Weval is een tijdje weggeweest, en dat vinden ze best eng

Wanneer je afspreekt in de studio van Weval, moet je uitkijken dat je niet ineens uren staat te keuvelen over de vele synthesizers die in de ruimte verspreid staan. Al snel verzand je in gesprekken over hoe lastig de mythische Yamaha DX7 te programmeren is, waarom je de klassieke Roland Juno-6 als zelfrespecterend producer eigenlijk niet meer mag gebruiken en hoe een goedkoop kringloop-apparaat onverwacht een hoofdrol speelt in hun nieuwe muziek. De fotograaf die ik meeneem wordt opeens helemaal enthousiast van een oude bandrecorder die hij vroeger zelf ook gebruikte, en begint met de jongens te discussiëren over of het antieke ding in mono of stereo opneemt. Ik zone even uit.

Hoewel de thee die het Amsterdamse elektronica-duo voor mij inschenkt goed smaakt (het zakje heeft er lang in gezeten, maar daar hou ik van) en het gezellig is, ben ik hier niet alleen om oeverloos over gear te kletsen. Harm Coolen en Merijn Scholte Albers brengen vandaag hun nieuwe album The Weight uit, het vervolg op hun alweer drie jaar oude, titelloze debuutplaat. Er was een periode waarin je doodgegooid werd met Weval. Ze stonden op elk festival, werden door iedereen besproken, en maakten het type elektronische muziek waar je zowel op kan dansen als aan kan zetten wanneer je voor je ouders hebt gekookt. Met de opvolger gaat dat zonder twijfel weer gebeuren. The Weight ontstijgt z’n voorganger, zet nog meer stappen binnen het popspectrum, en ja hoor, de aankomende show in Paradiso is zelfs na zo’n lange radiostilte alweer uitverkocht.

De studio waarin we afspreken – diep in de woonwijk Buikslotermeer in Amsterdam-Noord – is alweer hun derde. Hiervoor zaten ze eerst in een verlaten basisschool en later ook een tijdje in het oude Volkskrantgebouw. De afgelopen tweeënhalf jaar zaten ze in dit buurthuis, op een plein met daarop een speeltuin (Harm: “Soms word ik helemaal gek van de voetballende kinderen”) en wat nieuwe plantenbakken (Merijn: “Die dingen zijn zó lelijk”). Ze delen het gebouw met een fanfare, waarvan de blokfluitles nog weleens voor wat frustratie zorgt. Toch voelen ze zich hier helemaal thuis, en kunnen ze goed met de buurtbewoners opschieten.

Noisey: Hebben jullie nooit akkefietjes met de mensen die hier wonen?
Harm Coolen: Nee, niet echt. Soms gaat er iemand in de wijk klussen met een cirkelzaag, terwijl wij net met een artiest hebben afgesproken om wat gevoelige zanglijnen op te nemen. Dan is het wel moeilijk om te zeggen: “Hé, kan je alsjeblieft kappen?” De laatste keer dat ik het vroeg, was die jongen toevallig naar onze show in Paradiso geweest. Die stopte meteen.

Dat optreden is alweer een poosje terug. Sterker nog: het is drie jaar geleden dat het vorige album uitkwam. Dat is best lang in deze tijd.
Merijn Scholte Albers: Dit is niet per se de way to go inderdaad. Vooral in de popwereld moet je eigenlijk ieder jaar een nieuw album hebben, en dan ook nog eens met twintig tracks erop. Ik vind dat bizar.
Harm: Er kan wat jaren tussen je albums zitten als je tussendoor een dikke hit scoort, maar die hadden wij niet.

Wat hebben jullie in de tussentijd gedaan?
Harm: We kwamen terug van een jaar lang heel veel touren, begonnen daarna met nieuwe dingen maken, maar daar kwam toen weinig uit. Ik denk dat we moe waren van al het optreden. De eerste paar maanden dat we begonnen aan dit album, waren we nog zoekende, maar we raakten er niet gestrest over. Je moet jezelf de tijd gunnen om een nieuwe richting te vinden. Toen we er eenmaal in zaten, duurde het nog een half jaar voordat de release er was.

Kun je je als beroepsmuzikant zo’n lange periode van stilte wel permitteren? Met een nieuw album komen natuurlijk ook veel nieuwe shows.
Harm: Ja, we zijn de afgelopen twee jaar een stuk selectiever geweest met boekingen. Dat kwam vaak neer op één of twee shows per maand. Soms vijf, maar dan had je daarna weer een maand niets. We moesten een balans zoeken met inkomsten, en bovendien wordt spelen alleen maar leuker als je het af en toe doet.
Merijn: Ik dacht laatst wel: shit, we hebben sinds ons debuut maar één track uitgebracht. Dat is best wel eng nu.

De aankomende show in Paradiso is uitverkocht, dus de fans zijn jullie nog niet vergeten. Kunnen jullie zelf nog luisteren naar de muziek waarmee jullie bekend zijn geworden?
Merijn: Laatst had ik onze eerste EP weer eens opgezet en toen dacht ik bij sommige elementen: oei, dit zou ik nu nooit meer doen.
Harm: Kijk bijvoorbeeld naar Gimme Some, wij vonden die sample aan het begin toen eigenlijk al een beetje fout.
Merijn: Ik word daar nu gewoon echt ongemakkelijk van. Dit is verreweg het meest beluisterde nummer van ons – het is meer dan zeven miljoen keer afgespeeld op Spotify. Als je dat nummer aanzet hoor je meteen die herkenbare sample en dan ik trek weg. Maar zulke dingen zijn ook het bewijs dat je verandert. Soms denk ik: wow, vet, hoe heb ik dat ook alweer gedaan? Dan vraag ik mij af of ik ooit nog zo’n melodie zou kunnen schrijven, en ben ik toch wel weer trots. Tekst gaat verder onder de foto's.

Het nieuwe album komt deze week uit. The Weight klinkt een beetje als een zwaarmoedige titel.
Harm: Wij zien het als iets wat enerzijds donker en zwaar kan zijn, maar ook vrolijk. In de jaren dat we aan het album hebben gewerkt, hebben we ons zowel kut als goed gevoeld, en elke keer als we in de studio kwamen vergaten we een beetje de buitenwereld. Als ik chagrijnig binnenkwam of niet openstond voor muziek maken, kon ik door hard te werken wel weer in een betere plek terechtkomen met mijn hoofd.

Er komen thema’s langs als zelfmoord. Dat is nogal wat.
Merijn: Ik wil daar niet te veel over zeggen. Niet omdat ik het voor mezelf wil houden of omdat het geheim is, maar ik wil van onze kant niet te veel verhaal koppelen aan het album. Ik heb liever dat iemand zijn eigen verhaal eraan kan koppelen in plaats van enkel te luisteren naar het mijne. Als ik jou zou vertellen waar de nummers over gaan, zou je alleen nog maar horen wat het betekent voor mij. Het leven buiten de studio was dus soms zwaar.
Merijn: Soms wel. Ook positieve dingen als verliefdheid kunnen veel impact maken. We hadden veel lol in het maken van de muziek in de studio, maar dat stond in contrast met de zware dingen buiten de studio. Daarom voelde die titel gepast.
Harm: Het gaat in elk geval niet over het gewicht van het maken van een tweede album. Integendeel.
Merijn: We dachten juist: chill, we mogen weer. Nu hebben we nog meer lol dan de eerste keer.

Was dat even weg ja?
Merijn: Ik heb een tijdje gehad dat als ik een noot indrukte, het niet voelde en niet durfde verder te zoeken.
Harm: Bij het opnemen van het eerste album maakten we drie tracks die niet op het album kwamen, maar waar we wel twee of drie maanden per stuk mee bezig waren. Nu maakten we ook dingen die niet meer werden dan demo’s maar dat maakte dit keer niet uit. We namen dingen op als we er zin in hadden. We oordeelden minder.
Merijn: Oordeelloos iets maken gaf ons plezier. Dan kwam iemand opeens met een slap bass, en dat voelde dan een beetje fout, maar het is eigenlijk gewoon vet en staat nu ook op het album. Dat soort dingen durfden we drie jaar geleden niet.

Ik denk ook niet dat mensen snel zullen vallen over een slap bass. Heeft iemand weleens iets naars gezegd over jullie muziek?
Merijn: Er wordt zover ik weet niet heel veel gehaat op ons.

Oké, en iets liefs dan?
Harm: We waren een tijdje terug in Engeland voor een festival, en het meisje dat ons daar begeleidde, vertelde dat ze al een tijdje naar onze muziek luisterde. Ze zette ons album graag aan toen ze een baan had waarbij ze tien uur per dag paardenstront moest scheppen in de bergen. Wekenlang. Dat vond ik een leuk compliment.

Dankjewel jongens!

Volg Noisey op Facebook, Instagram en Twitter.