Freelancer worden? Ik ben het al 4 jaar en dit zijn de voor- en nadelen

Is een kantoorbaan echt zo kut als het klinkt? Hoe eerlijk moet je zijn bij een sollicitatie? En word je niet beter je eigen baas? Alles wat je moet weten over hoe werken werkt, nu in de VICE Guide to Work.

Je bent je eigen pooier, je regelt je opdrachten zelf en niemand verdient geld op jouw rug. Wat dat van jou maakt? Juist, een motherfucking zelfstandige. En geen baas hebben heeft alleen maar voordelen. Of niet? Voor wie nog twijfelt om zijn saaie kantoorbaan op te zeggen en zelf iets op te starten, zet ik als ervaringsdeskundige de voor- en nadelen op een rijtje.

Ik kan halfweg deze zin stoppen met typen, mijn laptop toeklappen en met een cappuccino in de zon gaan zitten. Want ik ben een selfmade woman en ik bepaal mijn weekschema he-le-maal zelf. Hierdoor heb ik het gevoel dat ik nooit écht aan het werken ben.

Elke week neem ik me voor dat ik in het weekend niet ga werken. Elke vrijdagavond constateer ik dat mijn voornemen mislukt is. Omdat ik leuke nieuwe opdrachten met korte deadlines niet wil laten schieten, plan ik tegen het einde van de week alsnog mijn weekend vol. En de vrije kwartiertjes ook. Want die ene mail moet nog worden beantwoord, die ene overschrijving nog gedaan, die ene tekst nog een laatste keer nagelezen vooraleer ik ‘m verstuur. Als ik niet aan het werken ben, dan voel ik me schuldig.

Mis nooit meer iets van VICE: volg ons op Instagram en schrijf je in voor onze wekelijkse newsletter.

Volgende week vlieg ik een weekje naar Barcelona om er vrienden te bezoeken. Mijn laptop neem ik mee. Dan maak ik een hotspot met mijn smartphone en werk er gewoon verder aan mijn opdrachten, vanop een gezellig terrasje met de lekkerste patatas bravas van de stad. Ik heb ook al gewerkt vanuit Zuid-Afrika, Hong Kong, Mexico, Colombia, Bolivia en Argentinië. Als ik daarmee geen lichte jaloezie opwek, dan is deze hele alinea voor niks geweest.

Op de trein even uit het raam turen zit er niet in. Want tijdens zo’n halfuurtje potentieel niksen moet ik mijn laptop even openklappen en wat ditjes en datjes aanpassen. Het is dus echt onbegrijpelijk dat de NMBS heeft beslist om niet te investeren in internet op de trein. Kom ik na een werkdag thuis, dan klap ik ‘m aan de keukentafel ook nog open. En in de zetel, en in bed, en op vakantie, en in bed op vakantie.

Werken tussen andere ondernemende zelfstandigen in een coworking space geeft me het idee dat ik altijd tussen vrienden zit. We zetten een relax muziekje op, ’s middags lunchen we samen, we werken samen aan een opdracht, bezoeken expo’s en feestjes en we delen onze zorgen en opladers met elkaar. En op vrijdag drinken we een pintje om het weekend in te zetten. Eigenlijk voelt mijn werkleven aan als één grote vakantie met vrienden.

Wie met mij op reis gaat, kan zich verwachten aan een reisgezel die de hele tijd met haar neus in de Lonely Planet zit te researchen, buiten Europa bij het minste signaaltje wifi haar mails beantwoordt en met de locals uren discussieert over de politieke koers van hun nieuwe president. Want een week in het buitenland zijn, betekent een goudmijn aan nieuwe informatie. Uit elke vakantie probeer ik minstens één verhaal te persen. Want een dag helemaal niet werken, betekent een dag helemaal niks verdienen. En van die dertiende maand, vakantiegeld of de extralegale voordelen moet ik het niet hebben.

Ik heb geen irritante baas die me op het matje roept of me binnen zijn of haar strak uitgezette lijntjes doet kleuren. Ik fix al mijn opdrachten zelf en helemaal niemand verdient geld op mijn rug.

Ik heb verschillende klanten voor wie ik deadlines moet halen en aan wie ik verantwoording moet afleggen. Dat is soms goochelen met afspraken en tijd. Want eigenlijk zijn zij mijn bazen. En de administratie, aangiftes, verzekeringen afsluiten, sociale lasten betalen, rapportering en andere woorden waarvan ik een beetje moet overgeven in mijn mond, die regel ik ook allemaal zelf. Hoewel… mijn boekhoudster Cindy is eigenlijk een hele belangrijke persoon in mijn leven. Ik moet haar dringend eens een bos bloemen sturen.

Het kan zijn dat ik binnen twee maanden naar Kenia trek om er aan onderzoeksjournalistiek te doen, het kan ook zijn dat ik volgend jaar verslag uitbreng over het carnaval in Rio de Janeiro. En ik hoop nog steeds dat ik ergens een vaste column krijg. Dat wil ik namelijk heel graag en zou ik heel goed kunnen. (Ja, dit schrijf ik geheel bewust zodat de hoofdredactie van een coole krant of magazine contact opneemt met mij.)

Er zijn klanten die grootse plannen hebben en die met mij in zee willen gaan, ik trein naar hun kantoor en woon verschillende vergaderingen bij, maar op een bepaald moment ketsen ze toch alles af. Ze zeggen dat het project is uitgesteld of dat er toch geen budget is, maar misschien vinden ze me te duur of te vervelend. Mede daardoor weet ik nooit welk giga of mini bedrag de komende maand op mijn bankrekening zal verschijnen. Maar net die onzekerheid houdt me scherp. En een leuke opdracht binnenhalen voelt telkens weer alsof ik de lotto win. En dan zitten we weer bij voordeel 5.

Een saaie opdracht, een evil opdracht (iets voor Shell of Monsanto bijvoorbeeld), of een opdracht die slecht betaalt, daar kan ik gewoon nee tegen zeggen. Er is niemand die me verplicht ze wel te doen.

Ik zie altijd overal opportuniteiten. Daardoor vind ik het echt héél moeilijk om nee te zeggen tegen een opdracht, ook als die me wat minder interesseert of als ze wat minder betaalt. Er zijn altijd voordelen om ze alsnog te doen. En daardoor heb ik te veel werk, en zit ik ook in het weekend te tokkelen. Zie nadeel 1.

PS: Shell en Monsanto, jullie hoeven echt niet aan te kloppen.

Als ik ergens heen vlieg en daar werk, dan kan ik mijn vliegticket en mijn verblijfskosten inbrengen, en ook mijn cappuccino van in voordeel 1. Op die manier kan ik mijn belastingen drukken.

De Belg is bang om te ondernemen. Daar kan ik inkomen. Op mijn belastingbrief staat een bedrag waarvan ik een beetje moet overgeven in mijn mond. Bij deze bedank ik opnieuw mijn boekhoudster Cindy om mij te allen tijde op mijn verplichtingen en betalingen te wijzen. Ik moet Cindy echt een bos bloemen sturen. En haar meteen vragen of ik die als kost kan inbrengen.

Ik moet niet gaan lasershooten of een touwenparcours gaan afleggen tijdens een muffe teambuilding, ik heb geen collega’s van wie ik naar verhalen over het rapport van hun (klein)kinderen moet luisteren, die me foto’s laten zien van hun katten (ik hou niet van katten, ik ben allergisch voor katten, katten zijn stom), of die me betweterig op mijn gebreken wijzen terwijl ik lekker knus in mijn blinde vlek zit, ervan overtuigd dat ik extreem goed bezig ben.

Ik heb dus geen collega’s aan wie ik raad kan vragen over een bepaalde tekst of opdracht. Als ik thuis zou werken en aan niemand over mijn reizen, mijn thuissituatie of het rapport van mijn (klein)kinderen zou kunnen vertellen, dan zou ik helemaal vereenzamen en alsnog een stomme kat nemen. Dan zouden mijn sinussen immens opzwellen, ik zou de hele dag zitten niezen, van miserie helemaal geen werk meer gedaan krijgen en het luttele geld dat ik toch bij elkaar rijf aan papieren zakdoeken moeten spenderen. Gelukkig voorkomen de mensen in mijn coworking space dit hele horrorscenario. En de wifi is er beter dan bij me thuis.