Miley Cyrus houdt van hiphop en dat is oké

Dit soort shit is precies waarom Jay-Z de afgelopen tijd zo’n Miley-supporter was. Niet alleen als ze iets met de onderwerpen ‘seks’ of ‘drugs’ doet gaan de mensen de barricades op, ook als ze hiphop aanraakt, is iedereen terstond in rep en roer. Mensen worden woest, zijn teleurgesteld, verdrietig. Jay-Z zei het al: “Miley is de nachtmerrie van elke conservatieveling,” en hij heeft gelijk. Hoewel de Miley-situatie natuurlijk veel complexer is, vat dat het wel mooi samen.

Miley Cyrus’ liefde voor hiphop zorgt namelijk voor schrik rond het hart en tranen in de ogen van twee groepen mensen: behoudsgezinde Amerikanen die vol afgrijzen moeten aanzien hoe het voormalige Disney-sterretje rappend haar bil schudt, én mensen die over het algemeen groot voorstander zijn van hiphop en twerkende meisjes. In die laatste categorie vallen grote zwarte mannen die bang zijn dat Miley er vandoor gaat met hun cultuur, maar ook witte rapmeisjes die niet willen accepteren dat Miley net zo dol is op hiphop als zij zijn.

Al deze mensen hebben een punt. Toen Party in the USA drie jaar geleden zegevierde in de top 40 vertelde Miley namelijk nog nuchter dat hoewel ze daarin zingt dat er een Jay-Z-liedje op de radio is, ze eigenlijk nog nooit een nummer van Jay-Z had gehoord. Tien miljoen Instagrams van Miley met willekeurige rappers later zijn mensen, begrijpelijk, een beetje sceptisch. Hoe kan een meisje dat een kleine drie jaar geleden het verschil niet wist tussen Big Pimpin’ en The Holiday Rap zijn uitgegroeid tot een legitieme hiphopartiest? Het heersende gevoel is dat dit kleine, rijke, roomblanke meisje hiphop beschouwt als een nieuwe outfit en het genre niet serieus neemt.


Trippy mane.

Maar zeggen mensen dat niet alleen omdat ze rijk en beroemd is? Waarom zou Miley tegenwoordig niet gewoon oprecht geïnteresseerd zijn in hiphop?

Miley komt uit Nashville. Haar vader, Billy Ray Cyrus, is in Amerika een gigantische country-ster. Ik kan me dus niet voorstellen dat 36 Chambers door de huiskamerspeakers pompte toen Miley jong was. Ook is de kans best klein dat een neef haar voor kerst een kopietje van Ready to Die cadeau heeft gegeven. Ze heeft de eerste zestien jaar van haar leven niet eens de mogelijkheid gehad om überhaupt een fuck te geven om hiphop. Maar het is logisch dat je, als je eenmaal van je muziek je beroep hebt gemaakt, op een gegeven moment een kijkje gaat nemen bij andere genres. Waarom zijn we boos op beschermd opgevoed jong meisje, die de keuze heeft gemaakt haar muzikale horizon te verbreden? Toen ze twaalf was werd ze al klaargestoomd voor een leven als schatrijk kindsterretje, die ook haar omgeving schatrijk zou gaan maken. Wanneer zou zij tijd gehad hebben om naar een winkel te gaan en daar van haar zuurverdiende aardbeienplukgeld The Infamous te kopen?

Nu is Miley volwassen en kan ze min of meer haar eigen gang gaan. Goed, het zal nog steeds moeilijk zijn om een waardevolle discussie met haar te voeren over wie de beste verse had op Reservoir Dogs, maar er is iets in haar losgemaakt, een ontwikkeling in gang gezet, en als hiphopfan kan ik dat alleen maar aanmoedigen. Ze had er zo makkelijk voor kunnen kiezen om altijd muziek voor meisjes van elf te maken, of op het succes van haar vader en peetmoeder Dolly Parton de blanke, blanke countrywereld in te stromen. In plaats daarvan koos ze ervoor om als eerste daad van volwassen onafhankelijkheid met Juicy J de studio in te duiken. Echte hiphopfans kunnen daar echt niets op tegen hebben.

Los daarvan zou het wel mooi zijn als ze haar tong voortaan een beetje binnenboord zou kunnen houden.