maar ik kan me niet herinneren dat ik zo strontvervelend werd. Sommige mensen hebben gewoon een kwade dronk. Fijn joh, alles wat ik dan zeg is dan fout. Maar ik heb nu wel een goede oplossing gevonden. Als iemand me niet meer interesseert, dan zeg ik gewoon op alles ‘‘precies’’. Dat is geen ja, dat is geen nee, daar kunnen ze zelf alle kanten mee op. En dat is ook meteen het teken dat ik niet meer luister.

Dat zal ik onthouden voor als ik een keer aan jouw bar zit.
Als ik zo reageer dan ben je al heel ver gegaan, hoor. Dan heb ik dat verhaal over je dode kat al tien keer gehoord. Je hebt van die mensen die blijven gewoon hetzelfde verhaal vertellen – of je nou luistert of niet.

Wat voor mensen werken hier?
We zijn best chaotisch, maar dat heeft wel z’n charme. Iedereen doet z’n eigen ding, het is gewoon een soort veredelde huiskamer. Jammer dat gasten aan het einde van de rit moeten afrekenen.

Gelukkig kan je hier op de pof drinken.
Ja, sommige mensen zitten hier dag in dag uit. Die hebben gewoon nog een hogere rekening openstaan, dan wat ik per maand binnenkrijg.

Wordt er uiteindelijk altijd betaald?
De meeste mensen snappen wel dat als er niet betaald wordt, je er gewoon niet meer in komt. Er staat hier een bakje in de keuken met rekeningen die tot wel 15 jaar teruggaan – minstens. Als die mensen weer binnenkomen, dan komt dat bakje tevoorschijn en moet er betaald worden.

Heb je nog wijs advies als barman?
Nee, niet echt. Ik denk wel dat als je wat ouder bent, je dingen beter kan relativeren. Als je hier als 22-jarig ventje achter de bar staat, of als een oude zak van 56, dan zit daar een verschil in qua rust. Ik maak me gewoon niet meer zo snel druk.

Bedankt, Rob.

Volg MUNCHIES op Facebook , Instagram en Flipboard .