Laat me je even vertellen waarom alle pizzatoppings goor zijn

Als ik het afgelopen jaar iets heb geleerd, dan is het wel de mensheid nooit gaat stoppen met wanhopige pogingen om pizza te verbeteren – en daarmee het eigenlijk alleen maar te verpesten. Soms gaan ze aan de haal met de grootte van een pizzapunt, andere keren gooien ze de hele vorm overhoop. Maar in de meeste gevallen denken mensen dat ze overdreven moeten gaan doen met allerlei toppings, wat leidt tot belachelijke combinaties die beter tot hun recht zouden komen op een tasting menu dan op een uitgerekt stuk deeg. Op zich zijn deze ‘innovaties’ niet meer dan irritante, maar onschadelijke tactieken van pizzeria’s die hun merkidentiteit wat spannender willen maken. Maar juist dat letterlijk de hele pizzawereld ineens op zoek is naar de ultieme pizza, zorgt ervoor dat dit eeuwenoude gerecht voor toekomstige generaties wordt verpest. Als je de pizzatraditie in ere wilt houden en een beetje respect hebt voor kwaliteit, zet je je angst om als basic gezien te worden aan de kant en kies je gewoon voor de eenvoudigste optie (wat in dit geval een klassieke pizza margherita is).

Zoals bij het meeste comfortfood ligt ook de aantrekkingskracht van pizza in de vertrouwde combinatie van smaken. Die alleen bereikt wordt als er wordt vastgehouden aan recepten die al generaties lang een succes zijn. Wat lekker is hangt natuurlijk van je persoonlijke smaak af, maar ik durf te wedden dat iedereen die van pizza houdt, vooral dol is op de combinatie van warm deeg met tomatensaus, basilicum en mozzarella. Beter dan dat gaat het wat mij betreft niet worden. Een simpele pizza is de beste pizza. Bovendien is het de makkelijkste manier om erachter te komen of een pizzeria een beetje goed is, en zullen zowel je portemonnee als je lichaam je dankbaar zijn voor het weglaten van al die dure, vette en vooral overbodige ingrediënten.

Even lekker gek doen door voor een pizza met belachelijke topping te gaan, zorgt er meestal voor dat je een gore pizza voorgeschoteld krijgt. Dat valt je alleen wat minder snel op, omdat alle gebreken zijn verborgen onder een berg vijgen en blauwe kaas. Niemand wil een huis met een nieuw dak kopen dat op een rottende fundering staat. Dat geldt ook voor pizza’s: zelfs de beste toppings maken een droge bodem, waterige saus of smaakloze kaas niet lekkerder. Je kunt het bestellen van een simpele pizza vergelijken met het bestellen van een klassieke cocktail in een nieuwe bar. Alleen zo kom je er namelijk achter of de barman weet waar hij mee bezig is. Als je de meest standaard pizza op het menu al niet te vreten vindt, gaan de ingewikkelde varianten er ook niet beter op worden – zelfs al zien de toppings er nog zo aantrekkelijk uit. Waarom zou je je tijd verspillen aan het proeven van hippe varianten, als je je ook gewoon kunt concentreren op het vinden van eenvoudige kwaliteit?

Zelfs als pizzeria’s hun ingrediënten bij lokale boeren halen – wiens inkomen volledig van jouw aankoop afhangt – is het proberen van een vernieuwd recept het vaak niet waard. Meestal geeft het me niet meer dan het gevoel dat ik zojuist onnodig veel geld heb betaald voor een onnodig zware pizza die absoluut niet lekkerder, bevredigender of gedenkwaardiger was dan een normale pizza zou zijn geweest. Ja, ik snap ook wel dat het meer kost om hete honing, verse venusschelpen in limoensaus of een volledige pastramisandwich op een pizza te gooien, maar dat is helemaal niet nodig. Met een klassieker krijg je tenminste waar voor je geld. Je eet je pizza, loopt voldaan de zaak uit, zonder dat je net een midweekje Milaan over de balk hebt gekieperd. Bovendien kan je ieder ingrediënt op een pizza zien als een gigantische diva die het liefst al je aandacht opeist. Hoe groter de ingrediënten zijn, hoe meer moeite ze hebben om normaal te doen en gewoon op hun plek te blijven zitten. De beste pizzapunten kun je oppakken, lichtjes vouwen en opeten terwijl je zit, loopt of staat. Als de toppings eraf glijden en je met een karig stukje vochtig deeg in je hand achterblijft, weet je zeker dat je dit eigenlijk helemaal niet moet willen.

Zoals je in de grafiek hierboven kunt zien, neemt mijn tolerantie snel af naarmate de creativiteit van toppings toeneemt. Wat je hier niet aan kunt aflezen, is dat ik als kind dacht dat er niks erger was dan pizza’s met ananas. Dat had ik dus goed mis. Blijkbaar kan het nog veel verschrikkelijker. Nu steeds meer chefs en pizzamakers de onconventionele topping beginnen te omarmen, zijn pizzeria’s geneigd om werkelijk alles op een pizza te smijten – ongeacht of het lekker is – in een trieste poging om hun zaak van andere te onderscheiden. Ooit was de pizza een perfect uitgemeten gerecht, maar inmiddels lijken we het punt te hebben bereikt waarop een pizza niet meer is dan een eetbaar bord waar je een heel ander gerecht op kunt uitstallen. Wat begon met een onschuldig stukje peperoni, is uitgegroeid tot een walgelijke wedstrijd waarin handenvol pasta, stukken kip en zelfs volledige hamburgers het hele concept van de pizza overhoopgooien. Zoals zoveel domme trends in de culinaire wereld, is ook de topping-gekte het resultaat van een bedrijfscultuur waarin je alleen relevant blijft als je de aandacht weet te trekken. Ik veroordeel je echt niet als je graag pizza peperoni eet, maar besef wel dat daar ook dit monster uit is voortgekomen:

Ik begrijp dat restaurants zich gedwongen voelen om combinaties te creëren die er mooi uitzien op foto’s of nog nooit eerder door iemand zijn bedacht. Maar het enige waar je een goede pizzeria echt aan herkent, is of ze de klassiekers onder de knie hebben en altijd diezelfde kwaliteit aan hun klanten leveren. Bovendien bestel ik liever een pizza waarvan ik zeker weet dat-ie lekker is, dan een bizarre creatie waarover ik alleen maar kan zeggen: “Nou ja, ik heb ‘m in ieder geval geprobeerd.”

Volg MUNCHIES op Facebook Instagram en Flipboard.