In de vorige editie van de foto-estafette zagen we de naakte schone van Zahra Reijs. Zij gaf het stokje door aan Martijn Petrus, die moest fotograferen wat hem naar het paradijs leidt.
VICE: Martijn, bedankt voor je foto! Vertel, wat zien we hier?
Martijn Petrus: Jullie zien hier een foto van mijn grootste verlangen op dit moment, een jongen. Je moest fotograferen wat jou naar het paradijs leidt. Waarom heb je dan hiervoor gekozen? En wie is de jongen die we op de foto zien?
Ik denk dat wanneer ik liefde vind, ik een stuk dichter bij mijn persoonlijke paradijs ben. Ik fotografeer sowieso veel jongens. Voor mij is het fotograferen van mensen iets heel intiems. Ik denk dat het voor mij vervanging is voor de intimiteit die ik mis. De jongen die je ziet is een vriend van me, maar dat is eigenlijk niet belangrijk. Ik had een jongen nodig die voor mij in het plaatje paste. Het gaat niet om hem persoonlijk. Ik zie wel overeenkomsten met het beeld van Zahra. Dit kan bijna geen toeval zijn.
Het was natuurlijk niet mijn bedoeling om de foto van Zahra na te maken, maar toen ik de opdracht hoorde schoot me eigenlijk meteen dit beeld te binnen. Wat Zahra heeft gefotografeerd is eigenlijk mijn verlangen. Degene die ik het laatst zie voordat ik naar bed ga ben ik zelf, haha. Dus ik denk dat ik onbewust beïnvloed ben door haar beeld. Maar ik zie ook wel duidelijke verschillen, zoals kleurgebruik en symboliek: de bloemen. Misschien is mijn foto de homoversie van die van Zahra. En natuurlijk ben ik stiekem een beetje jaloers op haar, dat zij zo'n lekker ding zag voordat ze naar bed ging.Kom je dit soort taferelen vaker op je vloer tegen?
Misschien vanaf nu wel. Waar gaat je werk normaal gesproken over?
Ik probeer in mijn werk altijd een bepaalde emotie te laten zien, ook al is die vaak moeilijk te definiëren. Het voelt voor mij vaak als een soort van droevige romantiek. Droevigheid, daar zit voor mij heel veel schoonheid in. Ik ben zelf ook wel een droevige romanticus, dus mijn werk is ook een soort groot zelfportret.Is deze foto representatief voor wat je normaal schiet?
Er zit geen droefenis in deze foto, dus ik vind het moeilijk om te zeggen of de foto representatief is voor wat ik normaal schiet. Maar het voelt voor mij niet vreemd of onnatuurlijk als ik ernaar kijk. Mijn werk is best divers; ik wil niet vastzitten aan één soort techniek of stijl. Maar ik denk dat er toch een rode draad doorheen loopt die mij representeert. Wat kunnen we binnenkort nog van je verwachten?
Ik ga met 99% zekerheid vanaf half november exposeren in House of Rising in Amsterdam. En ik ben bezig met het opzetten van een nieuwe serie, waar ik ook nog jongens voor zoek.Voor de volgende editie van de foto-estafette geeft Martijn het stokje door aan Lisa Galesloot, met de opdracht: fotografeer datgene wat je altijd al wilde laten zien, maar nooit durfde vast te leggen.
Martijn Petrus: Jullie zien hier een foto van mijn grootste verlangen op dit moment, een jongen. Je moest fotograferen wat jou naar het paradijs leidt. Waarom heb je dan hiervoor gekozen? En wie is de jongen die we op de foto zien?
Ik denk dat wanneer ik liefde vind, ik een stuk dichter bij mijn persoonlijke paradijs ben. Ik fotografeer sowieso veel jongens. Voor mij is het fotograferen van mensen iets heel intiems. Ik denk dat het voor mij vervanging is voor de intimiteit die ik mis. De jongen die je ziet is een vriend van me, maar dat is eigenlijk niet belangrijk. Ik had een jongen nodig die voor mij in het plaatje paste. Het gaat niet om hem persoonlijk. Ik zie wel overeenkomsten met het beeld van Zahra. Dit kan bijna geen toeval zijn.
Het was natuurlijk niet mijn bedoeling om de foto van Zahra na te maken, maar toen ik de opdracht hoorde schoot me eigenlijk meteen dit beeld te binnen. Wat Zahra heeft gefotografeerd is eigenlijk mijn verlangen. Degene die ik het laatst zie voordat ik naar bed ga ben ik zelf, haha. Dus ik denk dat ik onbewust beïnvloed ben door haar beeld. Maar ik zie ook wel duidelijke verschillen, zoals kleurgebruik en symboliek: de bloemen. Misschien is mijn foto de homoversie van die van Zahra. En natuurlijk ben ik stiekem een beetje jaloers op haar, dat zij zo'n lekker ding zag voordat ze naar bed ging.Kom je dit soort taferelen vaker op je vloer tegen?
Misschien vanaf nu wel. Waar gaat je werk normaal gesproken over?
Ik probeer in mijn werk altijd een bepaalde emotie te laten zien, ook al is die vaak moeilijk te definiëren. Het voelt voor mij vaak als een soort van droevige romantiek. Droevigheid, daar zit voor mij heel veel schoonheid in. Ik ben zelf ook wel een droevige romanticus, dus mijn werk is ook een soort groot zelfportret.Is deze foto representatief voor wat je normaal schiet?
Er zit geen droefenis in deze foto, dus ik vind het moeilijk om te zeggen of de foto representatief is voor wat ik normaal schiet. Maar het voelt voor mij niet vreemd of onnatuurlijk als ik ernaar kijk. Mijn werk is best divers; ik wil niet vastzitten aan één soort techniek of stijl. Maar ik denk dat er toch een rode draad doorheen loopt die mij representeert. Wat kunnen we binnenkort nog van je verwachten?
Ik ga met 99% zekerheid vanaf half november exposeren in House of Rising in Amsterdam. En ik ben bezig met het opzetten van een nieuwe serie, waar ik ook nog jongens voor zoek.Voor de volgende editie van de foto-estafette geeft Martijn het stokje door aan Lisa Galesloot, met de opdracht: fotografeer datgene wat je altijd al wilde laten zien, maar nooit durfde vast te leggen.