Het tragische verhaal van een man die stierf na seks met een paard

Dit artikel bevat informatie over mannen die seks hebben met paarden, waar je waarschijnlijk nachtmerries van gaat krijgen. Je bent gewaarschuwd.

"De enige intimiteit die de trotse paardenfokker onderscheidt van de perverse paardenneuker is het bedrijven van de liefde." – Charles Mudede

Op ons mooie internet is veel meer te vinden dan je zou moeten willen, en de video Mr. Hands, ook wel bekend als 2 guys 1 horse, is hier een schrijnend voorbeeld van. De afschrikwekkende, dertig seconden lange video circuleerde zo'n tien jaar geleden in de donkerdere krochten van het web. In de video is te zien hoe een man zich overgeeft aan de lichamelijke behoeften van een paard. Ik heb het zelf gezien en wil je graag de raad mee geven om het filmpje vooral niet op te zoeken.

Het is deze maand tien jaar geleden dat Kenneth Pinyan dood verklaard werd door "perforatie van de endeldarm, als gevolg van anale gemeenschap met een paard". Een beveiligingscamera op het erf bevatte opnames van het kenteken van de auto waarmee Pinyan werd afgezet bij het ziekenhuis. Dit bracht de recherche bij de 54-jarige James Tait, die naast een enorme boerderij woonde. In zijn woonwagen vonden ze de opnames van Pinyan – of Mr. Hands, zoals zijn zoöfiele vrienden hem noemden – die genomen wordt door een paard die ze Big Dick noemen.

Toentertijd was bestialiteit nog legaal in Washington, en gezien er geen bewijs was van dierenmishandeling werd Tait alleen gestraft voor het betreden van onbevoegd terrein. Het schandaal was echter zo pikant dat de staat bestialiteit strafbaar maakte met een maximale gevangenisstraf van vijf jaar en een boete van 10 duizend dollar. Vlak na Pinyans dood werd de wet er unaniem door gestemd.

Het voorval en de video ervan werden nationaal nieuws, en de viralsensatie die uit 4chan voortkwam penetreerde het collectieve bewustzijn van het internet. Het artikel dat The Seattle Times erover schreef werd het meest gelezen artikel van het jaar, en het verhaal van Mr. Hands en de groep mannelijke zoöfielen die samen rondhingen, lam werden en in een rijtje gingen staan om door paarden genomen te worden werd het onderwerp van de documentaire Zoo , die later naar Sundance en Cannes ging.

Charles Mudede was een van de schrijvers van de documentaire, en schreef zelf in 2006 over het ongeluk in een briljant onderzoeksstuk voor The Stranger. Zoo is een schokkende, beschouwende film over de 'zoos' als tragische, eenzame figuren, in plaats van geesteszieke, dieren mishandelende viespeuken. Ik zocht contact met Mudede om het over de nasleep van dit bizarre voorval te hebben.

VICE: Wist je dat het onlangs tien jaar geleden was dat Mr. Hands stierf?
Charles Mudede: Ja, en ik ben op dit moment in Enumclaw om foto's te maken en te kijken of er iets interessants gaande is. De stad heeft het bord van de boerderij waar het plaatsvond weggehaald – dat was het enige wat er veranderd is, voor zover ik gemerkt heb. Maar niemand wil het erover hebben.

Toen de wet aangepast werd zei iedereen: het schandaal is voorbij en dit zal nooit weer gebeuren. En als het weer gebeurt, weten we nu hoe we erom mee moeten gaan. Voor zover ik weet is er sindsdien nooit iemand gearresteerd voor bestialiteit in Washington.

Toen de wet werd ingesteld verhuisde de hele gemeenschap van zoöfielen om Mr. Hands heen naar staten waar ze nog wel ongestoord hun gang konden gaan. Ze waren enorm bang voor de gevangenis. Toen ik ze sprak deden ze niks illegaals, en dat wilden ze ook absoluut niet. Dat is ook deels waarom er nooit sprake was van dierenprostitutie en dergelijke. Nadat James Michael Tait, de leider, werd gesnapt, verhuisde hij naar Tennessee omdat er daar geen wetten over bestialiteit bestaan [Tait werd er echter wel gearresteerd en veroordeeld voor dierenmishandeling in 2009]. De zoöfielen willen een vergelijkbaar stigma als dat van pedofielen voorkomen, en niet behandeld worden als criminelen.

Iedereen in Enumclaw heeft wel iets met paarden. Het is een stille buitenwijk met een uitzicht op de bergen. Paarden werden op allerlei verschillende manieren aanbeden, waardoor de grens tussen een passie voor paarden en zoöfilie moeilijk te onderscheiden was. Je kon er seks hebben met paarden zonder dat iemand er wat van merkte. Als Pinyan niet dood was gegaan, zouden zijn vrienden er nu nog steeds seks hebben met paarden, en zou niemand er ooit over gehoord hebben. Het was echt een paradijs voor paardenneukers.

Toen je de documentaire maakte, heb je toen ook nog gezocht naar andere zoöfiele gemeenschappen in Washington of erbuiten?
We hebben wel gezocht, maar niks gevonden. Het ding met deze groep was dat ze heel goed georganiseerd waren. Tait deed enorm zijn best om de gemeenschap sterk te houden. Hij was erg selectief over wie zich erbij mocht voegen en was heel beschermend ingesteld. Als je dat niet doet gaat het mis.

Andere zoöfielen zijn waarschijnlijk iets meer op zichzelf, omdat ze bang zijn om naar buiten te treden. Dus tenzij je een heel goed georganiseerde leider hebt, deel je dit niet zo snel. En dieren praten natuurlijk niet.

Wat voor invloed denk je dat de dood van Mr. Hands op de zoöfiele gemeenschap heeft gehad?
Het heeft ze ontregeld – ze hebben veel verloren na zijn dood. Ze hadden stabiliteit, een vaste plek, iets om naar uit te kijken, en na zijn dood stonden ze in de internationale schijnwerpers en verkruimelde de gemeenschap.

De zoöfiele gemeenschap is grotendeels een online ding. Het zou niet kunnen bestaan zonder het internet, want het is niet zo dat er een equivalent van een gaybar voor ze is of zo. Dus toen het internet opkwam, konden ze zichzelf voor het eerst in groepen organiseren.

Toen ik de andere zoöfielen in Washington sprak, werd het duidelijk dat ze Mr. Hands als een zwakkeling zagen. Hij was een ingenieur voor Boeing, en zij konden zich laten nemen door een paard zonder naar het ziekenhuis te hoeven. Maar hij was nieuw en te enthousiast, en ze vonden dat hij het verpest heeft. Als hij niet zo roekeloos en levensmoe was geweest, zouden zij nu nog steeds seks met paarden hebben. Toen ze hem bij het ziekenhuis afzetten hebben ze voor een enorme mediahetze gezorgd, en daarmee hun eigen gemeenschap weggevaagd.

Hoe trainden ze de paarden eigenlijk om seks met ze te hebben?
Ze bukten gewoon voorover en wachtten dan tot de hengst ze besteeg. Ze smeerden zichzelf ook in met een soort luchtje – het feromoon dat paardenfokkers gebruiken om paarden elkaar te laten bestijgen.

Neukten zij de paarden ook?
Nee, dat was niet hun ding. Er zijn allerlei verschillende soorten zoo's, maar zij wilden eigenlijk alleen van achteren genomen worden. Er waren wel anderen die liever zelf paarden neukten, maar niet in hun kring. Zij wilden de hengsten en de stieren. Niet de koeien. Het draaide om de lullen, die enorme lullen. Ze praatten nooit over kutten.

Als ik het me goed herinner, hadden deze mannen ook seks met elkaar. Nadat ze geneukt werden door paarden speelden ze spelletjes met elkaar en hun uitgerekte anussen.

Hadden ze een voorkeur voor specifieke paarden, of maakte het ze niet uit door welk paard ze geneukt werden?
Ze hadden zeker lievelingspaarden! Ze wisten precies welk paard te sterk was, welke hengst de grootste lul had en welke de snelste beurt gaf. Het was net een paardenveiling.

Maar ze hadden ook echt een ding voor koeien. Een van die gasten zei letterlijk dat hij van plan was om een van de stieren op te eten nadat hij erdoor geneukt was. Dat vond ik nogal wat. Geneukt worden door iets dat je daarna gaat opeten? Die man had een kijk op zoöfilie die anders was dan die van de anderen.

Veel van deze mannen zagen zichzelf als enorme dierenneukers – als gasten die de grootste dingen konden verstouwen. Ze hadden het zelfs geregeld over geneukt worden door dolfijnen, omdat die enorme pikken schijnen te hebben.

De sekscolumnist Dan Savage en ik hadden het er vaak over of het een fetisj is voor dieren, of een fetisj voor enorme pikken. Die vraag zat altijd in mijn achterhoofd toen we Zoo aan het maken waren, en ik heb daar nooit een antwoord op gekregen. Het zou kunnen betekenen dat ze niet echt zoöfielen zijn. Ik moet wel toegeven dat ik deze kwestie misschien niet grondig genoeg heb onderzocht. We hebben ons vooral gericht op de dood van Mr. Hands, en de gemeenschap en cultuur van zoo's waar hij deel van uitmaakte. Voor mij is het nu duidelijker dat deze mannen een liefde voor lullen hadden die misschien wel niets met paarden te maken had.

Denk jij dat zoöfilie een fetisj is, of meer een levensstijl en een seksuele identiteit?
Het paard dat Mr. Hands doodde had de bijnaam Big Dick. Coyote, de verteller van onze documentaire, was een echte zoo. Hij had een voorliefde voor honden en andere dieren. Hij neukte ze niet; hij bedreef de liefde met ze. Hij had echt liefde en passie voor dieren. De andere gasten, die een voorliefde voor grote pikken hadden, hadden misschien gewoon een extreme fetisj.

Ik denk niet dat Mr. Hands een ware zoöfiel was – maar gewoon een fetisjist. Hij hield van extreme dingen en was een masochist. Het heeft de film niet gehaald, maar hij heeft dus ooit een motorongeluk gehad. Daardoor verloor hij veel van zijn zintuigelijke vermogen en liep hij veel zenuwschade op. Mensen in de zoöfiliegemeenschap dachten dat geneukt worden door paarden een poging van hem was om weer dingen te voelen – een manier om zijn neurale sensaties terug te krijgen. Hij deed ook aan fisting, had een paar enorme dildo's en hield ervan om seksuele grenzen te verleggen.

Toen ik research aan het doen was voor de film, ben ik ook naar het huis geweest dat Mr. Hands aan het bouwen was in Washington. Hij was een schuur aan het bouwen, en wilde daar met een paard gaan wonen. Misschien had hij dus wel gevoelens voor hengsten, maar misschien ook niet. Volgens mij draaide het uiteindelijk toch vooral om de enorme pik van een paard.

Heb je nog steeds contact met de mannen die je hebt geïnterviewd voor de film?
Ze waren dol op de regisseur, Robinson Devor, en dachten dat hij een echte bondgenoot was. Hij heeft nog steeds contact met ze. Hij was veel gevoeliger dan ik ben. Ik heb ze ontmoet en in contact gebracht met Robinson, maar hij was degene die heel serieus naar ze luisterde en ze niet uitlachte.

Denk je dat mensen nu anders tegen zoöfilie aankijken dan tien jaar geleden? Of is het nog steeds zo'n groot taboe als toen?
Het is absoluut nog steeds een enorm taboe. Niemand wil er over nadenken of erover praten. Zoöfilie is zo seksueel afwijkend dat het moeilijk is om het ter sprake te brengen, en het krijgt geen steun van andere minderheidsgroepen of seksuele gemeenschappen. Mensen worden al verschrikkelijk kwaad als het gaat om de vraag of we dierproeven op apen moeten blijven doen, laat staan dat we gaan debatteren of we ze ook nog zouden mogen neuken.