De Amerikaanse fotografe legde prostituees uit Amsterdam en Rotterdam vast zoals ze op 19e-eeuwse schilderijen te zien zijn. We spraken haar over haar relatie met de vrouwen en het idee van de courtisane als muze.

Toen de Amerikaanse fotograaf Malerie Marder nog aan Yale studeerde, werkte ze met haar professor Phillip Lorca diCorcia aan Carnal Knowledge, haar eerste boek. Sindsdien richten haar projecten zich op de balans tussen voyeurisme en intimiteit.

Voor haar nieuwe fotoserie Anatomy bracht Marder zes jaar door met Amsterdamse en Rotterdamse prostituees. De composities die daaruit zijn voortgekomen doen denken aan de werken van Margritte, Toulouse-Lautrec en Courbet.

VICE: Klopt het dat je de vrouwen moest betalen?
Malerie Marder: Ja, iedere vrouw ontving 350 euro. Een vriend van me, die verzamelaar is, ondersteunde me financieel en werkte tegelijkertijd als mijn assistent. Zonder hem was dit allemaal niet mogelijk geweest.

Was het moeilijk om vrouwen te vinden die voor je wilden poseren?
Nee, het was zelfs andersom. Ik kon lang niet iedereen fotograferen die gefotografeerd wilde worden. Mijn camera is traag en ik gebruik HMI-lampen, waardoor er veel hitte ontstaat. Het is maar een kleine setup en ik neem niet zoveel ruimte in beslag, dus de vrouwen leken te vergeten dat ik er was.

Waarom heb je ervoor gekozen om beroemde schilderijen te reproduceren?
Vroeger probeerde ik nog te beredeneren waarom ik koos voor het maken van een bepaald soort werk, maar meestal kom ik ergens intuïtief op uit. Mijn eigen verwondering is een goede leidraad. Als je de bijschriften naast de schilderijen van Toulouse-Lautrec in musea leest, kom je erachter dat de prostituees in een comfortabele houding poseerden. Ik was gefascineerd door het idee dat deze vorm van broodwinning ook een vorm van kunst kan zijn. Er is een lange geschiedenis van courtisanes die dienst deden als muze van schilders, dus het leek me logisch dat mijn foto's refereren aan zulke schilderijen.

Is er een reden dat alle vrouwen in je fotoserie prostituee zijn?
Ik wilde een serie foto's maken over vrouwen, en de foto's moesten realistisch zijn en tegelijkertijd een bijna hallucinogeen effect oproepen. Ik wilde de focus leggen op vrouwen die een bijzondere relatie met hun lichaam hebben. Het was een meditatie op de dunne scheiding tussen de twee kanten van mijn camera: dat flintertje puur geluk dat mij scheidde van de wereld van deze vrouwen.

Ben je een voorstander van gelegaliseerde prostitutie?
Ik denk er niet op die manier over. Als ik een dakloze geld geef, betekent dat ook niet dat ik voorstander ben van dakloosheid. Ik betaalde de vrouwen voor hun werk als muze. Die samenwerking resulteerde in een serie foto's, maar het had evengoed gekund dat ik een toneelstuk had willen schrijven en de vrouwen daarin had willen casten.

Kun je nog iets meer vertellen over deze vrouwen?
Ze hadden allemaal hun eigen verhaal. Veel van hen waren moeder, niemand was minderjarig. Ben je inmiddels alweer bezig met andere projecten?
Momenteel werk ik aan een serie foto's in het huis van mijn psychiater.