Roosbeef gaat lekker geen fuck doen in Amerika

In plaats van in een vrij lelijke koffiebar in Rotterdam had Roos Rebergen met haar echtgenoot, de natuurkundige Paul, in Lexington, Kentucky moeten zijn. Dat was buiten een onwelwillende ambtenaar gerekend. Paul woont inmiddels in de States, Roos wacht nog altijd op haar visum. Ondertussen leidt ze een vermoeiend nomadenbestaan van slaapbank naar slaapbank. Ze komt net van de tandarts, die twee gaatjes dichtte. "Terwijl ik drieënhalf jaar niet was geweest. Best wel goed toch?"

Roos drinkt haar chai latte zonder dat het langs haar kin loopt – ook best wel goed, met zo'n verdoving in je mik. Deze weekverschijnt de debuutplaat van Tjing Tjing​, de band die ze met vriend, zielsverwant en streekgenoot André Manuel leidt. Bang Zullen Ze Leven, heet-ie. Meer dan best wel goed. Er volgt een korte clubtour en daarna is het voorlopig gedaan met de avonturen van Roos in Europa. Want, zo laat ze twee weken na dit interview weten: het visum is binnen.

Noisey: Lexington dus. Wat weet je ervan?
Roos Rebergen: Dat er ongeveer 300.000 inwoners zijn. Kentucky is bekend van de Bourbon-whiskey en het is een paardenstaat. Paul zit er sinds deze week. Hij belde dat alle hotels vol zaten omdat er races zijn. Gisteren heeft hij 25 dollar gewonnen door op een Frans paard te wedden. Verder weet ik er niet zoveel van. Ik zie het wel.

Het zou dus vies tegen kunnen vallen. Of vind je overal je draai?
Niet overal. We hebben een leuk huis en veel ruimte. Het zal er niet spannend zijn, maar volgens mij hebben ze een paar goede cafés. Dat is genoeg. Ik heb even geen zin om in bibliotheken op te treden, in al die kleine dingen. Het is fijn in Antwerpen, waar ik de afgelopen jaren woonde. Ik heb er vrienden, het lukt om in België te spelen, ik heb me nog nooit zo thuis gevoeld. Toch wil ik een paar jaar weg uit dat leven. In Amerika heb ik geen fuck te doen en dat is fantastisch. Ik wil alles eruit halen wat erin zit. In mij, bedoel ik. Het klinkt zwaar, maar dat is waarom ik hier ben. Los van de liefde en zo. Uiteindelijk draait het om wat ik maak.

Wat ga je voor ons maken in Amerika?
Liedjes. Een nieuw boekje ook. Of beter: boek. Ik mag geen boekje zeggen. Een roman? Zelfs een slechte roman schrijven is moeilijk, volgens mij. Zelf lees ik niet veel, het kost moeite. Het is net als met bepaalde muziek: soms is het gewoon te vroeg. Wat literatuur betreft ben ik een laatbloeier. Dat is niet erg, het is leuk dat ik dat nog voor me heb. Dus nee, geen roman. Wel verhalen en gedichten. En ik wil aan een nieuwe Roosbeef-plaat werken. Het moet iets worden wat ik niet eerder gemaakt heb. Ik wil iets leren wat ik niet kan en daarmee die plaat maken. Een beetje muziek studeren, misschien. Veel andere dingen luisteren; ik weet het nog niet.​

​

Je hoopt dat in Kentucky de inspiratie vanzelf komt?
Ik heb van André Manuel geleerd dat je daar niet op moet wachten. Je moet gewoon werken.

Dat wist je nog niet?
Jawel, en in periodes deed ik het ook, maar ik wachtte te vaak het moment af. Je moet doorzettingsvermogen hebben. Ik heb nooit iemand gezien zoals André. Hij kan echt werken. Toen we samenwerkten merkte ik dat er meer uit mij kwam, omdat hij een schop onder mijn kont gaf.

Hoe zagen die dagen eruit?
Hij kwam steeds een paar dagen naar Antwerpen. We gingen naar de film en daarna drinken. Elke middag hadden we vier uur de tijd om muziek te maken. Van ideeën naar hele liedjes, gas geven. Dat is het meer. Dingen afmaken. Daar ben ik soms lui in.

Je kent André al van kinds af aan, toch?
Ik was een jaar of acht, denk ik. Hij zei altijd dat we ooit iets samen zouden gaan doen. Het is er niet eerder van gekomen. Dat is goed geweest. Nu was ik oud genoeg om hem aan te kunnen, en hij mij.  Mooi dat het ineens zo is.

Je vorige boek(je), Ik ben al 11 jaar geen 16 meer, was een beetje langs me heen gegaan. Er is niet extreem veel aandacht voor geweest.
Het bestaat en er zijn er meer dan duizend verkocht. Dat is best veel voor een dichtbundel. Het was de bedoeling dat ik er op televisie over zou praten, maar dat ging niet door. Natuurlijk is dat klote. Omdat ik er blij mee ben en omdat het iets anders is; anders dan ik tot nu toe gemaakt heb en anders dan de meeste poëzie. Jammer dat er weinig mee gebeurd is, maar dat is dan maar zo. Het heeft geen zin je daar druk over te maken. Je wordt er zuur van. Dat moet je niet hebben.

Heb je al ontslag genomen in die koffiebar in Antwerpen?
Daar ben ik mee gestopt, ja. Het was meer een café, trouwens. Domme timing van me; dat boekje kwam uit, ik zou met Tjing Tjing de studio in. Het is niks voor mij om echt te werken. Ik wilde me bewijzen. Van: zie, dit kan ik ook. Maar ik kon dat echt niet zo goed.

Verwacht je dat je in Amerika weer in het Engels gaat schrijven, zoals in het begin van je carrière?
Ik denk het niet. Nederlands vind ik mooi. Om er iets anders mee te doen dan de meeste mensen, dat zie ik als een soort taak.

In die zin maak je onderdeel uit van een grotere school. Voel je verwantschap?
Me André wel, ja. Van Meindert Talma ben ik groot fan. Dan heb je nog De Kift, De Jeugd; ja, er zijn zeker mensen die dit aan het doen zijn.

Jouw man is kwantumfysicus, toch? Snap je wat hij doet?
Hij houdt zich bezig met de snaartheorie, met zwarte gaten. Door kleine vragen te stellen en te beantwoorden, probeert hij uiteindelijk een groter vraagstuk op te lossen: wat gebeurt er in een zwart gat.

Interesseert het je?
Ja, maar niet altijd. Dat heb ik met veel dingen. Hij weet hoe het daarboven werkt. Ik merk hoe interessant ik het vind en hoe raar het is dat ik er nooit over na heb gedacht. Waarschijnlijk omdat ik het te moeilijk vond. Ik vind het prachtig wat hij doet. Het ligt dicht bij kunst. Er is concentratie voor nodig en je merkt dat hij ervan moet bijkomen. Het is dan net alsof hij een optreden heeft gehad. Zelf vindt hij dat hij harder moet werken, maar ik ben blij dat hij ook van andere dingen houdt. Van muziek, van drinken. Anders was ik niet op hem gevallen.

NAGEKOMEN BERICHT: 9 november. Roos woont sinds een week in Kentucky en is wakker geworden in een land met een nieuwe president. Hoe is dat?

'Triest,' mailt ze. 'Ook als Hillary had gewonnen. Dat het zo close was, is gewoon heel erg. Je krijgt er een beetje een fuck-you-gevoel van. Zoek het uit. Met je land. Mensen leren blijkbaar niet. En als ze leren dan verleren ze het weer.'

Op de dag van de verkiezingen kocht ze een piano. Bij een Trump-stemmer. 'Hij had vooral een hekel aan Hillary. Hij zei dat ze supercorrupt is, maar had verder geen argumenten en geen idee. De onwetendheid en de dommigheid maakt me triest, los van op wie hij stemt. Maar de piano is binnen.'

 'Bang zullen ze leven' verschijnt op 18 november. Voor tourdata, klik hier​.

​beeld @ Johan Rebergen