Ik mocht naar een etentje voor mensen die Joost heten omdat ik Joost heet

Laten we het even over deze foto hebben. Niks bijzonders, denk je. Gewoon wat mensen die poseren voor een groepsfoto. Toch is er meer aan de hand. Dit is een foto van twintig mensen in het Amsterdamse Restaurant JOOST die allemaal Joost heten. (Joost mist, hij stond buiten te roken). Al die mannen? Joosten. En die vrouw dan? Ook een Joost.

De Joosten waren daar afgelopen donderdagavond voor de tweede editie van het 'JOOST Moet Je Heten'-diner: een geheel verzorgd driegangenmenu met open bar door Restaurant JOOST, in leven geroepen als sympathiek gebaar naar naamgenoten. Zoals de naam van het diner al doet vermoeden, moet je Joost heten om voor evenement te worden uitgenodigd. Uiteindelijk hadden er meer dan 220 Joosten zich aangemeld op de website van Restaurant JOOST, waarvan er twintig gelukkige Joosten door de loting waren gekomen – twintig plus ik. Omdat ik een groot fan ben van het maken van flauwe grappen en de existentiële confrontatie met mijn eigen identiteit als Joost, wilde ik graag aanwezig zijn. Dat mocht – als pers-Joost – en het was fantastisch. Ik weet nu eindelijk hoe de Smurfen zich voelen.

Bij binnenkomst word ik begroet door de organisatie met een lijst vol Joosten. "Joost, neem ik aan?" klinkt het vragend. "Joost, ja," glimlach ik terug. Nadat ik vertel welke Joost ik ben, krijg ik een cocktail aangeboden die ook Joost heet (in de Joost-cocktail zit cava en een oranje likeurtje) en loop ik het restaurant in waar een hoop Joosten gezellig staan te borrelen. Er zijn verschillende Joosten: oude Joosten, jonge Joosten, Joosten uit heel Nederland, een natuurkundige Joost, IT'er-Joost, hovenier-Joost, een Joost die officieel zijn naam naar Joost had laten veranderen en een vrouwelijke Joost. Allemaal verschillend, allemaal Joost.

"Ha Joosten," zeg ik. "Ik ben Joost." Ik schud de hand van de Joost naast mij. "Joost," zegt hij. "Joost," zeg ik. Gooi veertig willekeurige mensen van verschillende leeftijd, afkomst en herkomst in een restaurant en kans is groot dat er absoluut niet gevibed wordt. Zorg ervoor dat de helft allemaal dezelfde naam heeft (Joost, bijvoorbeeld) en je krijgt gezelligheid en flauwe grappen zoals:

Wijzend naar een andere Joost: "Ik ben zijn naam even kwijt, hoe heet hij ook alweer?" Of bij de groepsfoto; "Kan Joost even een beetje opschuiven?", "Volgens mij had Joost zijn ogen dicht." en "Staat Joost er goed op?"

Flauw? Ja. Hilarisch op het moment? Absoluut. Maar een evenement waar alleen maar naamgenoten van je zijn, is niet alleen fantastisch om de slechte grappen die je er kan maken. Het is ook perfect voor als je slecht bent met het onthouden van namen op feestjes of als je vaak niet weet waar je het met nieuwe mensen in godsnaam over moet hebben: iedereen heet Joost en over dat feit kan je het altijd hebben.

Omdat ik natuurlijk mijn aanwezigheid wel moet verdienen (ik had als pers-Joost per slot van rekening niet met de loting meegedaan), besluit ik de flauwe grappen even te laten voor wat ze zijn en op zoek te gaan naar een gemeenschappelijke deler tussen de Joosten. Ik heb hier de unieke wetenschappelijke mogelijkheid om een inherente Joostheid te vinden. Wat verbindt deze verzameling jonge en oude Joosten? Wat maakt hen Joost? En, even belangrijk, wat maakt de naam Joost hen?

De eerste overeenkomst is niet heel moeilijk te vinden. Een blik op de groepsfoto en je ziet dat de Joosten aanwezig in Restaurant JOOST allemaal witte, Nederlandse mannen zijn. Er is weliswaar een vrouw-Joost, maar, zo fluistert ze me toe, zij heet technisch gezien José, maar wordt van jongs af aan Joost genoemd. Die vergeten we dus voor het gemak even. Joosten zijn dus blanke Nederlandse mannen.

Toch voelt dat te gemakkelijk. Er moest meer zijn. "Joost!" roept plots een Joost een tafel achter mij en ik draai me om. Iets – noem het de intonatie in zijn stem – maakt mij meteen duidelijk dat hij met Joost mij en niet een andere Joost bedoelt en plots realiseer ik mij dat het leven van de Smurfen nog niet zo verwarrend is als je zou denken. Joost is met de Joosten aan zijn tafel tot dezelfde conclusie gekomen als ik met de Joost aan mijn tafel: dat praktisch alle introducés (lees: voornamelijk vrouwen) blond zijn.

Dat kan natuurlijk toeval zijn, ware het niet dat blond niet de dominante vrouwelijke haarkleur is in Nederland (40 procent, ten opzichte van 45 procent brunettes) en ik net naar de foto's van vorig jaar heb gekeken waar de vrouwen ook overwegend blond waren. Is de Joost dan een witte, Hollandse man die op blonde vrouwen valt? Oftewel een ontzettend gemiddelde Nederlander? (Uit onderzoek blijkt dat de meeste Nederlandse mannen op blonde vrouwen vallen).

Deze Joostheid zie je ook terug in het menu en het eten was dan ook, net als de Joosten, hartstikke Hollands. Bij de borrel worden borrelhapjes zoals bitterballen, blokjes kaas en worst geserveerd en voor het diner is er een vlees- en visplankje vooraf, als hoofdgerecht keuze tussen een hertenbiefstuk of kabeljauw en hangop als nagerecht. Het diner kan de groep mensen niet beter weerspiegelen. Restaurant JOOST weet wie Joost is

Na het eten druipen alle Joosten rustig een voor een af, tot ik de laatste Joost ben die er met zijn Joost-goodiebag vandoor gaat. Uiteindelijk vind ik, ondanks alle gezelligheid, helaas geen universele Joostheid. Blanke, Hollandse mannen die op blonde vrouwen vallen, is ongetwijfeld een set kwaliteiten die je bij elke populaire Nederlandse jongensnamen terugvindt. Maar die hebben niet hun eigen diner.

Joost doet soms vaker dingen met voedsel en de naam 'Joost' op zijn domme instagramaccount Joost Mag Het Eten. Volg hem.