Een ontmoeting met een van de beste tamalero’s in Mexico-Stad

Erik haalt het deksel van de metalen pan die vol zit met tamales. Direct komt de geur van chili, mais, boter en zout me tegemoet. "Als je trek hebt in hartige tamales, ik heb ze met varkensvlees, al pastor en met postelein, bonen en kaas," zegt hij.

Zodra je de maisbladeren van de gloeiend hete tamale afhaalt, ontdek je de zachte, pittige maisvulling met geroosterd varkensvlees, chorizo en kaas of rundvlees al pastor. Erik maakt de tameles met alle ingrediënten die hij zelf lekker vindt, of gewoon met de dingen die hij in zijn koelkast vindt.

Slechts een paar stappen verwijderd van metrostation Viaducto de la Ciudad de Mexico vind je Erik tussen een verkoper van tortas, iemand die taco's verkoopt en een kerel met een gigantische pan gebakken aardappels.

Vijf jaar geleden serveerde de 37-jarige nog drankjes als ober in een stripclub. Toen hij deze baan verloor, besloot hij tamales te gaan maken om wat geld te verdienen. Toen steeds meer stripclubs in Mexico-Stad begonnen te verdwijnen, besloot Erik zich volledig toe te wijden aan zijn tamale-carrière.

"Ik heb een veel eten verspild terwijl ik experimenteerde met tamales," vertelt hij terwijl hij me een gestoomde tamale aanreikt. Ik haal de maisbladeren er met één hand af en gebruik de plastic lepel om de vulling op te eten. Ik proef de romige smaak van het lievelingssnoep uit mijn kindertijd. De tamale smaakt een beetje naar melk en chocolade. "Ik heb er één met tequila gemaakt, maar die mislukte de eerste tien keer voordat hij wel goed was. Toen ik het met zoet deeg probeerde, was de tequilasmaak perfect."

Erik staat elke dag rond elf uur 's ochtends op, een gewoonte die hem is bijgebleven van zijn dagen in de stripclub.

Als de eerste klanten arriveren, vragen ze vaak om speciaal gemaakte tamales. "Als ik zeg dat ik een tamale naar hun wens kan maken, kijken ze meestal raar op," vertelt Erik.

De man die taco's verkoopt tegenover Erik vroeg laatst: "Hey, kan je ook een ook een Oaxaca-stijl tamale maken met suadero gewikkeld in bananenblad?". De taco-verkoper gaf hem wat vlees, Erik begon de uien te snijden, aan te fruiten en stopte alles samen met wat koriander en groene salsa in de tamale.

Erik vertelt dit allemaal terwijl hij een denkbeeldige tamele in zijn linkerhand houdt. "Ik bracht de tamale naar de tacoman die hem opat tijdens het verkopen van taco's. Iedereen ging vragen stellen over de tamale die supergoed gelukt was en zo kreeg ik weer een hele hoop nieuwe klanten."

Om negen uur 's avonds, twee uur nadat Erik op zijn vaste standplaats is gaan zitten op de hoek van -straat, is de pan alweer leeg. Erik gooit water over de kolen om ze af te laten koelen.

"Ik was je gister aan het zoeken maar je was er niet, cabrón. Ik had ontzettende trek in tamales, maar het feit dat je vandaag tamales al pastor hebt, maakt alles weer goed," zegt één van zijn klanten.

"Nee man, ik kom hier elke dag. Behalve als ik een heel belangrijk feest hebt, of doodga aan een kater," zegt de tamalero en begint te lachen. "Dat zijn de enige dingen die me kunnen tegenhouden om hier te staan."

Hij denkt even na. "Nou ja. Gisteren was el clásico."

Erik kijkt naar mij. Ik begrijp hem volledig. Het was niet zomaar een voetbalwedstrijd. Het was dé wedstrijd, een mythische ontmoeting tussen de Amerikanen en het team van Guadalajara, een klassieker waarbij de trots van het land op het spel stond. In dat geval is het oké om een dagje geen tamales te hebben.

Dit verhaal verscheen eerder op de Spaanstalige MUNCHIES