Deze Chinese vrouw maakt korte metten met bazige koks en de oubollige afhaalchinees

Deze week brengen MUNCHIES-redacties wereldwijd verhalen uit de Chinese keuken. We belichten de Chinese moslimkeuken in Rotterdam, de meest geliefde afhaalchinees van Velp en het omstreden debat rond het wokakkoord; we ontdekken hoe het is om op te groeien in een Chinees restaurant in Friesland, komen erachter waarom restaurants een oneven aantal goudvissen moeten hebben, en ontrafelen het mysterie van de altijd op elkaar lijkende menukaarten.

Het maakt niet uit welke afslag je in Nederland neemt, aan de rand van elk dorp zit een afhaalchinees. Deze restaurants zijn een uitstervend fenomeen, het aantal daalt al jaren en regelmatig worden hele inboedels geveild. Achter elke dorpschinees schuilt een verhaal over China, het achterlaten van familie, kinderen die opgroeien in twee culturen, verbasterde familierecepten en keihard werken. De Chinees is altijd open.

De eerste keer dat ik Ping Cao zag was toen ik op een zaterdagavond in Velp, naast Arnhem, uit eten ging in haar restaurant Si-Chuan. Op zaterdagavond eten bij de dorpschinees is iets wat mensen in mijn filterbubbel voornamelijk ironisch zouden doen. Maar er was helemaal niks ironisch aan dit etentje. Si-Chuan is een fantastisch restaurant, en de baas achter de pannen is Ping Cao, een alleenstaande moeder, restauranteigenaar, chef-kok en ook nog eens een sprankelend persoon. Met haar hoge koksmuts op flaneerde ze tegen het einde van de avond langs alle tafels om met iedereen een praatje te maken. Bij één tafel bleef ze extra lang kletsen, alsof ze de gasten al jaren kende. Achteraf begreep ik dat dat ook het geval was.

Lees verder op Munchies.