Het trailerpark in Florida waar alleen maar zedendelinquenten wonen

Jamie Turner ruïneerde zijn eigen leven toen hij 22 jaar oud was. Hij was op zoek naar aandacht, zegt hij, toen hij via Craigslist op de advertentie van een oudere vrouw reageerde die op seks uit was. De vrouw, die dertig zei te zijn, meldde dat haar tienerdochter ook bij de seks betrokken zou zijn. Turner beweerde later tijdens therapiesessies dat ze erg standvastig was geweest en maar bleef pushen.

Toen Turner uiteindelijk aanklopte bij haar zogenaamde woonadres, werd hij in de boeien geslagen door undercoveragenten.

Nadat hij eenmaal uit de gevangenis was vrijgelaten, werd Turners leven er niet veel beter op. In Florida mogen zedendelinquent, net als in veel andere staten, over het algemeen niet in de buurt wonen van plekken waar kinderen samenkomen. Het is heel moeilijk gebleken om woningen te vinden die zich niet in de buurt van een school, park, speeltuin of kinderopvang bevinden; zo moeilijk zelfs, dat reclasseringsambtenaren in Miami niet zelden mensen onder bruggen hebben gedumpt, bij gebrek aan een betere oplossing. Toen Turner op het punt stond om vrijgelaten te worden, hielp een gevangenismedewerker hem met het checken van verschillende adressen, om een plek te vinden waar hij kon wonen.

"Ze trok het adres van m'n vader na en dat was de perfecte locatie," vertelt Turner, die nu 27 is. "Maar één of andere klote reclasseringsambtenaar wees het plan af, omdat er een openbaar zwembad in de buurt was. En bij m'n moeder kon ik ook niet wonen, want zij woont ongeveer tweehonderd meter bij een speeltuin vandaan."

In plaats daarvan boekte Turner een kamer in een "heel prijzig" hotel, waarvan de eigenaars volgens Turner zedendelinquenten hoge wekelijkse tarieven oplegden om met z'n drieën in een kamer te kunnen verblijven. Maar een dag voordat hij zou worden vrijgelaten, werd zijn plek aan iemand anders vergeven. Turner raakte in paniek, want hij had gehoord dat, als je als zedendelinquent geen permanent adres kunt opgeven nadat je straf er opzit, je direct terug wordt gestuurd naar een lokale gevangenis.

Uiteindelijk lukte het Turner om één van de 120 felbegeerde plekken in het Palace Mobile Home Park in Saint Petersburg in Florida te bemachtigen, waarna hij ook de hoofdrol kreeg in de nieuwe documentaire Pervert Park. De film, die awards won op het Sundance Film Festival, biedt een kijkje in één van de weinige plekken in Amerika waar zedendelinquenten opgevangen worden. De documentaire biedt een aantal onverschrokken portretten van mensen die vreselijke dingen hebben gedaan, en nu met hun verleden moeten zien te leven.

De Scandinavische filmmakers Frida en Lasse Barkfors lazen in een Deense krant voor het eerst over het trailerpark, en kregen het idee dat het een soort zelfvoorzienende commune was, waar inwoners elkaar van de nodige diensten voorzagen en vrijwel niets te maken hadden met de wereld daarbuiten. Maar toen ze Palace voor het eerst bezochten in 2010, realiseerden ze zich dat het trailerpark eigenlijk onderdeel is van Florida Justice Transitions, een re-integratieprogramma dat is opgezet om delinquenten te helpen hun plek weer te vinden in een samenleving die ze liever voor altijd achter de tralies ziet verdwijnen.

Ook al was het niet wat ze verwacht hadden, het stel begon toch met filmen; al waren ze eerst te bang om van elkaars zijde te wijken. Zoals je je wel kunt voorstellen, waren sommige verhalen die ze te horen kregen nogal angstaanjagend. De film begint bijvoorbeeld met beelden van een trillende man die blijkbaar aan de drugs zit en een moment beschrijft waarop hij afgewezen werd. Als reactie daarop reed hij naar Mexico, waar hij een kind ontvoerde dat hij vervolgens verkrachtte in de woestijn.

"Ik zorgde ervoor dat wij tussen hem en de deur zaten, en niet andersom," zo vertelde Frida me.

Toch was het belangrijk voor haar om de film te beginnen met het meest verontrustende interview, zodat het publiek niet het idee zou krijgen dat het misbruik werd gebagatelliseerd. Maar het had ook te maken met een strategisch vertelperspectief.

"We wilden dat kijker zich zou voelen zoals wij ons voelde toen we voor het eerst in het park kwamen," vertelde Lasse me. "Toen we hier voor het eerst kwamen, waren we echt bang. Langzamerhand leerden we meer over de situatie, en we wilden dat de kijker hetzelfde pad zou afleggen."

Toch slaagt Pervert Park erin om mensen die wij over het algemeen als zielloze monsters zien, in ieder geval deels te humaniseren. Sommigen blijken zelf ook slachtoffers van seksueel misbruik te zijn, zoals William Fuery, de conciërge van het park. Hij zegt dat hij als kind misbruikt werd door zijn oppas, en een meisje zwanger maakte toen hij nog maar een tiener was. Nadat hij besloten had zich te vermannen en zich aan te sluiten bij de marine, sloeg de tragedie toe toen de familieauto van Fuery het begaf tijdens een tripje naar Chicago. Terwijl hij hulp aan het regelen was, reed een dronken bestuurder op de auto in en doodde zijn vrouw en zoontje van één. Later, toen hij een nieuwe vrouw ontmoet had, organiseerde haar dochtertje een slaapfeestje. Fuery vertelt dat hij in bed lag, terwijl hij een joint rookte en zich aftrok op porno, op het moment dat er plotseling een jong meisje zijn kamer binnenliep. Ze vertelde haar ouders wat er was gebeurd, die er vervolgens zeker van waren dat hij hun dochter misbruikt had — ook al beweerde het meisje juist dat dit niet het geval was, aldus Fuery.

Hij kreeg vijf jaar voorwaardelijk, maar belandde uiteindelijk alsnog in de gevangenis omdat een urinetest aantoonde dat hij drugs had gebruikt.

Een ingewikkelder geval is het verhaal van Tracy Lynn Hutchinson, een vrouw die vertelt hoe ze verkracht werd door haar vader en zijn vrienden toen ze jong was. Op volwassen leeftijd ging ze een seksuele relatie met hem aan. Later ontmoette ze op het internet een man die haar geld bood als ze seks zou hebben met haar achtjarige zoon. Hutchinson beweert dat ze eerst tegensputterde, maar uiteindelijk toch aan zijn wensen toegaf. Toch is het, gezien haar ervaringen met incest, niet duidelijk of ze begreep hoe fout dat was op het moment dat ze ermee bezig was. En alhoewel het park z'n eigen therapeut heeft, vertelt Hutchinson de filmmakers dat dit de eerste keer is dat ze haar hele verhaal heeft opgebiecht.

Het is duidelijk dat dit geen licht onderwerp is, maar Pervert Park weet op een gelaagde manier de complexe materie van misdaad en straf in beeld te brengen. Naast interviews met mensen die de meest onuitsprekelijke dingen hebben gedaan, draait de film ook om de mate waarin Amerika mensen die hun tijd in de gevangenis er al op hebben zitten moet blijven straffen — en in het bijzonder degenen die oprecht spijt van hun daden lijken te hebben. Aangezien het aantal zedendelinquenten in Florida sinds het vorige decennium meer dan verdubbeld is, is de vraag wat er met deze mensen moet gebeuren alleen maar meer prangend geworden.

Toch zegt Frida dat zij en haar partner er niet op uit waren om een "activistische" film te maken. "Als mensen dit zien en van mening zijn dat we deze mensen beter zouden moeten behandelen, dan zou dat geweldig zijn," zei ze. "Maar als dat niet het geval is, is het ook prima. We wilden mensen gewoon een andere kant van het verhaal laten zien."

Pervert Park is onder andere te zien op NPO Plus.