Muziekvrienden Max Graef en Glenn Astro spelen ‘raad de plaat’ met elkaars platencollectie

Foto's door Maximilian Virgili

Dit artikel is oorspronkelijk gepubliceerd door THUMP US.

Max Graef en Glenn Astro worden zó vaak in dezelfde zin opgenomen, dat sommige mensen denken het één persoon is. Geloof het of niet, de house-producers, dj's en goede vrienden zijn twee verschillende mensen. Graef luistert naar classic rock, terwijl Glenn opgegroeide met hiphop. Misschien dat hun gevarieerde muzikale opvoeding zorgt voor hun sterke samenwerking, zoals op hun nieuwe album The Yard Work Simulator, dat onlangs uitkwam op Ninja Tune. Het album zit vol met stoffige hiphop-achtige deephouse.

In plaats van een gesprek over hun nieuwe plaat, besloten we om hun kennis van elkaars platenverzameling te testen. De een trekt een plaat tevoorschijn, de ander moet raden welke het is.

(Before the record starts playing)

Graef: Dit is echt moeilijk, ik wil kijken.

(Het eerste stuk begint)

Graef: Oké, dit heb ik nog nooit gehoord. Dit is ook niet mijn ding. Is het The Cure of zo?

Astro: Bijna! Je zit in het goede tijdperk.

Graef: Ik vind het wel leuk. Wat is het?

Astro: The Smiths – Still Ill

Graef: Dit komt uit de jaren tachtig toch?

Astro: Ja, 1984.

Graef: Ik heb nooit iets gehad met muziek uit de jaren tachtig. Geen idee waarom eigenlijk. Ik moet al het goede uit die tijd nog maar eens gaan ontdekken.

Astro: Mijn artiestennaam is tijdje 'Still Ill' geweest, maar dat kwam niet door dit nummer.

Astro: Oké, deze moet je weten. Tenminste de vocals.

(De plaat wordt afgespeeld op 45rpm in plaats van 33rpm)

Graef: Weet je zeker dat dit de juiste snelheid is?

(De track gaat verder)

Graef: Ik heb dit nog nooit eerder gehoord, maar klinkt goed.

Astro: Het is TY, hij heeft ook een plaat op Ninja Tune.

Graef: Waarom heb je dit gekozen?

Astro: Ik vind het label Big Dada leuk. Mijn vriend en ik vonden hem in die tijd echt geweldig.

Graef: Is het Britse rap?

Astro: Ja.

Graef: Oké, daar weet ik dus echt helemaal niks vanaf.

(Glenn kijk sceptisch naar Max, om ervoor te zorgen dat hij niet spiekt)

(Plaat begint te spelen)

Graef: Ik heb geen idee.

Astro: Het is Build An Ark.

Graef: Oh, serieus? Daar heb ik veel over gelezen. Waar komen ze vandaan?

Astro: Nederland. De plaat is door Kindred Spirits uitgebracht in 2003. Dat is een sub-label van Rush Hour.

Graef: Ik heb altijd gedacht dat Build An Ark een rockband was. Is het eigenlijk wel een band?

Astro: Ja, een jazzband. De violist van Flying Lotus zat er ook in, Miguel Atwood-Ferguson. Ik hou echt van spirituele jazz, zoals Pharoah Sanders.

Graef: Dat is totaal niet waar we naar luisteren?

Astro: Oh, kom op. Deze gasten coveren een hele hoop van Pharoah Sanders en John Coltrane. Het is zonder twijfel mijn favoriete jazzgroep, vandaar de keuze.

Astro: Oké, nu we het toch over spirituele jazz hebben, heb ik deze gekozen. Maar ik moet ergens in het midden beginnen, anders is het te moeilijk.

Graef: Ik heb alle tijd.

Astro: Ken je het?

Graef: Hmm, nee. Misschien Art Ensemble of Chicago?

Astro: Wacht even, ik zet 'm wat verder.

Graef: Ik denk nog steeds Art Ensemble of Chicago.

Astro: Oké, ik zet 'm nog wat verder. Nu wordt-ie goed.

Graef: Het is een van die saxofoongasten.

Astro: Het is Pharoah Sanders.

Graef: Het is een fantastisch nummer. Grappig, ik heb eigenlijk een hele hoop jazzplaten, maar niks van Pharoah Sanders.

Astro: En dat bedoel ik met 'toegankelijk'. De plaat heeft overduidelijk uitschieters, maar het gaat altijd terug naar de mooiere melodieën.

Graef: Het is grappig, omdat ik altijd grote namen ontwijk. Net als dat mensen maar door blijven gaan over John Coltrane. Ik heb drie platen van hem die ik heel goed vind, maar ik heb me nooit echt in hem verdiept. Daar heb ik altijd moeite mee.

Astro: Ik begrijp wel wat je bedoelt, maar Pharoah Sanders is een ander verhaal. Een vriend van me liet hem aan mij horen, en ik was gelijk verslaafd. Dat was ook het geval bij Gil Scott Heron – ik wilde alles hebben.

Graef: Oh ja, deze ken ik sowieso. Fuck. Ik kom er niet op.

Astro: Als de vocals komen weet je het meteen. Als ik een ander nummer had gekozen, dan had je het meteen geraden.

Graef: Je wil me gewoon voor schut zetten.

(Vocals)

Graef: Oh, het is Radiohead. Ik vind ze goed, maar ik vind het vervelend dat ze zo bekend zijn. Ik heb maar één album van ze, maar ik luister er veel naar. Het is de plaat met al die kleuren op de cover. Reckoner staat erop.

Astro: Dit is het enige album dat ik van ze heb en ik luister het veel, maar ik heb er nooit over nagedacht om nog een plaat van ze te kopen. Deze track kun je ook niet mixen, het heeft een 4/4 ritme maar skipt elke vijfde maat een bar. Kun je niet zeggen dat het een 6/4 is?

Astro: Zijn het de Red Hot Chili Peppers? Puur vanwege het feit dat je het altijd over ze hebt.

Graef: Jammer, die heb ik alleen op cd. Die verzamelde ik vroeger.

Astro: Zou ik het nu moeten weten?

Graef: Je zou echt moeten weten wie dit is.

Astro: Bill Withers?

Graef: Niet eens in de buurt. De artiest bespeelt op deze track niet zijn normale instrument. Straks komt de piano, dan vertel ik je wie het is.

Astro: Ik vind het wel goed.

Graef: Het is Santana.

Astro: Dat is idioot. Dit had ik nooit kunnen raden.

Graef: Ik vond die Santana gitaardingen altijd tof, en ontdekte deze plaat. Dit was ook mijn allereerste eigen plaat, ik had hem gekregen uit mijn vaders platencollectie. Ik wilde hem gewoon hebben omdat de cover zo vet was.

Astro: Twit?

Graef: Ja, herkende je de stijl?

Astro: Ja, het is herkenbaar. Ik heb deze plaat zelf niet trouwens.

Graef: Ik heb hem meegenomen zodat je ernaar kon luisteren. Luister naar de vocals, die zijn geweldig. Het heet Sofortrente.

Astro: De vocals zijn simpel, maar perfect.

Astro: Dit is live.

Graef: Ja, je hebt gelijk. Zo heet het album ook.

Astro: Dit is tof.

Graef: Hier luisterde ik naar toen ik jong was en mijn hart gebroken was. Ik weet zeker dat je de zanger kent – hij heeft ook met Queen opgetreden. [Paul Rogers van Bad Company]

Astro: Het is erg blues-achtig. Maar ik heb geen idee.

Graef: Het is van Free.

Astro: Ik ken het niet, maar hou wel van dit soort melancholische muziek. Het klinkt een beetje als The Thrill Is Gone van B.B. King.

Graef: Nu even iets heel anders.

Astro: Techno? Je hebt nog geen techno opgezet.

Graef: Wacht nou. Ik heb deze meegenomen, omdat ik deze altijd draai en je me nog nooit hebt gevraagd welke plaat het is. Het is heel bruut.

Astro: Draai jij dit? Waar komt het vandaan?

Graef: Australië.

Astro: Mic Newman?

Graef: Nee, het is Sleep D.

Astro: Oh fuck, ik vind het echt goed. Geen idee waarom het me nooit is opgevallen. Een beetje mollig, maar wel leuk.

Graef: Nu een gouwe ouwe. Al heb ik deze laatst pas gekocht.

Astro: Zingt ze Portugees?

Graef: Nee, het is Pools. David [IMYRMIND] kent haar.

Astro: Oh, die zangeres. Ik ken die papaya-track van haar. Of was het geen papaya – een ander fruit misschien?

Graef: Wacht nou even, je kent deze track sowieso.

Astro: Kut, ik weet het niet.

Graef: Het is 1980 van Krystyna Pronko van. Ik zal een andere track opzetten.

Astro: Deze plaat was vast duur.

Graef: Valt mee, veertig euro. Ik heb hem op Discogs gekocht. Saai.

Astro: Ik wil hem ook. En dit is niet die ene van die papaya-song, bedenk ik me net.

Max Graef & Glenn Astro's

The Yard Work Simulator

, kwam uit op 27 mei via Ninja Tune.