Eerder dit jaar reisde ik af naar Nou, een vissersdorpje aan de noordkust van Japan. Ik bezocht er een opleidingsinstituut voor sumoworstelaars. Deze onofficiële nationale sport is al meer dan tweeduizend jaar oud en de huidige kampioenen zijn wat Messi en Ronaldo zijn voor het voetbal, maar dan met meer eer en respect en minder gezeur over schwalbes. Er worden strenge trainingsschema’s gehanteerd om ervoor te zorgen dat de sporters helemaal klaar en fit zijn, voor gevechten die binnen een seconde beslist kunnen zijn. Op deze school begint het strakke levens- en trainingsschema voor de toekomstige kampioenen.
Advertentie
Ik arriveerde in Nou op de eerste schooldag en ik werd voorgesteld aan de leerlingen – sommigen nog maar twaalf jaar oud – die hier tijdens hun schooltijd ook wonen. Om zeven uur ‘s ochtends ging ik samen met de leerlingen mee bij hun eerste wandeling naar de dohyō (de plek waar de gevechten plaatsvinden) – een nogal onopvallend gebouw omgeven door met sneeuw bedekte bergen.
Voordat de les begon waren de studenten een beetje aan het klooien. Ze hielpen elkaar in hun mawashis (lendendoeken) en herinnerden elkaar aan de woorden die ze moeten gebruiken bij de trainingen en gevechten. Op het moment dat ze de dohyō binnengingen maakten ze een buiging, uit respect voor de goden. Geklier en gegiechel maakten plaats voor volle concentratie. Toen begonnen de afmattende trainingssessies, waarbij iedere student zijn lichaam tot het uiterste dreef.Deze kinderen en tieners eten, slapen, trainen en studeren 24 uur per dag met elkaar. De komende zes jaar zitten ze op deze school om hun geest en lichaam te trainen, in de hoop ooit professioneel sumoworstelaar en kampioen te worden.Bekijk meer van Daniel zijn werk op zijn website.
